Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ,Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ κι ο ΚΟΝΤΟΣ

του ΟΜΗΡΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ
(πηγή http://www.yasooyamoo.com/top/itemDetail/id/9050/pagelimit/20/type/3/page/1)

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


Κάπου εκεί ψηλά στα χιονισμένα Άγραφα, σε ένα ορεινό χωριό, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κάθεται δίπλα στην ξυλόσομπα. Ο κυρ-Τάσος ετών 88 και η κυρ-Αλέκα ετών 84. Ο κυρ-Τάσος, με χρόνια καρδιοαναπνευστικά προβλήματα, ίσα ίσα που περπατά απ'το δωμάτιο στην τουαλέτα. Η κυρ-Αλέκα μια κοντόλιγνη γιαγιά αντέχει ακόμα, αλλά τα μάτια της, την έχουν προδώσει. Καθισμένοι δίπλα στην ξυλόσομπα συζητούν. Φέτος, τα χρήματα δεν έφτασαν για το πετρέλαιο και το καλοριφέρ δεν το ανάβουν τακτικά. Τα ξύλα δεν φτάνουν να βγάλουν χειμώνα, γι αυτό ανάβουν την σόμπα μόνο το βράδυ. Τα παιδιά, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, μένουν στην Αθήνα και είναι δύσκολο να πηγαινοέρχονται. Μια φορά τον μήνα, η μια κόρη πηγαίνει και τους βλέπει λίγο, αλλά μάλλον, πιο πολύ για να πάρει την μια σύνταξη, μια που έχει παιδιά που σπουδάζουν. Γυναίκα, ο χειμώνας φεύγει, τι θα κάνουμε με τα χωράφια ? ρωτά ο κυρ-Τάσος.. Άνθρωπε μου παράτα τα έρμα, δεν βλέπεις ότι δεν μπορούμε πια να τα φέρουμε πέρα. φώναζε η κυρ-Αλέκα... Πρέπει να τα καθαρίσουμε, να βάλουμε πατάτες , συνέχιζε ο κυρ-Τάσος..Οι πατάτες σε μαράνανε ούρλιαζε η κυρ-Αλέκα..Το κρύο είναι τσουχτερό, αλλά ο κυρ Αλέκος τον χαβά του..Να βρεις τον Αλβανό να πάει να το καθαρίσει.. Τρελάθηκες, φώναζε η κυρ Αλέκα,δεν έχω λεφτά ούτε για πετρέλαιο και θα τα δώσω στον Αλβανό.??. Γυναίκα, το χωράφι αυτό το φροντίζω από δεκαπέντε χρόνων και δεν έχω σκοπό να το αφήσω τώρα, αν πεθάνω κάνε οτι θες, αλλά όσο ζώ το χωράφι θα το φτιάχνω. Τόσα χρόνια, με αυτό μεγαλώσαμε τα παιδιά και τώρα τα εγγόνια...Να έρθουν τα παιδιά και τα εγγόνια , συνέχιζε με οργή η κυρ-Αλέκα.. δικά τους είναι, εγώ δεν μπορώ άλλο.. Κάπως έτσι περνάει η ώρα εκεί ψηλά στα ορεινά μας χωριά.. κάπως έτσι σκέφτονται και λειτουργούν ακόμα οι άνθρωποι αυτοί, που χρόνια τώρα δουλεύουν και ζουν με σκληρή δουλειά και στέρηση. Κι όμως αντί να κατεβούν στην ΑΘΗΝΑ να είναι κοντά στους γιατρούς και τα παιδιά τους, εξακολουθούν να ζουν με την φτώχεια τους και την ελπίδα να πεθάνουν χωρίς να ταλαιπωρήσουν κανένα.


ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


Κερατσίνι..Ο Νίκος, ετών 38 κόβει βόλτες πέρα δώθε μες'στο σπίτι. Οχτώ μήνες χωρίς δουλειά. Δεν αντέχει άλλο, η γυναίκα του σταμάτησε κι αυτή από την δουλειά και τώρα τα πράγματα δυσκόλεψαν.Τα τρία παιδιά του έχουν έξοδα και ανάγκες. αλλά δεν μπορεί να τις καλύψει. Ενα αυτοκίνητο που είχε, το πούλησε κι αυτό για να πληρώσει τα ενοίκια. Γονείς και πεθερικά δεν υπάρχουν για να βοηθήσουν. Μεροκάματα δεν βρίσκει. Κάποτε πήγαινε στην Λαχαναγορά η στην οικοδομή και τα βόλευε. Τώρα όμως οι πακιστανοί και οι Αλβανοί έχουν πιάσει τα πόστα και δημιούργησαν φατρίες. Προσπαθεί να βρει μια λύση αλλά δεν μπορεί.Οι κινέζοι που μπήκαν στο λιμάνι, έφεραν δικά τους παιδιά. Που να βρει τώρα μεροκάματο ? Κάθεται μόνος στην γωνιά και κλαίει...Να μην μπορεί να πάρει μια σοκολάτα στην μικρούλα.. πάνε σχολείο χωρίς κολατσιό και χωρίς χρήματα ..κι αναρωτιέται πως φτάσαμε ως εδώ ..ποιος φταίει ? γιατί θεέ μου να πληρώνω εγώ τα λάθη των πολιτικών .. γιατί κατάντησε η χώρα μου έτσι ? που να πάω να βρω το δίκιο μου ? οσο κι αν προσπαθεί η γυναίκα του να τον παρηγορήσει, τα νεύρα του όλο και μεγαλώνουν...


ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


ΛΕΙΨΟΙ. Το μικρο λιμάνι έχει γεμίσει κόσμο. Άνθρωποι, τρέχουν δεξιά κι αριστερά αλαφιασμένοι. Η θάλασσα δείχνει τα άγρια δόντια της και το κύμα σκάει με ορμή πάνω στην προβλήτα. Η Σμαράγδη καθισμένη σε μια γωνιά, αγκαλιά με τον τετράχρονο γιο της περιμένει να κοπάσει ο καιρός για να πάει το παιδί στο νοσοκομείο.Θα προλάβει άραγε ? Καράβι δεν περνά, δελφίνι δε ν έχει .Τα καΐκια δεμένα στο μουράγιο. Προσεύχεται σιωπηρά στην Παναγία. Κανε το θαύμα σου Μεγαλόχαρη να προλάβω. Να κοπάσει ο καιρός. Μάταια όμως, τα μποφόρ ανεβαίνουν, μαζί και η αγωνία. Ακόμα και να έρθει το καράβι, πρέπει να πάει Πάτμο η Λέρο, στον αγροτικό γιατρό κι αν τα πράγματα δυσκολέψουν νοσοκομείο έχει στην Ρόδο .Τα λεφτά δεν φτάνουν αλλά οι χωριανοί έκαναν ρεφενέ. Πέντε ο ενας δέκα ο άλλως μάζεψε τριακόσια ευρώ για τα εισιτήρια.Ποιος να την γνοιαστεί άλλος?.Το κράτος ειχε ορίσει ενα γιατρό , αλλά ποτέ δεν πήγε. Τα καράβια δεν περνάνε με φουρτούνα και το ΕΚΑΒ δεν στέλνει ελικόπτερα πια. Ακόμα κι ο στρατός, έκοψε τις αεροκομιδές για λόγους οικονομίας. Σκέφτεται να πηδήξει στο νερό, να κολυμπήσει κι όσο αντέξει.Το παιδί χειροτερεύει και απελπίζεται, αλλά σφίγγει τα δόντια, προσεύχεται κι ελπίζει...δεν θα τους κάνω την χάρη να πεθάνω σκέφτεται.. θα το παλέψω κι οπού βγει..


ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


Β. Προάστια. Η δεκαεξάχρονη aspa (Ασπασία) το κανονικό, τσακώνεται με την μάνα της.Η aspa θέλει να πάει Αράχοβα το Σαββατοκύριακο με μια φίλη της, θα ναι και ο Ντίνος εκεί, που κάνει kasting για μοντελάκια. Η aspa μια ξανθιά καλλονή, πρόωρα αναπτυγμένη, πιστεύει πως είναι η ευκαιρία της ζωής της.Αν την διαλέξει ο Ντίνος ίσως είναι στο επόμενο next top model. Η διαμάχη συνεχίζεται κανονικά και η συζήτηση μεταφέρετε στον πατέρα. Αυτός, με το ένα χέρι μιλάει στο κινητό και κλείνει μια δουλειά με τον γραμματέα του υπουργού και με το άλλο ξεφυλλίζει ενα περιοδικό με αυτοκίνητα. Ο δεκαπεντάχρονος γιος του θέλει αμάξι και στην προσπάθεια του να τον ξεφορτωθεί, ψάχνει να βρει ενα φθηνό και καλό. Κώστα, φωνάζει η γυναίκα του,η κόρη σου θέλει να πάει μόνη της στην Αράχοβα, πες κάτι. Τι να πω εγώ, απαντά νευριασμένος, δεν βλέπεις οτι μιλάω..Ας πάει όπου θέλει, τι θα πάθει ? Δεν την κλέβει κανείς μην φοβάσαι.... Έχει λεφτά στο συρτάρι αν χρειαστεί και παράτα με τώρα, γιατί μιλάω..


ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011


ΣΥΝΟΡΑ Αγαθονήσι..Σε μια βάρκα, μια ομάδα των ΟΥΚ ψάχνει να βρει περιμετρικά του νησιού, μια άλλη βάρκα. Η πληροφορία ήταν πως κάπου εκεί κοντά έπλεε ακυβέρνητο ενα σκάφος. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κρύβεται, αλλά τα παιδιά ειναι έτοιμα για κάθε ενδεχόμενο. Οι διαταγές είναι σαφείς, δεν πυροβολούμε κανέναν, απλώς συλλαμβάνουμε. Ναι, μουρμουρίζει ο Λάζαρος, σιγά μην αφήσω εγώ να με φάνε. Τις περισσότερες φορές, οι βάρκες με τους λαθρομετανάστες συνοδεύονται απο σκάφη του τούρκικού στρατού. Διακριτικά μεν, αλλά πάντα έτοιμα για εμπλοκή. Στην Αθήνα, τα κανάλια και οι παρατρεχάμενοι μιλάνε για δικαιώματα και ελευθερία. Την δική μου την ζωή όμως την σκέφτονται ? Αν εγώ φάω την σφαίρα ποιος θα με κλάψει ? Ο ι φίλοι μου σίγουρα ναι, αλλά ως εκεί. Οπως έγινε κα στα ΙΜΙΑ. Τότε που ένας καρεκλοκένταυρος χοντρός, είπε πως την σημαία την πήρε η θάλασσα . Έλα ρε μαλάκα εσύ εδώ να τους μαζέψεις.. Το κρύο είναι δυνατό και η θάλασσα αγριεμένη . Πάντα τα μεμέτια, τέτοιο καιρό βρίσκουν να περνάνε κόσμο. Προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε ηρεμία. Ψάχνουμε να βρούμε, αλλά ακόμα τίποτα. Ο Γιώργος είναι ανήσυχος.. είναι έτοιμος για όλα.Δεν φοβάται τίποτα. Παλιά καραβάνα . Αργά αλλά σταθερά συνεχίζουμε το ψάξιμο.. σκέφτομαι την Λιτσα στην Ρόδο, που της είπα, μωρό μου πάω κι έρχομαι, αλλά είμαι ακόμα εδώ στα νερά του Αιγαίου.. θεέ μου αν είναι να πεθάνω, ας γίνει εδώ στα γαλανά νερά της πατρίδος μου, μακριά απο ψεύτες, αλήτες και υποκριτές...


ΜΑΡΤΙΟΣ 2011 

 Ο κυρ Τάσος, δεν άντεξε, μια κρύα νύχτα, η σόμπα έσβησε νωρίς και η βελέντζα δεν ήταν αρκετή να τον ζεστάνει. Η κυρ Αλέκα δεν κατεβαίνει στην Αθήνα, κάθεται εκεί να ανάβει το καντηλάκι του άντρα της και να καθαρίσει το χωράφι.Οσο αντέξω σκέφτεται, αλλά αλήθεια πόσο ?

Ο Νίκος κατέρρευσε, εξαθλιωμένος και νευρικός γυρίζει άσκοπα στον Πειραιά να βρει δουλειά και ψάχνει τα σκουπίδια για να φάει. Δεν πηγαίνει σπίτι πια. Ντρέπεται τα παιδιά του, που δεν έχει τίποτα για να τους δώσει. Φοβάται την γυναίκα του, που τον λέει άχρηστο και τεμπέλη. Μα που να βρω δουλειά, φωνάζει, που να πάρει ο διάολος !!. Απελπισμένος, σκέφτεται να ληστέψει .. αλλά ποιον?? Κοιμάται στα σοκάκια παρέα με αφγανούς και πακιστανούς.Το κρύο συνεχίζει αλλά αυτός δεν κρυώνει. Η καρδιά του πάγωσε και δύσκολα ξαναζεσταίνεται...

Η Σμαράγδη δεν πρόλαβε.Το μικρο παιδάκι πέθανε στην αγκαλιά της μάνας του, πολύ πριν προλάβει να έρθει το πλοίο.Στην κηδεία του παιδιού ήρθε ο πρώην Δήμαρχος και διάφοροι άλλοι παρατρεχάμενοι να συμπαρασταθούν. Είναι όμως αργά.Η μάνα κάθεται στο σπίτι και μοιρολογεί.Η αναλγησία του κράτους, της στέρησε την χαρά . Οργίζεται, φωνάζει, ωρύεται, αλλά ποιος αλήθεια την ακούει ?

Η aspa πήγε τελικά στην Αράχοβα, αλλά ο Ντίνος δεν πήγε. Ηταν όμως ο Ακης, γνωστός προαγωγός και διακινητής ναρκωτικών.Και πριν καν προλάβει να ερωτευθεί, η aspa ήδη έπαιξε στην πρώτη της ταινία πορνό.Ο Ακης, την πήρε μαζί του και την προώθησε σε όλα τα καλά στέκια της υψηλής κοινωνίας. Σύντομα η aspa παράλληλα με τις ταινίες θα κάνει και μόντελινγκ.Και ήταν ευτυχισμένη γι αυτό, γιατί έτσι θα πραγματοποιούσε το όνειρο της..

Ο Λάζαρος, πέθανε όπως ονειρεύτηκε. Πάνω στην μάχη.Το σκάφος διακινούσε ηρωίνη μαζί με τους μετανάστες και ηταν βαριά αρματωμένο. Στην συμπλοκή που ακολούθησε, πέταξαν τους μετανάστες στην θάλασσα και άνοιξαν πυρ εναντίον των ΟΥΚ. Αυτοί απάντησαν και σκότωσαν τρεις απο τους πέντε, αλλά ο Λάζαρος ήταν άτυχος. Εικοσιτριών ετών παλικάρι, άφησε την τελευταία του πνοή στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου. Η συμπλοκή και το περιστατικό δεν καταγράφηκαν, για λόγους ασφαλείας και η αναφορά του διοικητή έλεγε για πνιγμό κατά την διάρκεια μιας άσκησης, λόγω αναπνευστικών προβλημάτων.Δεν έγινε ποτέ ήρωας, γιατί ποτέ δεν υπήρξε εκεί, αλλά για τους φίλους του ήταν, είναι και θα είναι στις καρδιές και στις ψυχές τους...


Υ.Γ.

Οι ιστορίες αυτές, ίσως είναι αληθινές, ίσως και όχι. Αφήνω την κρίση σας και τις γνώσεις σας να απαντήσουν. Θέλω όμως, να σας υπενθυμίσω τα λόγια τριών μεγάλων σοφών πρωθυπουργών της χώρας μας.

Ο ΚΟΝΤΟΣ..2000 Η οικονομία της χώρας μας είναι μια από τις καλύτερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.Ο ρυθμός ανάπτυξης, μας επιτρέπει να ελπίζουμε, οτι η χώρα μας σε λίγα χρόνια θα είναι μια από τις πρώτες οικονομικές δυνάμεις των Βαλκανίων. ΖΕΙ

Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ 2004 Σας υπόσχομαι οτι μέσα στην τετραετία θα επανιδρύσουμε το Ελληνικό κράτος από την αρχή.Η σαπίλα και η διαφθορά θα παταχθεί και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να παίζει με τα συμφέροντα της χώρας. ΖΕΙ

Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ 2009 Λεφτά υπάρχουν. Θα φτιάξουμε το κράτος συνοχής και αλληλεγγύης και θα δημιουργήσουμε τον ισο καταμερισμό του πλούτου. Θα σταματήσουμε τον εξευτελισμό και τον διασυρμό των χρημάτων, των συνταξιούχων και μισθωτών. ΖΕΙ

Ο κυρ ΤΑΣΟΣ,ο ΛΑΖΑΡΟΣ,και το τετράχρονο αγοράκι πέθαναν ευτυχισμένοι. Ο Νίκος και η aspa, πληρώνουν επιλογές και αδιαφορία.


Αυτή είναι η ΕΛΛΑΔΑ μας, η χώρα του ΔΙΟΓΕΝΗ,του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ,του ΟΔΥΣΣΕΑ,του ΛΕΩΝΙΔΑ, του ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ, της ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ,του ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ,του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ και πόσων άλλων ηρώων..ΝΑ ΖΕΙΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ.

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ.

Τέλεια!

Καθώς ανέτειλε ο ήλιος αυτής της νέας μέρας, έκρυψε με τις παλάμες του τα νυσταγμένα μάτια του σαν βρέφος που αποζητά γλυκό ύπνο αλλά του το στερούνε. Χασμουρήθηκε αφήνοντας ένα πενιχρό βογκητό να ξεφύγει από τα πνευμόνια του. Λίγο η χθεσινή βραδιά, λίγο η ένταση που πέρασε, η νέα εποχή της άνοιξης, λίγο το φως του ήλιου που έδειχνε μακριά τις σκιές, του φέρνανε ένα απρόσκλητο χαμόγελο στα χείλη του. Ακούμπησε με τον αγκώνα του στη κάσα του παραθύρου, εκεί που στηρίζεται το τζάμι. Έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να νοιώσει τη δροσιά του γυαλιού καθώς ακούμπησε το μάγουλό του πάνω του. Ήταν μια κίνηση που την έκανε όταν ήταν μικρός, ίσως επίτηδες για να προκαλέσει τη μητέρα του, καθώς πάντοτε με αυτό το τρόπο λέρωνε τα τζάμια.

Άνοιξε τα μάτια του...

Τα μάτια του, όπως γίνεται πάντοτε σε αυτή την εποχή, έπαιρναν μια ελαφριά καφέ προς γκρι απόχρωση. Ήταν περίεργο. Το χειμώνα και ανάλογα με τις διαθέσεις του και τη ψυχολογική του κατάσταση το χρώμα των ματιών του σκούραινε σε τέτοιο βαθμό που κάποτε του είπανε πως τα μάτια του ήταν μαύρα.

"Αηδίες" σιγοψιθύρισε διακόπτοντας αυτές τις σκέψεις. Έτσι περνάει η ζωή πλέον. Δεν υπάρχει λόγος για πολλά λόγια και φιλοσοφίες. Τα έχουμε πει, τα έχουμε συζητήσει, τα έχουμε συμφωνίσει όλα. Λακωνικά κι αυτός κράζει οτιδήποτε πλέον ότι τον ενοχλεί, όπως το κοράκι κάθε φορά που βλέπει κάτι να σπάει τη μονοτονία του τοπίου που παρατηρεί από το παρατηρητίριό του.

Με το βλέμμα του ατένισε το το ξέφωτο μπροστά στο σπίτι, από τον 5^ο όροφο, όπως τότε στην Αθήνα που ατένιζε στο λεκανοπέδιο. Όπου η πόλη που απλώνονταν ελεύθερα στο χώρο έμοιαζε να μοιράζει σε αυτούς που ξέρουν να παρατηρούν τις πιο όμορφες εικόνες, τους πιο βαθύς συλλογισμούς και συνειρμούς.

Ένα φιλί στο Πύργο, ένα φιλί στην ακρόπολη, ένας καυγάς στο πάρκο, ξύλο στο προαύλιο του σχολείου, μια απογοήτευση στο σχολικό θρανίο, ένα ενοχλητικό ραβασάκι, οι χειραψίες με τους καθηγητές και τα εύσημα στο πανεπιστήμιο, ο θυμός και η αγανάκτηση για τη κατάσταση και τη σαπίλα των ανθρώπων της χώρας αυτής, ένα αίσθημα μελαγχολίας που ψιθυρίζει στο αυτί μας "Πέρασαν τα χρόνια, γεράσαμε και εμείς, θεωρούμαστε μεγάλοι" στα 28 μας χρόνια.

Είκοσι οκτώ πλέον χρόνια σε αυτό το κόσμο. Παρατήρηση, θεωρία και πράξη. Ζωή και θάνατος, μίσος, πάθος, έρωτας, αγάπη, απογοήτευση, μιζέρια. Εικόνες μεγαλοπρέπειας, μέθης με τους φίλους, χοροί και τραγούδια γύρω από τις φωτιές σε μια παραλία, έντονες συναισθηματικές καταστάσεις. Είκοσι οκτώ χρόνια θεωρίας και πράξης, διάψευσης και επιβεβαίωσης, χαράς και λύπης και μοναξιάς ή μοναχικότητας αλλά και συγκεντρωτισμού. Στο επίκεντρο της προσοχής του κόσμου και στην απομόνωση της πραγματικότητας. Εικοσι οκτώ χρόνια επαφής κυρίως με ανθρώπους κάλπικους, επιφανειακούς και κυρίως διευρωμένους από τα πάθη, τα θέλω και τις ενοχές των γονιών τους. Συντετριμένοι προχωρούν, αεικίνητοι τρεφόμενοι από τα πάθη τις κακουχίες και τη μιζέρια των άλλων.

Αλλά τα όνειρα και οι φιλοδοξίες πάντα ανεκπλήρωτες. Υποθηκεύουμε το μέλλον μας, πουλάμε τη ζωή μας για ένα πενιχρό μισθό και χαρίζουμε στα αφεντικά μας τα όνειρά μας σε μορφή φιλοδωρήματος.

«Αηδίες»

Ο ήλιος ανέτειλε πλήρως πλέον. Το έντονο φως τον τύφλωνε  «Η πολλή δουλειά σκοτώνει τον αφέντη και η φιλοσοφία το δούλο» ψιθύρισε χαμογελώντας.

Άνοιξε την τηλεόραση, ακολουθώντας έτσι πιστά καθημερινό τελετουργικό, ρούφηξε λίγο από το ζεστό καφέ και εστίασε στα νέα της ημέρας. Περίεργη φράση... τα «νέα της ημέρας». Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια παλιά καλά «νέα», λές και τα βλέπεις σε επανάληψη εδώ και χρόνια. Πάλι σκοτώνονται, πάλι πλακώνονται, πάλι μαλώνουν για να αποδείξουν ποιός είναι πιο άνθρωπος ή ποιός είναι πιο πατριώτης ή ποιός είναι πιο σοβαρός ή ποιός είναι πιο επανατάτης.

«Σκλάβοι... αηδίες»

Όλοι νοιώθουν εγκλωβισμένοι αλλά δεν ξεχνούν ποτέ να το παίξουν βασιλικότεροι του βασιλέως.

Περνούν οι ώρες έτσι, συννεφιά έξω πλέον...

Χαμογέλασε, σε λίγο θα έρθει εκείνη και θα αλλάξει το τοπίο. Θα αλλάξει σίγουρα σαν ανοίξει η πόρτα και σχεδόν χορέυοντας κινηθεί προς το σαλόνι ρωτώντας αν υπάρχει κάτι για μεσημεριανό. Σκεπτόμενος όλα αυτά αναπαρήγαγε την γνωστή και αγαπημένη πλέον φράση της:

«Τέλεια!»