Η πρώτη επαφή ενός ανθρώπου με τη ζωή και τους κανόνες της έρχεται από τους γονείς του. Όπως συμβαίνει στη φύση η μητέρα θρέφει το παιδί και το φροντίζει ενώ ο πατέρας είναι αυτός που προστατεύει την οικογένεια στο σύνολό της. Πως είναι σήμερα τα πράγματα όμως;
Υποτίθεται ότι το πρώτο βήμα για το σχηματισμό είναι ο γάμος. Το ανδρόγυνό επισημοποιεί την διάθεσή αυτή για σχηματισμό οικογένειας προχωρώντας στο γάμο έχοντας σαν θεμέλιο λίθο την αγάπη που θρέφουν ο ένας για τον άλλον. Δυστυχώς όμως οι γάμοι δεν γίνονται πάντοτε με αυτό το σκεπτικό. Άλλοτε λόγο εξαναγκασμού, άλλοτε λόγο χρημάτων όπως και να έχει μετά από ένα γάμο είναι όλες οι πλευρές ευτυχισμένες. Η έλλειψη αγάπης όμως είναι κάτι που πληρώνουν αποκλειστικά τα παιδιά τους.
Όταν οι ρόλοι του πατέρα και της μητέρας εναλλάσσονται και δεν είναι σταθεροί τότε δημιουργείται σύγχυση. Ένα παιδί αν μεγαλώσει σε μια οικογένεια οπού δεν υπάρχει αρμονία εξελίσσεται σε μια ανισσόροπη προσωπικότητα.
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν αρκετοί γονείς σήμερα είναι να διαχωρίζουν τη θέση τους ο ένας από τον άλλον. Οι γονείς πρέπει να συμπεριφέροντε σαν μια μονάδα, έχοντας αποφασίσει ένα κοινό τρόπο αντιμετώπισης και συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά και τα προβλήματά τους. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επίπονο για ένα παιδία από το να αποφασίζει διαρκώς ποιος γονιός έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Πάντοτε το παιδί θα έχει κάποια αδυναμία σε έναν από τους δύο γονιούς του. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπά τον άλλο γονιό. Οι γονείς που αρχίζουν να βλέπουν την αγάπη του παιδιού ανταγωνιστικά έχουν χάσει το παιδί τους ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Το γεγονός ότι ένα παιδί είναι "παιδί" δεν σημαίνει ότι είναι ηλίθιο. Ούτε ότι η νοημοσύνη του είναι τόσο χαμηλή όσο οι γονείς πιστεύουν. Πάντοτε η επόμενη γενιά είναι πιο έξυπνη από την παρούσα. Αυτά που οι γονείς καταλαβαίνανε στα 18 τους τα παιδιά τους μπορούν να τα καταλάβουν από τα 10 τους.
Ο γονιός είναι υπεύθυνος για την παιδεία που θα λάβει το παιδί. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται χωρίς κάποια κλίση, Η κλίση αυτή είναι η κινητήριος δύναμη που θα τροφοδοτήσει τα όνειρά τους και τις μετέπειτα φιλοδοξίες. Μόνο αν οι γονείς αναγνωρίσουν τις κλίσεις και τα ταλέντα και τις προτιμήσεις του παιδιού τους αυτό θα μπορέσει να αποκτήσει την αναγκαία αυτοπεποίθηση για να επιδιώξει την επίτευξη των στόχων και φιλοδοξιών του.
Αν σήμερα παρατηρείται το χιλιοειπωμένο "Παπανούτσιο" φαινόμενο του ωχαδερφισμού αυτό συμβαίνει ακριβώς για αυτό το λόγο. οι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν όνειρα, φιλοδοξίες και επιδιώξεις. Γιατί πολύ απλά ζουν τη ζωή των γωνιών τους, τις επιλογές των γονιών τους. Ζουν τα όνειρα των γονιών τους.
Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα των γονιών είναι ότι ποτέ δεν εμπιστεύονται τα παιδιά τους και τις ικανότητές τους. Μέσα στη προσπάθειά τους να τα προστατέψουν από λάθη, παθήματα και συγκρούσεις τους αποκόπτουν από τη πραγματικότητα, τους φιμώνουν την μικρή τους σιγανή παιδική φωνή και φτάνουμε στο σημείο να έχουμε 25άχρονους στη κοινωνία μας με το πνεύμα ενός εύθραυστου, αδύναμου και ανασφαλούς παιδιού που ξαφνικά έφυγε από την ουτοπία του σπιτιού του και βγήκε στο σκληρό κόσμο της πραγματικότητας κοιτώντας τα πάντα με απορία και δέος.
Όλα αυτά ξεκινούν και πηγάζουν από τις θεμελιώδεις αξίες της οικογένειας του κάθε ανθρώπου. Αν δεν υπάρχει αγάπη μεταξύ των γονιών τότε είναι αδύνατο να αγαπήσουν πραγματικά τα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν είναι σάκος του μποξ ούτε τα εξιλαστήρια θύματα, ούτε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Είναι ο καρπός μιας ένωσης δύο ανθρώπων που ανέλαβαν την ευθύνη και την υποχρέωση να βάλουν επιτέλους κάτι άλλο μπροστά από τους εαυτούς τους: την οικογένεια σαν σύνολο. Οι γονείς που λένε "τα θυσίασα όλα για τα παιδιά μου" βρίσκονται στη λάθος κατεύθυνση. Οι θυσίες γίνονται για όλη την οικογένεια, συμπεριλαμβανομένου και του συζύγου. Και οι δύο πρέπει να θυσιάσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και τη προσωπική τους ζωή για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί.
Μόνο που αν υπάρχει αγάπη, τότε αυτή η θυσία δεν θεωρείται καν "θυσία" αλλά επίτευξη του μεγαλύτερου στόχου που είχαν θέσει. Και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει αγάπη και κατανόηση. Έννοιες που στη σημερινή προχωρημένη εποχή μας είναι γραφικές και για γέλια.
Δε πειράζει. Τα δικά τους παιδιά καταλήγουν πρεζάκια και παιδιά του πεζοδρομίου...
