Προς Δεξιους, Αριστερούς ή Αγανακτισμένους

Βασική ανάγκη μας ειναι αυτή της επιβίωσης.

H τυφλή  όμως πίστη στη αιωνιότητα της Ελλάδας, δεν αρκεί. Δεν γινεται να συντηρούνε οι Έλληνες τον μυθο ότι "πάντοτε τα καταφέρνουμε στο τέλος". Αυτη η νοοτροπία ενώ ανήκουμε στα αιώνια έθνη, υπάρχει μόνο το τελευταίο αιώνα. Πιο αιώνιος κανόνας όμως, είναι το ότι όποιος θέλει να επιβιώσει πρέπει να παλέψει. Ουδεποτε άλλοτε στην ιστορία μας δεν "αράξαμε" περιμένοντας να περάσει η μπόρα. Αυτη ειναι η κληρονομιά της προηγούμενης αποτυχημένης γενιάς. Ο θεός ανασταίνει αυτους που το αξίζουν και όχι τους Έλληνες επειδή απλά, "οι Έλληνες ποτέ δε πεθαίνουν".

 Η τζαμπα μαγκιά είναι το βασικό χαρακτηριστικό μας σημερα και ενω συμφωνώ στην ανάγκη ενός συνεχούς αγώνα, διαφωνώ κάθετα στη γενικευμένη συμπεριφορά αδιαφορίας, πεισματικής άρνησης αποδοχής για τα πάντα, συμπεριφορά που κυριαρχεί με θρησκευτικό φανατισμό στους σύγχρονους αγωνιστές. Θέλει δουλειά και αίμα αδέρφια και όχι μαγκια και ατάκες-συνθήματα, θέλει στρώσιμο και πραγματική θυσία και όχι απλά υπομονή και θρασυδειλία όποτε ευκαιρήσουμε. Θέλει πόλεμο και όχι απλή κοντρα.  Να αντιλαμβάνεστε τι ζητάτε και όχι απλά να το θεωρείτε ηρωικό και δοξασμένο αυτό το χρέος σας.

Όλοι μας πρέπει να σκεφτουμε: Δεν υπάρχουν μέσες καταστάσεις. Ή θα το βουλώσουμε και θα κάνουμε ακριβώς αυτο που μας λένε ή θα αποτινάξουμε πλήρως αυτά που μας βαραίνουν και μόνοι μας θα αναλάβουμε τη ευθύνη των αποφάσεών μας. Οι καιροί είναι τρομεροί.

Θα αργήσει, δυστυχώς, η ώρα που οι αδιάφοροι, λογω της αηδίας τους με τη πολιτικη, ίσως αποφασίσουν να τιμήσουν με το ενδιαφέρον του διαλόγου τους, τον πολιτικό κόσμο. Ας μην εθελοτυφλούμε όμως κι ας ανοίξουμε τα μάτια, τα δικά μας μάτια, και ας κοιτάξουμε το χαος που βρίσκεται έξω απο το καθυσηχαστικό αχυρένιο σπίτι μας. Το χάος στο οποίο μόνοι μας επιλέξαμε να έρθουμε εμπιστευόμενοι προφανέστατους και πρωτοκλασάτους ψεύτες. Ας αποδεχτούμε το πόσο ηλίθιοι ήμασταν μεχρι τώρα και ας εφεύρουμε έναν νέο τρόπο αντιμετώπισης. Ο Έλληνας βρίσκει λύσεις και για αυτο δε πεθαίνει ποτέ. Δεν τον σώζουν οι αρχαίοι θεοί του, ούτε του δίνει τη λύση ο τελολογικός μετέπειτα θεός του. Μόνος του το κάνει, με προσπάθειες, πολύ κόπο και θυσίες.

Έννοιες που έχουμε υποτιμήσει τόσο οι σημερινοί Έλληνες, που νομίζουμε πως ζούμε υπό αυτο το τρίπτιχο, στις καθημερινά γεμάτες καφετέριες. Αποφασίζουμε λοιπόν τι θέλουμε γνωρίζοντας πρώτα όχι τα πολυσυζητημένα δικαιώματα και κεκτημένα μας, αλλά κυρίως τα καθήκοντα και τις συνέπειες των επιλογών μας.  Πράγμα που συχνά παρουσιάζεται σαν φόβητρο ή εμπεριέχεται σε φοβερά και τρομερα διλλήματα. Κι όμως, απλά έτσι λειτουργεί ο Κόσμος. Και εμεις, μη αποδεχόμενοι τη φυση των πραγμάτων και την πραγματικότητα της ροής των γεγονότων μένουμε καί αδρανείς καί φοβισμένοι αντί να ασπαστούμε το παρόν και να διευθετήσουμε τι μέλλον με απόλυτη αποφασιστικότητα, έχοντας γνώση του ρίσκου. Μόνο αν αναλογιστουμε αυτα, όχι απλά θα πάρουμε τη σωστή απόφαση, αλλά θα βρούμε και τη λύση.

Μια εύστοχη ίσως παρατήρηση ειναι πως σήμερα, σε αντίθεση με άλλες ιστορικές περιόδους, δεν εχουμε αυτοεκτίμηση. Δεν εκτιμήσαμε ποτέ τα όσα είχαμε κατακτήσει και αρκεστήκαμε στις ευκολες λύσεις, στα μεγάλα λόγια, στους χαρισματικούς επικοινωνιακά ηγέτες, σε αυτους με τις καλυτερες διασυνδέσεις, σε αυτούς με την όμορφη εικόνα και κατ' επέκταση μεταφέραμε αυτό το πρότυπο στις ζωές μας. Με αυτο το τρόπο μεταφέραμε την δυσοσμία αυτη στη προσωπική μας οπτική απέναντι στη ζωή, την κοινωνία και το χειρότερο απέναντι σε ότι χαρακτηρίζοταν, μεχρι και από τη προηγούμενη γενιά, ως αξία.

Πόσες φορές σε μια συζήτηση υπερήφανα αναφερθήκαμε στο βύσμα μας ή πόσες φορές αντιμετωπίσαμε με κάποιο κόλπο τις πρακτικές δυσκολίες μας; Πόσες φορές το θεωρήσαμε αυτό μαγκιά; Και πόσες φορές μια τέτοια αντιμετώπιση θεωρήθηκε όχι απλά φυσιολογική, αλλα το να πράξεις το αντίθετο, δηλαδή το μέχρι χθές δίκαιο και σωστό, τρέλλα; Παρόλα αυτά μπορεί να υπερηφανευόμασταν αλλά στη πραγματικότητα ξέραμε πως ξεπουλούσαμε το είναι μας, τη ψυχή μας και τέλος την ύπαρξή μας σαν ανεξάρτητα και ελεύθερα όντα. Φτάσαμε απόγονοι βράχων να νιώθουμε υπόχρεοι στο κάθε φελό είτε αυτος ήταν βουλευτής, είτε παράγοντας, είτε γνωστός γνωστού.

Χρειαζόμαστε μια τρομακτική αλλαγή. Η οποία θα βασίζεται στο να αποτινάξουμε αυτές τις συνηθειες. Να ανακτήσουμε την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την ψυχή μας και το Είναι μας. Μόνο τοτε θα θυμηθούμε τη πραγματική αναγκη της ανθρώπινης ψυχής για την αρετή,το ήθος και την αλήθεια. Μια νέα ύπαρξη που ο θεμέλιος λίθος της θα ειναι ο σεβασμός. Μόνο τότε θα αποκτήσουμε την αυτοπεποίθηση ή το ηθικό που χρειάζεται για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το δίπολο/φόβητρο που ανεφερα πριν, με γενναιότητα και καινοτόμο σκέψη.

 Οι λύσεις είναι δικές μας, αν τις σκεφτουμε εμείς οι ίδιοι. Κανένα ξένο πρότυπο δε θα μας δώσει πίσω τη ταυτότητά μας. Και αυτή η ταυτότητα δεν εχει ουδεμία σχέση με τη μετριότητα που μας χαρακτηρίζει πλήρως τον τελευταίο αιώνα. Μονο τότε θα γνωρίσουμε άμεσα το τί πρέπει να κάνουμε τόσο ως μονάδες όσο και ως μέρη του συνόλου, τόσο ως άτομα όσο και ως κοινωνία.

 Ωραία τα σλογκαν, ωραία και τα συνθήματα αλλά καιρός να τελειώνουμε με αυτην την εποχή. Αναλογηστείτε: Οι γονεις μας και οι γονεις τους ακολουθούσαν αυτον που είχε το καλύτερο συνθημα, άσχετα με το τι τρόπο ζωής πρότεινε με το παράδειγμά του. Και οι άλλοτε για εμάς βάρβαροι ξαφνικά και αυτοί ονειρεύονται και αυτοί έχουν ψυχή και αυτοί έχουν φιλότιμο και αυτό γιατί η οργάνωσή τους, η μεθοδικότητά τους και η γνώση τους επι των πραγμάτων είναι τόσο λεπτομερειακή που απ'αυτήν θα εμπνεόταν και ο Πλάτωνας ακόμα, γράφοντας μια δεύτερη Πολιτεία. Φτάσαν εκεί που φτάσαν γιατι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τις γνώσεις, τα μαθήματα και τα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων, των οποίων το όνομα δυστυχώς εκ των πραγμάτων φαίνεται να καπηλευτήκαμε. Ποιός άλλος εκτός από εμάς με τόση μανία είτε προσπαθούμε να αποδείξουμε πως είμαστε απόγονοί τους, είτε προσπαθουμε να τους υποβαθμίσουμε για να βγούμε πιο εξελιγμένοι.  Για αυτό καπηλευτήκαμε, λοιπόν. Σνομπάροντας και υποβαθμίζοντας τους αντιπάλους μας απλά στηνόμαστε μόνοι μας στο τοίχο. Ας πάρουμε σοβαρά επιτέλους τη κατάσταση.  Ας μετρήσουμε τη σκιά μας πρωτού δρασκελήσουμε προς το μέλλον. Τα μεγάλα λογια και τις βαρύγδουπες δηλώσεις ας τις αφήσουμε για αυτους που ζουν μονο για το θεαθήναι, τη ψήφο, τον κλεμένο πούστικα κερδισμένο πλούτο.

Εμεις ουτε καλύτεροι μπορουμε αυτοι τη στιγμή να λέμε πως είμαστε ούτε "μολών λαβέ" να φωνάζουμε με περρίσεια μαγκιά, προφανώς γιατί μιλάμε εκ του ασφαλούς. Γιατί δε γνωρίζουμε, δε ξέρουμε, κι ούτε θέλουμε να μάθουμε τι συνέβη και τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν γνωρίζουμε τους εαυτούς μας και πολύ περισσότερο δεν έχουμε γνώση των αδυναμιών μας. Οι 300 σπαρτιάτες των Θερμοπυλών, ήταν βέβαιοι τόσο για τις ικανότητές τους όσο και για το τέλος που τους περίμενε. Και το αποδέχτηκαν αυτό το τέλος πρίν έρθει, με όλο τους το είναι, και το μήνυμα  θα εκπέμποταν εκεινη τη στιγμή και στο πέρασμα των αιώνων. Εμείς; Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τις ζωές μας για την ελευθερία μας και την ανεξαρτησία μας τώρα που έχουμε πράγματα να υπερασπιστουμε; Ή αυτό θα γίνει μόνο όταν δε θα υπάρχει άλλη λύση αφου θα τα έχουμε χάσει όλα πρώτα;

Αυτη η νοοτροπία μας εφερε εδώ. Κάποια μέρα θα το αντιληφθείς και εσύ ξένε, και όλοι οι άλλοι. Αναλάβαμε όλοι σαν μονάδες, το ρόλο του σημαντικού στο χωριό μονο και μόνο για να κανουμε τον αγώνα του πεζοδρομίου για το κάθε πολιτικό αρχηγό. Τον αρχηγό και γενικά τους αρχηγούς που εδώ και 80 χρονια σου πουλανε ιδεολογικα επιχειρηματα για να σκοτώνεσαι με τον συγκάτοικό σου. Αντί να τους διαολοστείλεις τότε, τους διαολοστέλενεις τώρα χωρις να αναγνωρίζεις την ευθύνη σου και χωρίς να αποτάσεις την δηθεν ιδεολογία που σου έχωσαν με τεχνικές λοβοτομής. Είσαι αριστερός απλά και μονο επειδή αντιπαθείς μέχρι αηδίας τον δεξιό όχι επειδη σκαμπάζεις απο πολιτικο πολιτισμό για να αποφασίσεις. Εισαι δεξιος ή αριστερός γιατί ο προπάππους σου τότε δέχτηκε τις προτροπές και τα ψέματα καποιου μαλάκα να του πει να σκοτώσει το γείτονά του επειδή αυτός ήταν γερμανοτσολιάς ή επειδή ήταν κομμουνιστοσυμορίτης. Και εσύ τον άκουσες και αρπαξες τα κονσερβοκουτια και έσφαζες ή φόραγες κουκουλα και κατέδιδες. Η πλάκα είναι ότι 30 χρόνια πιο πίσω οι γονεις αυτών πίναν μαζί τσίπουρα και πάλι βρίζαν τους μετέπειτα κατα τύχη συντρόφους τους. Και εσύ σημερα ακολουθείς πιστά τη παράδοση, πιο πολιτσιμένα όμως είσαι και διαβασμένος ακολουθώντας πιστά τα μοτίβα είτε του αριστερού επαναστάτη είτε του δεξιού πατριώτη.

Όταν σου πετάνε θεωρίες εσυ πρέπει να αραδιάσεις πάντα τι είπε ενας γερμανός φιλόσοφος ή ένας γερμανός φασίστας για να εντυπωσιάσεις και να νιώσεις ηρωας του κομμουνισμου ή του έθνους σου αντίστοιχα. ΗΛΙΘΙΕ.

Εμένα προσωπικά δε με νοιάζει στη τελική πόσο αντιδεξιός είσαι, αλλά πόσο αριστερός είσαι. Ούτε με νοιάζει πόσο αντιαριστερός είσαι αλλά πόσο δεξιός είσαι. Γιατί αυτοί που ξέρουν όχι σε τι ταμπέλα επέλεξαν να χαρίσουν το τομάρι τους αλλά γιατί επέλεξαν να εκτεθουν με αυτή τη ταμπέλα έχουν γνώση των πραγμάτων και μπορούν τόσο να διαλεχθούν όσο και να συνεργαστούν ανα πάσα στιγμή.

Ειναι δεδομένο πως οι πολιτικοί για να πεισουν θα χρησιμοποιούν πάντοτε επιχειρήματα που θα ειναι κατα το ήμισι αληθή. Δε γινεται ομως επειδή εσυ αντιπαθείς κάποιον να απορρίπτεις αποψεις παγια αποδεκτές παγκοσμίως ανεξεραίτως ιδεολογίας. Δεν γίνεται να απορρίπτεις το δίκαιο για το περιστασιακά λόγω εποχής σωστό.

Τελειώνετε όχι μονο με τα κόμματα αλλά με τις ιδεολογίες σας! Χρειαζόμαστε οχι καινουργιους ιδεολογικους ηγέτες αλλά καινουργιες ιδεολογίες που δεν θα εχουν μεσα δάνεια από άλλες χώρες, κοινωνίες και κοινότητες. Τοσο οι πολλές διαφορετικές δεξιές όσο και οι πολυάριθμες αριστερες προτάσεις ταιριάζουν περισσότερο στις χώρες ευρωπαϊκες χώρες που εξ΄άλλου τις δημιούργησαν, παρά στην Ελλάδα. Για αυτό και εδώ περισσότερο ίσως από αλλού, υπαρχει μίσος.

Θα αντιληφθεις αυτο που σου λέω λοιπον, και εσυ και άλλοι, σε κάποια χρόνια όταν τρέχοντας όπως πάντα πισω απο τις εξελίξεις θα δεις πως ξαφνικά υπάρχουν μονο αναγκες. Οι υπερβολικες και παραλογες αναγκες και οι σοβαρες αναγκες. Ουτε δικαιώματα, ουτε καθηκοντα. Αυτα ειναι τα προϊόντα της διαχείρισης των αναγκων έτσι ώστε να υπάρχει ΜΕΤΡΟ.

Εμεις δεν εχουμε μετρο σε τίποτα. Ουτε στην ανοχή μας ουτε στην δυσφορία μας. Μαγκιές ας πουλήσουμε σε αυτους που μας φοβίζουν και μας τρομοκρατούν σαν χώρα και όχι ο ένας στον άλλον. Μπαίνουμε σε μια νέα ολέθρια και φοβερή εποχη που θα έχει νέα μετρα και νέα σταθμά. Που το χθεσινο πολιτικά ορθο θα είναι επιτακτική αναγκη να ισοπεδωθεί και η χθεσινη καφρίλα θα ειναι ξαφνικό και ισοπεδωτικό δικαίωμα. Μια εποχή έρεβους.

Τραγουδιστή που γυρεύεις τη συντρόφισσα
και τρέχεις στη τυφλή φυλακή της νύχτας και της λυσμονιάς
μη βαρυγκομίσεις αν στο άνδρο αυτό
μπροστά με τα άξια τούτα πνεύματα έφτασα και εγώ.
Η βασανιστική μας, έφερε ως εδώ μαζί σου,
λαχτάρα να μάθουμε για το φριχτό το τόπο.
Το έρεβος, όλο κι ότι άγνωστο έχει,
θα αποκαλυφθεί στα λόγια όπου μιλά ένας θεός.
Πήγαινε και για δώρο φέρε την αλήθεια στις πονεμένες τις ψυχές μας,
εσύ που καλά γνωρίζεις πως τους ανθρώπους
πρώτη και θεϊκή συντρόφισσα είναι η αλήθεια.
Κι ωστόσο ίσα με την ώρα τη καλή του γυρισμού σου,
θα στρώσουμε τη γη με δάφνες για να βαδίσεις εσύ,
για να βαδίσει η Ευρυδίκη...

Με αυτά τα λόγια δοξάζει ο Σολωμός την έννοια και την αξία της αλήθειας στο πρόσωπο της Ευρυδίκης. Ας γίνουμε λοιπόν αληθινοί

Μάγκας και όχι φλούφλης

Επιμέλεια: Γιάννης Φιλέρης Δημοσίευση: 30 Απρ. 2011 23:59


http://www.sport24.gr/Columns/Fileris/magkas_kai_oxi_flouflhs.848547.html


Σε προσπερνάει ένας που βιάζεται στον δρόμο και σου γυρίζουν τα λαμπάκια. Είσαι έτοιμος να κατέβεις από το αυτοκίνητό σου και να κάνεις τσαμπουκά. Το πρώτο που σου έμαθαν στο σχολείο είναι να ...απαντάς στις προκλήσεις. Μη σε περάσουν για φλούφλη, ενώ είσαι μάγκας.


"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε" το έλεγε ο πατέρας σου, ενδεχομένως και ο παππούς σου, ο πρώτος τάδε ταδόπουλος, με το ίδιο επίθετο.

Αν σου βρίσουν τη μάνα γίνεσαι έξαλλος, εσύ όμως δεν έχεις τέτοιο κώλυμα και πετάς το μπινελίκι σε όποιον δεν σου αρέσει η φάτσα του. Κάνεις τον σταυρό σου όταν πας στην εκκλησία να σε φυλάει ο καλός Χριστούλης, αλλά δεν σε νοιάζει αν το βεγγαλικό που πέταξες στην Ανάσταση, βρήκε το μάτι κάποιου αθώου πιτσιρικά.


Πετάς τα σκουπίδια σου έξω από τον κάδο των απορριμάτων. Γράφεις εκεί που πρέπει την ανακύκλωση και άλλες τέτοιες αηδίες. Πετάς το τσιγάρο σου έξω από το παράθυρο για να μη μυρίζει τσιγαρίλα το πεντακάθαρο αυτοκίνητό σου. Καπνίζεις εκεί που απαγορεύεται και διαμαρτύρεσαι, γιατί ο άλλος δεν μπορεί να ανεχθεί τον καπνό σου στα μούτρα του.


Φωνάζεις και δεν αφήνεις τον άλλον να ολοκληρώσει ποτέ, αν δεν επιβάλεις τη γνώμη σου.

Ζεις σε μια χώρα, που το αυτονόητο θεωρείται παράδοξο. Αν πληρώνεις κανονικά ό,τι χρωστάς είσαι, απλά ...μαλάκας. Αν βγάζεις φλας για να στρίψεις, το ίδιο. Αν σταματάς για να περάσει ο πεζός, επίσης. Αν δεν κορνάρεις όταν ανάψει το πράσινο στο πρώτο δευτερόλεπτο, κοιμάσαι όρθιος (ρε ηλίθιε).


Από το σχολείο μαθαίνεις ότι το λάδωμα, αποτελεί εθνικό χόμπι. Εσύ τα δίνεις, αυτοί τα παίρνουν, μέχρι να φτάσεις κι εσύ στο σημείο να τα πάρεις, όταν δηλαδή θα έχεις γίνει μάγκας. Ψηφίζεις για να σου βρουν δουλειά, επαναστατείς όταν απολύουν εκείνους των οποίων θα πάρεις τη θέση. Δέχεσαι να γίνεσαι έρμαιο των βουλευτών και των δημάρχων με αντάλλαγμα την ψήφο σου.

Για να μπεις στο Πανεπιστήμιο αποστηθίζεις ολόκληρα κομμάτια, υποτίθεται γνώσεων, που μόλις τις γράψεις στο χαρτί, αμέσως τις ξεχνάς. Γενικά ξεχνάς εύκολα. Βρίζεις τους πολιτικούς, που λίγους μήνες πριν έχεις ψηφίσει. Σου αρέσει η γυναίκα του καλύτερου φίλου σου και θα της την πέσεις, αν δεν το κάνει αυτή πρώτη.

Βρίζεις τον πρόεδρο της αντίπαλου ομάδας που το παίζει τσαμπουκάς και κάνει ο,τι θέλει, αλλά μέσα σου ζηλεύεις που δεν έχει και η δική σου ένα τέτοιο. Όταν τον βρίσκει, τελικά, του δικαιολογείς ακόμη και τη χειρότερη καφρίλα. Σκίζεις τα ρούχα σου όταν η άλλη ομάδα παίρνει σφυρίγματα από τους διαιτητές, αλλά όταν τα δίνουν σε σένα θυμάσαι πόσα δεν σου έχουν δώσει. Φωνάζεις για τους τίτλους των άλλων οπαδικών εφημερίδων, αλλά γουστάρεις όταν αυτή που διαβάζεις τα ρίχνει στους άλλους.

Είσαι ένας κλασικός Έλληνας, που πάει στο γήπεδο και τα κάνει ...μπουρδέλο.


Φυσικά, αμέσως μετά θα βρίσεις όλους τους άλλους, που δεν σεβάστηκαν ούτε καν τον τελικό του Κυπέλλου και τον μετέτρεψαν σε μια τυπική ελληνική ιλαροτραγωδία...


Ζήτω το Έθνος...

Το θέμα της Υπατίας, χμ... ή μήπως το μεταναστευτικό;

Οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα το έχουν χάσει τελείως. Ακόμα και η ανθρώπινη έκφρασή μας έxει κομματικοποιηθει. Έχουμε χάσει ακόμα και τη δυνατότητα να αισθανόμαστε και να εκφραζόμαστε ελέυθερα λόγω της πολιτικής ορθότητας που πάντοτε επιβάλουν οι μειοψηφίες των δύο πολιτικών άκρων. Ο κόσμος είναι τόσο πρωτόγονος διαννοητικά, που νομίζει οτι υπαρχουν πάντα και επί παντός επι στητού δύο λύσεις.

Όσον αφορά το θέμα των ημερών, και ανάλογα με το πολιτικό πρίσμα του καθενός αυτές οι δύο λύσεις είναι:

Τους διώχνω και είμαι απάνθρωπος ή τους νομιμοποιώ, δημιουργώ ιστορικό προηγούμενο και μετατρέπω την Ελλάδα σε πόλο έλξης των επι γης βασανισμένων.

Προσωπικά δεν ανησυχώ ούτε για το πρώτο ούτε για το δεύτερο. Γιατί είτε τους διώξουμε και γίνουμε απάνθρωποι, σε λίγο καιρό θα είμαστε εμείς μετανάστες στις χώρες τους. Και αν μετατρέψουμε την Ελλάδα σε "πόλο έλξης" πάλι δεν ανησυχώ γιατί σε λίγο θα φεύγουν από μόνοι τους. Δεν υπάρχει μέτρο σε αυτή τη χώρα. Δεν υπάρχει μυαλό και ψυχραιμία. Υπάρχουν μόνο προκαταλήψεις και κλειστά μυαλα. Και είτε ντυνόμαστε με δεξιά ή αριστερή προβιά, ξεχνάμε ότι κυρίως ντυνόμαστε πρόβατα. Απαιτώ λοιπόν Πακιστανική υπηκοότητα, γιατι μετά σαν Πακιστανός θα με σέβονται περισσότερο τόσο εντός Ελλάδος αλλά κυρίως εκτός Ελλάδος όπου ντρεπόμαστε να πούμε ποιοι είμαστε και από που ερχόμαστε. Όχι τώρα με τη δήθεν κρίση αλλά εδώ και χρόνια.

Έχω ζήσει σχεδόν το μισό κομμάτι της ζωής μου στο εξωτερικό. Ξέρω πολύ καλύτερα από τον κάθε wonnabe Έλληνα ανθρωπιστή ή Έλληνα πατριώτη που δεν έχει φύγει ποτέ απ' το χωριό του τι σημαίνει ρατσισμός, τι σημαίνει να σε κοιτάνε με αηδία επειδή είσαι ξένος! Να σε λοιδωρούν, να σε κυνηγούν, να σε υποσκάπτουν και να σε εκμεταλλεύνται χωρίς ηθικες αναστολές. Νομίζω πως έχω το δικαίωμα να γράψω δυο αράδες και πως αυτές θα έχουν ιδιαίτερο βάρος για όποιον αποφασίσει να τις διαβάσει.

Το ελληνικό ψευδοκράτος κινήθηκε λάθεμένα στο θέμα αυτό για πολλά χρόνια. Η αναπτυξιακή οδός στηρίχθηκε πάνω στα φθηνά αλβανικά εργατικά χέρια. Καλομάθαμε και μετά όταν ξαφνικά γίναν πολλοί, δεν τους θέλαμε πιά. Πέρασαν 20 χρόνια και πολλοί από αυτούς έχουν αφομοιωθεί στις κοινωνίες που ζούν. Και ξαφνικά είχαμε την ασιατική είσοδο. Ινδοι, πακιστανοι, Κινέζοι και αργότερα αφρικανοί σε μια εποχή χωρίς αναπτυξιακές φιλοδοξίες και στόχους δεν έχουν χρησιμότητα και ουσιαστικό λόγο ύπαρξης για τον καλομαθημένο και πολυσπουδασμένοΈλληνα. Οπότε πρέπει να φύγουν. Και πάλι το κράτος δεν κινήθηκε με σύνεση. Δεν δημιουργησε τις συνθήκες έτσι ώστε να αποτρέψει την αθρώα είσοδο των αλλοδαπών στη χώρα. Ίσα ίσα για κομματικούς και ψηφοθηρικούς λόγους τους διευκόλυνε με αποτέλεσμα η Ελλάδα να θεωρείται η εύκολη λύση.

Ένας σωστός παρατηρητής δεν ξεχνά να δεί το πρόβλημα και από την άλλη πλευρά. Καταδιωκόμενοι, βιασμένοι, δοοφονημένοι, πολλοί από αυτούς ήρθαν στις θύρες της Ελλάδας από κάθε άκρη της Γής ακόμα και με τα πόδια. Αυτό αποδυκνύει και καταδυκνύει το πόσο μεγάλη ήταν η ανάγκη για αυτούς τους ανθρώπους η προσφυγιά. Γιατί στην ουσία για πρόσφυγες μιλάμε.

Χωρίς πρόληψη, χωρίς ώριμα μέτρα, μετά από παλιμπαιδισμούς, κινήσεις εντυπωσιαμού και νομοθετήματα για τα μάτια του κόσμου και της ΕΕ φτάσαμε στο σήμερα. Για ψηφοθηρικούς κυρίως λόγους και πάλι 300 περίπου άνθρωποι στήθηκαν επί σκηνής να παίξουν το έργο του εξηλαστήριου θύματος. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί αλληλέγυοι ευχόντουσαν να πεθάνει κάποιος από τους απεργούς, γιατί το αίμα και ο θανατος καθαγιάζει κάθε αγώνα και οι μαρτυρες ηρωοποιούνται και κατ επέκταση η μνήμη τους καπηλεύεται πιο εύκολα αργότερα. Γίνεται αφίσες, κονκάρδες, γκράφιτι και Τ-shirt. Είναι γνωστές εξάλλου οι μαρτυρίες για απαγόρευση σιτησης των απεργών από τους "αλληλέγυους" υπό τη μορφή συμπαράστασης λένε. Από την άλλη πλευρά οι "πατριώτες" της κοινωνίας καλλιέργησαν το φόβο χρησιμοποιώντας απλή διαλεκτική που ίσως να έχει μια λογική βάση εκ πρώτης όψεως αλλά και εκεί η υποκρισία ξεχειλίζει. Αν ξεχάσουμε δηλαδή το πως φτάσαμε ως εδώ, αν αναλογιστούμε το τι συνέβη τα τελευταία 20 χρόνια αν ξεχάσουμε το ποιοί εκμεταλλέυτηκαν τα φτηνά εργατικά χέρια για τις "ντροπιαστικές" δουλειες και απομονώσουμε το Υπατια σαν μεμονωμένο σκηνικό. Όλα για να ανέβουν τα ποσοστά στις εκλογές, τώρα που ο δικοματισμός δήθεν τελείωσε. Ο πατριώτης αποκαλεί τον ανθρωπιστή εθνοπροδότη, ο φιλεύσπλαχνος τον λογικό φασίστα. Και οι δύο με μια self-righteous υστερία που προκλέι αηδία. Και οι δύο βασιλικότεροι του βασιλέως. Χωρίς κανένα μέτρο, χωρίς καμία ουσία. Με μόνο στόχο την για άλλη μια φορά άνευ λόγου διχοτόμηση της κοινωνίας μας και τη δική τους επικράτηση με κάθε κόστος.

Σε ένα έγκλημα ο ύποπτος που φέρεται να βγαίνει κερδισμένος από αυτό είναι συνήθως και ο ένοχος.

Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος που η μία πλευρά τροφοδοτεί την άλλη ο φόβος την ανάγκη και η ανάγκη τον φόβο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ελληνική κοινωνία είναι άρρωστη. Και είναι άρρωστη γιατι δεν υπήρξε προσοχή και πρόληψη. Δεν γίνεται να κινηθούμε επιθετικά και ακραία αλλά ούτε και σαν παθητικά κορόιδα. Θα ειναι σαν να κάνουμε χημειοθεραπεία για να αντιμετωπίσουμε μια πνευμονια ή από την άλλη πλευρά να αποφύγουμε τη φαρακευτική αγωγή για να μην ενισχύσουμε τους φαρμακευτικούς κολοσούς.

Η λύση είναι μία. Υπομονή μεν αλλα όχι άλλες απερίσκεπτες υποχωρήσεις. Με σύνεση πρεπει να χτίσουμε τη κοινωνία μας σε νέα βάση. Η Ελλάδα είναι μια απλή περιφέρεια της Ευρώπης πλέον. Και αν θελουμε να είμαστε πραγματικά ανθρώπινοι να κινηθουμε με σθένος προς την αποδοχή των μεταναστών και προσφύγων και από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή είναι η έμπρακτη στηριξη προς τους κακοποιηένους αυτούς ανθρώπους. Μπορεί να είναι ένας προσωρινός παράδεισος η Ελλάδα αλλά σίγουρα δεν είναι Ελλάδα ο προορισμός τους. Δεν μπορούμε να γίνουμε Ιταλοί και να βουλιάζουμε τα πλοιάρια με τους μετανάστες για να τους ξεφορτωθούμε. Ούτε ΗΠΑ να στήνουμε φράχτες με ελεύθερους σκοπευτές. Δυστυχώς όμως δεν μπορουμε να τους βάλουμε και σπίτι μας ή τουλάχιστον να τους "φιλοξενήσουμε" επ άπειρον. Δεν είναι αντικείμενα αλλά άνθρωποι με βιοποριστικές ανάγκες, και εφόσον η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας τους αναγκάζει σήμερα να ζουν 20 και 30 σε ενα 2άρι, φανταστείτε σε λίγο καιρό που τα πράγματα θα είναι χειρότερα σε τι κατάσταση θα είναι και αυτοί αλλά και εμείς. Η μόνη διέξοδος είναι να δημιουργήσουμε μια γέφυρα-πέρασμα προς την Ευρώπη.

Εμείς δεν έχουμε να φοβήθούμε κάτι. Η ελληνική κατάσταση θα πέσει σε τόσο τραγικά επίπεδα, που και εμείς οι ίδιοι θα πάρουμε τα αεροπλάνα για τα "εξωτερικά".

Το ελληνικό κράτος μοιάζει με έναν τυπικό Έλληνα φοιτητή που τα αφήνει όλα για την τελευταία στιγμή και στην πρώτη αναπάντεχη κρίση τρέχει να τα μπαλώσει με αλχημείες και σκονάκια. Είναι χρέος της κάθε κυβέρνησης να βρίσκει τις χρυσες τομές. Να βρίσκει λύσεις. Να χτίζει τα τοίχη την κατάληληλη στιγμή και όχι εκ τον υστέρων. Να προνοεί και να προλαμβάναι τις καταστάσεις και όχι να σέρνεται από αυτές.

Για αυτό και εκλέγονται αυτοί και όχι εμείς οι απλοί και άσχετοι άνθρωποι.

Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ,Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ κι ο ΚΟΝΤΟΣ

του ΟΜΗΡΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ
(πηγή http://www.yasooyamoo.com/top/itemDetail/id/9050/pagelimit/20/type/3/page/1)

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


Κάπου εκεί ψηλά στα χιονισμένα Άγραφα, σε ένα ορεινό χωριό, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κάθεται δίπλα στην ξυλόσομπα. Ο κυρ-Τάσος ετών 88 και η κυρ-Αλέκα ετών 84. Ο κυρ-Τάσος, με χρόνια καρδιοαναπνευστικά προβλήματα, ίσα ίσα που περπατά απ'το δωμάτιο στην τουαλέτα. Η κυρ-Αλέκα μια κοντόλιγνη γιαγιά αντέχει ακόμα, αλλά τα μάτια της, την έχουν προδώσει. Καθισμένοι δίπλα στην ξυλόσομπα συζητούν. Φέτος, τα χρήματα δεν έφτασαν για το πετρέλαιο και το καλοριφέρ δεν το ανάβουν τακτικά. Τα ξύλα δεν φτάνουν να βγάλουν χειμώνα, γι αυτό ανάβουν την σόμπα μόνο το βράδυ. Τα παιδιά, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, μένουν στην Αθήνα και είναι δύσκολο να πηγαινοέρχονται. Μια φορά τον μήνα, η μια κόρη πηγαίνει και τους βλέπει λίγο, αλλά μάλλον, πιο πολύ για να πάρει την μια σύνταξη, μια που έχει παιδιά που σπουδάζουν. Γυναίκα, ο χειμώνας φεύγει, τι θα κάνουμε με τα χωράφια ? ρωτά ο κυρ-Τάσος.. Άνθρωπε μου παράτα τα έρμα, δεν βλέπεις ότι δεν μπορούμε πια να τα φέρουμε πέρα. φώναζε η κυρ-Αλέκα... Πρέπει να τα καθαρίσουμε, να βάλουμε πατάτες , συνέχιζε ο κυρ-Τάσος..Οι πατάτες σε μαράνανε ούρλιαζε η κυρ-Αλέκα..Το κρύο είναι τσουχτερό, αλλά ο κυρ Αλέκος τον χαβά του..Να βρεις τον Αλβανό να πάει να το καθαρίσει.. Τρελάθηκες, φώναζε η κυρ Αλέκα,δεν έχω λεφτά ούτε για πετρέλαιο και θα τα δώσω στον Αλβανό.??. Γυναίκα, το χωράφι αυτό το φροντίζω από δεκαπέντε χρόνων και δεν έχω σκοπό να το αφήσω τώρα, αν πεθάνω κάνε οτι θες, αλλά όσο ζώ το χωράφι θα το φτιάχνω. Τόσα χρόνια, με αυτό μεγαλώσαμε τα παιδιά και τώρα τα εγγόνια...Να έρθουν τα παιδιά και τα εγγόνια , συνέχιζε με οργή η κυρ-Αλέκα.. δικά τους είναι, εγώ δεν μπορώ άλλο.. Κάπως έτσι περνάει η ώρα εκεί ψηλά στα ορεινά μας χωριά.. κάπως έτσι σκέφτονται και λειτουργούν ακόμα οι άνθρωποι αυτοί, που χρόνια τώρα δουλεύουν και ζουν με σκληρή δουλειά και στέρηση. Κι όμως αντί να κατεβούν στην ΑΘΗΝΑ να είναι κοντά στους γιατρούς και τα παιδιά τους, εξακολουθούν να ζουν με την φτώχεια τους και την ελπίδα να πεθάνουν χωρίς να ταλαιπωρήσουν κανένα.


ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


Κερατσίνι..Ο Νίκος, ετών 38 κόβει βόλτες πέρα δώθε μες'στο σπίτι. Οχτώ μήνες χωρίς δουλειά. Δεν αντέχει άλλο, η γυναίκα του σταμάτησε κι αυτή από την δουλειά και τώρα τα πράγματα δυσκόλεψαν.Τα τρία παιδιά του έχουν έξοδα και ανάγκες. αλλά δεν μπορεί να τις καλύψει. Ενα αυτοκίνητο που είχε, το πούλησε κι αυτό για να πληρώσει τα ενοίκια. Γονείς και πεθερικά δεν υπάρχουν για να βοηθήσουν. Μεροκάματα δεν βρίσκει. Κάποτε πήγαινε στην Λαχαναγορά η στην οικοδομή και τα βόλευε. Τώρα όμως οι πακιστανοί και οι Αλβανοί έχουν πιάσει τα πόστα και δημιούργησαν φατρίες. Προσπαθεί να βρει μια λύση αλλά δεν μπορεί.Οι κινέζοι που μπήκαν στο λιμάνι, έφεραν δικά τους παιδιά. Που να βρει τώρα μεροκάματο ? Κάθεται μόνος στην γωνιά και κλαίει...Να μην μπορεί να πάρει μια σοκολάτα στην μικρούλα.. πάνε σχολείο χωρίς κολατσιό και χωρίς χρήματα ..κι αναρωτιέται πως φτάσαμε ως εδώ ..ποιος φταίει ? γιατί θεέ μου να πληρώνω εγώ τα λάθη των πολιτικών .. γιατί κατάντησε η χώρα μου έτσι ? που να πάω να βρω το δίκιο μου ? οσο κι αν προσπαθεί η γυναίκα του να τον παρηγορήσει, τα νεύρα του όλο και μεγαλώνουν...


ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


ΛΕΙΨΟΙ. Το μικρο λιμάνι έχει γεμίσει κόσμο. Άνθρωποι, τρέχουν δεξιά κι αριστερά αλαφιασμένοι. Η θάλασσα δείχνει τα άγρια δόντια της και το κύμα σκάει με ορμή πάνω στην προβλήτα. Η Σμαράγδη καθισμένη σε μια γωνιά, αγκαλιά με τον τετράχρονο γιο της περιμένει να κοπάσει ο καιρός για να πάει το παιδί στο νοσοκομείο.Θα προλάβει άραγε ? Καράβι δεν περνά, δελφίνι δε ν έχει .Τα καΐκια δεμένα στο μουράγιο. Προσεύχεται σιωπηρά στην Παναγία. Κανε το θαύμα σου Μεγαλόχαρη να προλάβω. Να κοπάσει ο καιρός. Μάταια όμως, τα μποφόρ ανεβαίνουν, μαζί και η αγωνία. Ακόμα και να έρθει το καράβι, πρέπει να πάει Πάτμο η Λέρο, στον αγροτικό γιατρό κι αν τα πράγματα δυσκολέψουν νοσοκομείο έχει στην Ρόδο .Τα λεφτά δεν φτάνουν αλλά οι χωριανοί έκαναν ρεφενέ. Πέντε ο ενας δέκα ο άλλως μάζεψε τριακόσια ευρώ για τα εισιτήρια.Ποιος να την γνοιαστεί άλλος?.Το κράτος ειχε ορίσει ενα γιατρό , αλλά ποτέ δεν πήγε. Τα καράβια δεν περνάνε με φουρτούνα και το ΕΚΑΒ δεν στέλνει ελικόπτερα πια. Ακόμα κι ο στρατός, έκοψε τις αεροκομιδές για λόγους οικονομίας. Σκέφτεται να πηδήξει στο νερό, να κολυμπήσει κι όσο αντέξει.Το παιδί χειροτερεύει και απελπίζεται, αλλά σφίγγει τα δόντια, προσεύχεται κι ελπίζει...δεν θα τους κάνω την χάρη να πεθάνω σκέφτεται.. θα το παλέψω κι οπού βγει..


ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


Β. Προάστια. Η δεκαεξάχρονη aspa (Ασπασία) το κανονικό, τσακώνεται με την μάνα της.Η aspa θέλει να πάει Αράχοβα το Σαββατοκύριακο με μια φίλη της, θα ναι και ο Ντίνος εκεί, που κάνει kasting για μοντελάκια. Η aspa μια ξανθιά καλλονή, πρόωρα αναπτυγμένη, πιστεύει πως είναι η ευκαιρία της ζωής της.Αν την διαλέξει ο Ντίνος ίσως είναι στο επόμενο next top model. Η διαμάχη συνεχίζεται κανονικά και η συζήτηση μεταφέρετε στον πατέρα. Αυτός, με το ένα χέρι μιλάει στο κινητό και κλείνει μια δουλειά με τον γραμματέα του υπουργού και με το άλλο ξεφυλλίζει ενα περιοδικό με αυτοκίνητα. Ο δεκαπεντάχρονος γιος του θέλει αμάξι και στην προσπάθεια του να τον ξεφορτωθεί, ψάχνει να βρει ενα φθηνό και καλό. Κώστα, φωνάζει η γυναίκα του,η κόρη σου θέλει να πάει μόνη της στην Αράχοβα, πες κάτι. Τι να πω εγώ, απαντά νευριασμένος, δεν βλέπεις οτι μιλάω..Ας πάει όπου θέλει, τι θα πάθει ? Δεν την κλέβει κανείς μην φοβάσαι.... Έχει λεφτά στο συρτάρι αν χρειαστεί και παράτα με τώρα, γιατί μιλάω..


ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


ΣΥΝΟΡΑ Αγαθονήσι..Σε μια βάρκα, μια ομάδα των ΟΥΚ ψάχνει να βρει περιμετρικά του νησιού, μια άλλη βάρκα. Η πληροφορία ήταν πως κάπου εκεί κοντά έπλεε ακυβέρνητο ενα σκάφος. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κρύβεται, αλλά τα παιδιά ειναι έτοιμα για κάθε ενδεχόμενο. Οι διαταγές είναι σαφείς, δεν πυροβολούμε κανέναν, απλώς συλλαμβάνουμε. Ναι, μουρμουρίζει ο Λάζαρος, σιγά μην αφήσω εγώ να με φάνε. Τις περισσότερες φορές, οι βάρκες με τους λαθρομετανάστες συνοδεύονται απο σκάφη του τούρκικού στρατού. Διακριτικά μεν, αλλά πάντα έτοιμα για εμπλοκή. Στην Αθήνα, τα κανάλια και οι παρατρεχάμενοι μιλάνε για δικαιώματα και ελευθερία. Την δική μου την ζωή όμως την σκέφτονται ? Αν εγώ φάω την σφαίρα ποιος θα με κλάψει ? Ο ι φίλοι μου σίγουρα ναι, αλλά ως εκεί. Οπως έγινε κα στα ΙΜΙΑ. Τότε που ένας καρεκλοκένταυρος χοντρός, είπε πως την σημαία την πήρε η θάλασσα . Έλα ρε μαλάκα εσύ εδώ να τους μαζέψεις.. Το κρύο είναι δυνατό και η θάλασσα αγριεμένη . Πάντα τα μεμέτια, τέτοιο καιρό βρίσκουν να περνάνε κόσμο. Προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε ηρεμία. Ψάχνουμε να βρούμε, αλλά ακόμα τίποτα. Ο Γιώργος είναι ανήσυχος.. είναι έτοιμος για όλα.Δεν φοβάται τίποτα. Παλιά καραβάνα . Αργά αλλά σταθερά συνεχίζουμε το ψάξιμο.. σκέφτομαι την Λιτσα στην Ρόδο, που της είπα, μωρό μου πάω κι έρχομαι, αλλά είμαι ακόμα εδώ στα νερά του Αιγαίου.. θεέ μου αν είναι να πεθάνω, ας γίνει εδώ στα γαλανά νερά της πατρίδος μου, μακριά απο ψεύτες, αλήτες και υποκριτές...


ΜΑΡΤΙΟΣ 2011 

 Ο κυρ Τάσος, δεν άντεξε, μια κρύα νύχτα, η σόμπα έσβησε νωρίς και η βελέντζα δεν ήταν αρκετή να τον ζεστάνει. Η κυρ Αλέκα δεν κατεβαίνει στην Αθήνα, κάθεται εκεί να ανάβει το καντηλάκι του άντρα της και να καθαρίσει το χωράφι.Οσο αντέξω σκέφτεται, αλλά αλήθεια πόσο ?

Ο Νίκος κατέρρευσε, εξαθλιωμένος και νευρικός γυρίζει άσκοπα στον Πειραιά να βρει δουλειά και ψάχνει τα σκουπίδια για να φάει. Δεν πηγαίνει σπίτι πια. Ντρέπεται τα παιδιά του, που δεν έχει τίποτα για να τους δώσει. Φοβάται την γυναίκα του, που τον λέει άχρηστο και τεμπέλη. Μα που να βρω δουλειά, φωνάζει, που να πάρει ο διάολος !!. Απελπισμένος, σκέφτεται να ληστέψει .. αλλά ποιον?? Κοιμάται στα σοκάκια παρέα με αφγανούς και πακιστανούς.Το κρύο συνεχίζει αλλά αυτός δεν κρυώνει. Η καρδιά του πάγωσε και δύσκολα ξαναζεσταίνεται...

Η Σμαράγδη δεν πρόλαβε.Το μικρο παιδάκι πέθανε στην αγκαλιά της μάνας του, πολύ πριν προλάβει να έρθει το πλοίο.Στην κηδεία του παιδιού ήρθε ο πρώην Δήμαρχος και διάφοροι άλλοι παρατρεχάμενοι να συμπαρασταθούν. Είναι όμως αργά.Η μάνα κάθεται στο σπίτι και μοιρολογεί.Η αναλγησία του κράτους, της στέρησε την χαρά . Οργίζεται, φωνάζει, ωρύεται, αλλά ποιος αλήθεια την ακούει ?

Η aspa πήγε τελικά στην Αράχοβα, αλλά ο Ντίνος δεν πήγε. Ηταν όμως ο Ακης, γνωστός προαγωγός και διακινητής ναρκωτικών.Και πριν καν προλάβει να ερωτευθεί, η aspa ήδη έπαιξε στην πρώτη της ταινία πορνό.Ο Ακης, την πήρε μαζί του και την προώθησε σε όλα τα καλά στέκια της υψηλής κοινωνίας. Σύντομα η aspa παράλληλα με τις ταινίες θα κάνει και μόντελινγκ.Και ήταν ευτυχισμένη γι αυτό, γιατί έτσι θα πραγματοποιούσε το όνειρο της..

Ο Λάζαρος, πέθανε όπως ονειρεύτηκε. Πάνω στην μάχη.Το σκάφος διακινούσε ηρωίνη μαζί με τους μετανάστες και ηταν βαριά αρματωμένο. Στην συμπλοκή που ακολούθησε, πέταξαν τους μετανάστες στην θάλασσα και άνοιξαν πυρ εναντίον των ΟΥΚ. Αυτοί απάντησαν και σκότωσαν τρεις απο τους πέντε, αλλά ο Λάζαρος ήταν άτυχος. Εικοσιτριών ετών παλικάρι, άφησε την τελευταία του πνοή στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου. Η συμπλοκή και το περιστατικό δεν καταγράφηκαν, για λόγους ασφαλείας και η αναφορά του διοικητή έλεγε για πνιγμό κατά την διάρκεια μιας άσκησης, λόγω αναπνευστικών προβλημάτων.Δεν έγινε ποτέ ήρωας, γιατί ποτέ δεν υπήρξε εκεί, αλλά για τους φίλους του ήταν, είναι και θα είναι στις καρδιές και στις ψυχές τους...


Υ.Γ.

Οι ιστορίες αυτές, ίσως είναι αληθινές, ίσως και όχι. Αφήνω την κρίση σας και τις γνώσεις σας να απαντήσουν. Θέλω όμως, να σας υπενθυμίσω τα λόγια τριών μεγάλων σοφών πρωθυπουργών της χώρας μας.

Ο ΚΟΝΤΟΣ..2000 Η οικονομία της χώρας μας είναι μια από τις καλύτερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.Ο ρυθμός ανάπτυξης, μας επιτρέπει να ελπίζουμε, οτι η χώρα μας σε λίγα χρόνια θα είναι μια από τις πρώτες οικονομικές δυνάμεις των Βαλκανίων. ΖΕΙ

Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ 2004 Σας υπόσχομαι οτι μέσα στην τετραετία θα επανιδρύσουμε το Ελληνικό κράτος από την αρχή.Η σαπίλα και η διαφθορά θα παταχθεί και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να παίζει με τα συμφέροντα της χώρας. ΖΕΙ

Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ 2009 Λεφτά υπάρχουν. Θα φτιάξουμε το κράτος συνοχής και αλληλεγγύης και θα δημιουργήσουμε τον ισο καταμερισμό του πλούτου. Θα σταματήσουμε τον εξευτελισμό και τον διασυρμό των χρημάτων, των συνταξιούχων και μισθωτών. ΖΕΙ

Ο κυρ ΤΑΣΟΣ,ο ΛΑΖΑΡΟΣ,και το τετράχρονο αγοράκι πέθαναν ευτυχισμένοι. Ο Νίκος και η aspa, πληρώνουν επιλογές και αδιαφορία.


Αυτή είναι η ΕΛΛΑΔΑ μας, η χώρα του ΔΙΟΓΕΝΗ,του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ,του ΟΔΥΣΣΕΑ,του ΛΕΩΝΙΔΑ, του ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ, της ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ,του ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ,του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ και πόσων άλλων ηρώων..ΝΑ ΖΕΙΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ.

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ.

Τέλεια!

Καθώς ανέτειλε ο ήλιος αυτής της νέας μέρας, έκρυψε με τις παλάμες του τα νυσταγμένα μάτια του σαν βρέφος που αποζητά γλυκό ύπνο αλλά του το στερούνε. Χασμουρήθηκε αφήνοντας ένα πενιχρό βογκητό να ξεφύγει από τα πνευμόνια του. Λίγο η χθεσινή βραδιά, λίγο η ένταση που πέρασε, η νέα εποχή της άνοιξης, λίγο το φως του ήλιου που έδειχνε μακριά τις σκιές, του φέρνανε ένα απρόσκλητο χαμόγελο στα χείλη του. Ακούμπησε με τον αγκώνα του στη κάσα του παραθύρου, εκεί που στηρίζεται το τζάμι. Έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να νοιώσει τη δροσιά του γυαλιού καθώς ακούμπησε το μάγουλό του πάνω του. Ήταν μια κίνηση που την έκανε όταν ήταν μικρός, ίσως επίτηδες για να προκαλέσει τη μητέρα του, καθώς πάντοτε με αυτό το τρόπο λέρωνε τα τζάμια.

Άνοιξε τα μάτια του...

Τα μάτια του, όπως γίνεται πάντοτε σε αυτή την εποχή, έπαιρναν μια ελαφριά καφέ προς γκρι απόχρωση. Ήταν περίεργο. Το χειμώνα και ανάλογα με τις διαθέσεις του και τη ψυχολογική του κατάσταση το χρώμα των ματιών του σκούραινε σε τέτοιο βαθμό που κάποτε του είπανε πως τα μάτια του ήταν μαύρα.

"Αηδίες" σιγοψιθύρισε διακόπτοντας αυτές τις σκέψεις. Έτσι περνάει η ζωή πλέον. Δεν υπάρχει λόγος για πολλά λόγια και φιλοσοφίες. Τα έχουμε πει, τα έχουμε συζητήσει, τα έχουμε συμφωνίσει όλα. Λακωνικά κι αυτός κράζει οτιδήποτε πλέον ότι τον ενοχλεί, όπως το κοράκι κάθε φορά που βλέπει κάτι να σπάει τη μονοτονία του τοπίου που παρατηρεί από το παρατηρητίριό του.

Με το βλέμμα του ατένισε το το ξέφωτο μπροστά στο σπίτι, από τον 5^ο όροφο, όπως τότε στην Αθήνα που ατένιζε στο λεκανοπέδιο. Όπου η πόλη που απλώνονταν ελεύθερα στο χώρο έμοιαζε να μοιράζει σε αυτούς που ξέρουν να παρατηρούν τις πιο όμορφες εικόνες, τους πιο βαθύς συλλογισμούς και συνειρμούς.

Ένα φιλί στο Πύργο, ένα φιλί στην ακρόπολη, ένας καυγάς στο πάρκο, ξύλο στο προαύλιο του σχολείου, μια απογοήτευση στο σχολικό θρανίο, ένα ενοχλητικό ραβασάκι, οι χειραψίες με τους καθηγητές και τα εύσημα στο πανεπιστήμιο, ο θυμός και η αγανάκτηση για τη κατάσταση και τη σαπίλα των ανθρώπων της χώρας αυτής, ένα αίσθημα μελαγχολίας που ψιθυρίζει στο αυτί μας "Πέρασαν τα χρόνια, γεράσαμε και εμείς, θεωρούμαστε μεγάλοι" στα 28 μας χρόνια.

Είκοσι οκτώ πλέον χρόνια σε αυτό το κόσμο. Παρατήρηση, θεωρία και πράξη. Ζωή και θάνατος, μίσος, πάθος, έρωτας, αγάπη, απογοήτευση, μιζέρια. Εικόνες μεγαλοπρέπειας, μέθης με τους φίλους, χοροί και τραγούδια γύρω από τις φωτιές σε μια παραλία, έντονες συναισθηματικές καταστάσεις. Είκοσι οκτώ χρόνια θεωρίας και πράξης, διάψευσης και επιβεβαίωσης, χαράς και λύπης και μοναξιάς ή μοναχικότητας αλλά και συγκεντρωτισμού. Στο επίκεντρο της προσοχής του κόσμου και στην απομόνωση της πραγματικότητας. Εικοσι οκτώ χρόνια επαφής κυρίως με ανθρώπους κάλπικους, επιφανειακούς και κυρίως διευρωμένους από τα πάθη, τα θέλω και τις ενοχές των γονιών τους. Συντετριμένοι προχωρούν, αεικίνητοι τρεφόμενοι από τα πάθη τις κακουχίες και τη μιζέρια των άλλων.

Αλλά τα όνειρα και οι φιλοδοξίες πάντα ανεκπλήρωτες. Υποθηκεύουμε το μέλλον μας, πουλάμε τη ζωή μας για ένα πενιχρό μισθό και χαρίζουμε στα αφεντικά μας τα όνειρά μας σε μορφή φιλοδωρήματος.

«Αηδίες»

Ο ήλιος ανέτειλε πλήρως πλέον. Το έντονο φως τον τύφλωνε  «Η πολλή δουλειά σκοτώνει τον αφέντη και η φιλοσοφία το δούλο» ψιθύρισε χαμογελώντας.

Άνοιξε την τηλεόραση, ακολουθώντας έτσι πιστά καθημερινό τελετουργικό, ρούφηξε λίγο από το ζεστό καφέ και εστίασε στα νέα της ημέρας. Περίεργη φράση... τα «νέα της ημέρας». Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια παλιά καλά «νέα», λές και τα βλέπεις σε επανάληψη εδώ και χρόνια. Πάλι σκοτώνονται, πάλι πλακώνονται, πάλι μαλώνουν για να αποδείξουν ποιός είναι πιο άνθρωπος ή ποιός είναι πιο πατριώτης ή ποιός είναι πιο σοβαρός ή ποιός είναι πιο επανατάτης.

«Σκλάβοι... αηδίες»

Όλοι νοιώθουν εγκλωβισμένοι αλλά δεν ξεχνούν ποτέ να το παίξουν βασιλικότεροι του βασιλέως.

Περνούν οι ώρες έτσι, συννεφιά έξω πλέον...

Χαμογέλασε, σε λίγο θα έρθει εκείνη και θα αλλάξει το τοπίο. Θα αλλάξει σίγουρα σαν ανοίξει η πόρτα και σχεδόν χορέυοντας κινηθεί προς το σαλόνι ρωτώντας αν υπάρχει κάτι για μεσημεριανό. Σκεπτόμενος όλα αυτά αναπαρήγαγε την γνωστή και αγαπημένη πλέον φράση της:

«Τέλεια!»