Οργή του Σήμερα

Ποιός αποφασίζει τελικά για εμας;
Ποιός κυβερνά αυτό το τόπο;

Είναι η μόνη διαφυγή από τα αδιέοδα πλέον το να το βάλεις στα πόδια και να συνεχίσεις τον αγώνα σου στο εξωτερικό;

Ποιός από εμάς, αν είχε την οικονομική ευχαίρια θα καθόταν σε αυτή τη χώρα;

Και γιατί;

Δηλητηριάζονται οι ψυχές μας καθημερινά, φουντώνουν από το άγχος. Και μιλάμε για άγχος μη φυσιολογικό.

Παράδειγμα:
Είναι φυσιολογικό να αγχώνεται ο φοιτιτής πριν τις εξετάσεις.
Είναι αφύσικο όμως να αγχώνεται για το αν αναγνωρίζονται οι κόποι του.

Δημιουργούμε όνειρα, φιλοδοξίες στόχους, όχι όλοι μας αλλά αυτή η μικρή μειοψηφία των μη πιθηκοειδών νεοελλήνων, και το σύστημα, το κράτος, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι γονείς, η κοινωνία με τη γελοία ανώριμη και τσομπανοβλάχικη συμπεριφορά τους μας κόβουν τα φτερά, μας δηλητηριάζουν τον αέρα που αναπνέουμε, μας διδάσκουν πως η αρχή και ο κανόνας είναι ένας:

ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΟ ΚΩΛΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΣΤΟΥΣ ΝΑ ΚΟΥΡΕΥΟΝΤΑΙ.

Νομος της ζούγκλας...
και εγώ που νόμιζα ότι είμαστε πολιτισμένοι και έχουμε νόμους, καν΄νες, υποχρεώσεις, καθήκοντα και δικαιώματα που όλα αυτά μας κάνουν να διαφέρουμε κατά πολύ απο τα ζώα και τη ζούγκλα τους.

Κάποιοι από εμάς επιλέξαμε να ζούμε με ήθος και υπερηφάνια. Να θεωρούμε κάθε προσωπική επιτυχία μας άθλο γιατί ότι πετύχαμε το πετύχαμε μόνοι μας, με κόπο, με το σπαθί μας που λένε.

Λένε "να έχεις φιλοδοξίες"-"Να στοχεύεις ψηλά"

Πρέπει όμως αυτους τους στόχους να μπορείς να τους βλέπεις. Να είναι εφικτοί.
Βλέπεις μια βουνοκορφή και λες "θα ανέβω εκεί πάνω" και προσπαθείς μέχρι να το κάνεις.

Όταν όλα είναι χαμένα μέσα στην ομίχλη και τη βρωμιά του λαμόγιου, του διεφθαρμένου, του ψεύτη, του υπονομευτή, του πολιτικού της δεκάρας, του καθηγητή που τον ενδιαφέρει το χρήμα και όχι το λειτούργημα που ασκεί, του ανηθικου, του σάπιου, του πλέον κατεστημένου και βρώμικου συστήματος που να στοχεύσεις; Οχι μόνο δε διακρύνεις βουνοκορφές, αλλά ούτε τους πρόποδες τον μικρότερων λόφων.

Σε πατάνε, σε πνίγουν, σε δηλήτηριάζουν καθημερινά με τις ψεύτικες απαιτήσεις τους.

Πουθενά επαγγελματισμός. Πουθενά φιλότιμο, αξιοπρέπεια.

Εντάξει δεν είναι όλα μαύρα.
Αλλά δυσκολεύομαι να δω φώς όταν αντί να ξημερώνει και να μας φωτίζει ο ήλιος, ανάβουμε λάμπες πετρελαιου μπας και βγούμε απ' τη τύφλα μας και τη μιζέρια μας.

Κάποιοι άνθρωποι μάθαμε να μην υποχωρούμε. Να μη δεχόμαστε το εκ φύσεως λάθος και παράδοξο για λογικό και φυσιολογικό μόνο και μόνο επειδή το πλήθος και η μάζα πιπιλίζει τη καραμέλια της φτιαχτής αλήθειας.

Αλλα οι όδηγοί των τριπίθηκων έτσι μας θέλουν. Χωμένους στις σκέψεις μας, χαμένους στη φτιαχτή και ψεύτικη ανασφάλειά μας, να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερο, να νοιώθουμε έξω από τα νερά μας σε κάθε μας βήμα. Γιατί ο σκεπτόμενος άνθρωπος, ο ίδιος ο άνθρωπος δηλαδή είναι εχθρός, είναι καρκίνωμα στο σάπιο σώμα της κοινωνίας τους. Γιατί αν πάψει να πνίγεται και βρεί τρόπο και χώρο και χρόνο να ανασάνει και ορθοποδήσει τότε θα δράσει σαν καταλήτης και οι μάζες των τριπιθήκων θα ξυπνήσουν και από το νόμο της ζούγκλας θα γυρίσουμε στο πολιτισμό.

Στο κόσμο της παιδείας
Στο κόσμο των νέων στο κόσμο του αλληλοσεβασμού
Στο κόσμο της διαφορετικότητας
Στο κόσμο των ιδεων, του πνεύματος
Στο κόσμο των αισθημάτων, των παθών
Στο κόσμο της δράσης της ζωής και όχι της αδράνειας και της στάσιμότηατας, της σαπίλας Στο κόσμο που έχουμε μπροστά στα μάτια μας και δε μας επιτρέπεται να ζήσουμε

Στο δικό μας κόσμο...

Οικογένεια

Η πρώτη επαφή ενός ανθρώπου με τη ζωή και τους κανόνες της έρχεται από τους γονείς του. Όπως συμβαίνει στη φύση η μητέρα θρέφει το παιδί και το φροντίζει ενώ ο πατέρας είναι αυτός που προστατεύει την οικογένεια στο σύνολό της. Πως είναι σήμερα τα πράγματα όμως;

Υποτίθεται ότι το πρώτο βήμα για το σχηματισμό είναι ο γάμος. Το ανδρόγυνό επισημοποιεί την διάθεσή αυτή για σχηματισμό οικογένειας προχωρώντας στο γάμο έχοντας σαν θεμέλιο λίθο την αγάπη που θρέφουν ο ένας για τον άλλον. Δυστυχώς όμως οι γάμοι δεν γίνονται πάντοτε με αυτό το σκεπτικό. Άλλοτε λόγο εξαναγκασμού, άλλοτε λόγο χρημάτων όπως και να έχει μετά από ένα γάμο είναι όλες οι πλευρές ευτυχισμένες. Η έλλειψη αγάπης όμως είναι κάτι που πληρώνουν αποκλειστικά τα παιδιά τους.

Όταν οι ρόλοι του πατέρα και της μητέρας εναλλάσσονται και δεν είναι σταθεροί τότε δημιουργείται σύγχυση. Ένα παιδί αν μεγαλώσει σε μια οικογένεια οπού δεν υπάρχει αρμονία εξελίσσεται σε μια ανισσόροπη προσωπικότητα.

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν αρκετοί γονείς σήμερα είναι να διαχωρίζουν τη θέση τους ο ένας από τον άλλον. Οι γονείς πρέπει να συμπεριφέροντε σαν μια μονάδα, έχοντας αποφασίσει ένα κοινό τρόπο αντιμετώπισης και συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά και τα προβλήματά τους. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επίπονο για ένα παιδία από το να αποφασίζει διαρκώς ποιος γονιός έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Πάντοτε το παιδί θα έχει κάποια αδυναμία σε έναν από τους δύο γονιούς του. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπά τον άλλο γονιό. Οι γονείς που αρχίζουν να βλέπουν την αγάπη του παιδιού ανταγωνιστικά έχουν χάσει το παιδί τους ακριβώς εκείνη τη στιγμή.

Το γεγονός ότι ένα παιδί είναι "παιδί" δεν σημαίνει ότι είναι ηλίθιο. Ούτε ότι η νοημοσύνη του είναι τόσο χαμηλή όσο οι γονείς πιστεύουν. Πάντοτε η επόμενη γενιά είναι πιο έξυπνη από την παρούσα. Αυτά που οι γονείς καταλαβαίνανε στα 18 τους τα παιδιά τους μπορούν να τα καταλάβουν από τα 10 τους.

Ο γονιός είναι υπεύθυνος για την παιδεία που θα λάβει το παιδί. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται χωρίς κάποια κλίση, Η κλίση αυτή είναι η κινητήριος δύναμη που θα τροφοδοτήσει τα όνειρά τους και τις μετέπειτα φιλοδοξίες. Μόνο αν οι γονείς αναγνωρίσουν τις κλίσεις και τα ταλέντα και τις προτιμήσεις του παιδιού τους αυτό θα μπορέσει να αποκτήσει την αναγκαία αυτοπεποίθηση για να επιδιώξει την επίτευξη των στόχων και φιλοδοξιών του.

Αν σήμερα παρατηρείται το χιλιοειπωμένο "Παπανούτσιο" φαινόμενο του ωχαδερφισμού αυτό συμβαίνει ακριβώς για αυτό το λόγο. οι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν όνειρα, φιλοδοξίες και επιδιώξεις. Γιατί πολύ απλά ζουν τη ζωή των γωνιών τους, τις επιλογές των γονιών τους. Ζουν τα όνειρα των γονιών τους.

Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα των γονιών είναι ότι ποτέ δεν εμπιστεύονται τα παιδιά τους και τις ικανότητές τους. Μέσα στη προσπάθειά τους να τα προστατέψουν από λάθη, παθήματα και συγκρούσεις τους αποκόπτουν από τη πραγματικότητα, τους φιμώνουν την μικρή τους σιγανή παιδική φωνή και φτάνουμε στο σημείο να έχουμε 25άχρονους στη κοινωνία μας με το πνεύμα ενός εύθραυστου, αδύναμου και ανασφαλούς παιδιού που ξαφνικά έφυγε από την ουτοπία του σπιτιού του και βγήκε στο σκληρό κόσμο της πραγματικότητας κοιτώντας τα πάντα με απορία και δέος.

Όλα αυτά ξεκινούν και πηγάζουν από τις θεμελιώδεις αξίες της οικογένειας του κάθε ανθρώπου. Αν δεν υπάρχει αγάπη μεταξύ των γονιών τότε είναι αδύνατο να αγαπήσουν πραγματικά τα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν είναι σάκος του μποξ ούτε τα εξιλαστήρια θύματα, ούτε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Είναι ο καρπός μιας ένωσης δύο ανθρώπων που ανέλαβαν την ευθύνη και την υποχρέωση να βάλουν επιτέλους κάτι άλλο μπροστά από τους εαυτούς τους: την οικογένεια σαν σύνολο. Οι γονείς που λένε "τα θυσίασα όλα για τα παιδιά μου" βρίσκονται στη λάθος κατεύθυνση. Οι θυσίες γίνονται για όλη την οικογένεια, συμπεριλαμβανομένου και του συζύγου. Και οι δύο πρέπει να θυσιάσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και τη προσωπική τους ζωή για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί.

Μόνο που αν υπάρχει αγάπη, τότε αυτή η θυσία δεν θεωρείται καν "θυσία" αλλά επίτευξη του μεγαλύτερου στόχου που είχαν θέσει. Και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει αγάπη και κατανόηση. Έννοιες που στη σημερινή προχωρημένη εποχή μας είναι γραφικές και για γέλια.


Δε πειράζει. Τα δικά τους παιδιά καταλήγουν πρεζάκια και παιδιά του πεζοδρομίου...

Έννοιες

Στη σημερινή εποχή έχουμε χάση κάθε επαφή με τις έννοιες των λέξεων που χρησιμοποιούμε. Είναι λογικό αυτό. Σε μια κοινωνία δίχως παιδεία και δίχως μόρφωση η γνώση μεταδίδεται από στόμα σε στόμα υπό τη μορφή τη μόδας.


Παιδεία

Τόσο ντόρος έγινε φέτος για αυτό το θέμα. Και όμως κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Όπως πάντα η πληροφόρηση ποτέ δεν είναι διασταυρωμένη, ποτέ δεν ακολουθείται από επιχειρήματα και είτε κατηγορούμε είτε υπερασπιζόμαστε το κάνουμε σαν ανήλικοι και απολίτιστοι καρδινάλιοι. Η παιδεία δεν έχει να κάνει με το μορφωτικό επίπεδο ενός ανθρώπου. Ένας τσομπάνης συνήθως έχει περισσότερη παιδεία από έναν πανεπιστημιακό. Η παιδεία είναι η πηγή της σοφίας, εκεί όπου η μόρφωση και η εκπαίδευση βασίζεται για να πηγάσει με τη σειρά της η ανάλυση, η κρίση, το συμπέρασμα και το αποτέλεσμα.
Η παιδεία λοιπόν ξεκινάει από το σπίτι.
Έχει να κάνει με τις αξίες και τα ιδανικά που σου παρέχει ο πατέρας και η μητέρα της οικογένειάς σου.


Αξίες και Ιδανικά

Πολλοί μπορούν να μιλήσουν για πατριωτισμό, θρησκεία, δικαιώματα κτλ. Η αλήθεια είναι ότι η βασική αξία ενός ανθρώπου είναι ο σεβασμός και το βασικό ιδανικό είναι η ελευθερία. Από τη ζύμωση αυτών των δύο ξεκινάει ο πολιτισμός. Με άλλα λόγια και η παιδεία ενός ανθρώπου.
Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος ξέρει να σέβεται τον εαυτό του, τότε γνωρίζει αυτομάτως να σέβεται και τον συνάνθρωπό του. Όποιος και όπως και αν είναι αυτός. Το αξίωμα της ελευθερίας θα τον προστατέψει από τη καταπάτηση του σεβασμού από τους άλλους και θα τον αναγκάσει δικαίως να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Παρομοίως σε πιο μεγάλη κλίμακα, μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της, σέβεται τους γείτονές της και στοχεύει προς την αρμονική συνύπαρξη και την επίλυση των προβλημάτων τους. Όταν όμως ο γείτονας δεν θα σεβαστεί τη χώρα αυτή τότε απειλείται η ελευθερία της και δικαιωματικά η χώρα αυτή την υπερασπίζεται.
Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει παιδεία αποφεύγει τις συγκρούσεις, πάνω από όλα σκέπτεται και μετά πράττει. Ζυγίζει τις επιλογές του και χρησιμοποιεί το οπλοστάσιο του προσωπικού πολιτισμού του, της προσωπικότητάς του για να υπερασπίζεται τις απόψεις του. Συμπεριφέρεται σαν ανθρώπινο ον και όχι σαν ζώο. Η παιδεία είναι κάτι το βασικό για έναν λαό.
Δυστυχώς λοιπόν, ο νεοέλληνας δεν έχει παιδεία. Συμπεριφέρεται χωρίς ποτέ να σέβεται τους άλλους. Κατηγορεί για τα προβλήματά του τους πάντες και ποτέ τον εαυτό του, αποφεύγοντας έστω και την ελάχιστη αυτοκριτική αποδεικνύοντας έτσι πόσο λίγο σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν έχει σημασία τι είναι αντικειμενικά σωστό και τι είναι λάθος. Σημασία έχει τι βολεύει αυτόν. Όλα αυτά είναι λίγα από τα συμπτώματα της έλλειψης παιδείας.


Μόρφωση

Όταν ένας άνθρωπος φτάσει στην ηλικία που μπορεί να κοινωνίζεται, με άλλα λόγια όταν πάει στο σχολείο, εκεί για πρώτη φορά στη ζωή του μπαίνει σε ένα περιβάλλον με λιγότερη προστασία και περισσότερη ανεξαρτησία και αυτονομία. Με περισσότερη ελευθερία κινήσεων. Εκεί ο άνθρωπος βασιζόμενος στη μικρή αλλά εξελισσόμενη παιδεία του γνωρίζει άλλους ανθρώπους και αρχίζει να συνδιαλέγεται μαζί τους. Το σχολείο και οι δάσκαλοι έχουν την υποχρέωση και το καθήκον να εμπνεύσουν τον μαθητή και να τον καθοδηγήσουν έτσι προς τη μάθηση. Με τη πάροδο των χρόνων ανακαλύπτεται αυτό που ονομάζουμε "η κλήση" του κάθε μαθητή και σιγά-σιγά η μόρφωση επεκτείνεται προς αυτή τη κατεύθυνση.
Και πάλι η παιδεία είναι αναγκαία. Ένας άνθρωπος που δεν του έχουν μάθει να σέβεται ορθά τον εαυτό του θα παραγκωνίσει τη κλήση του, τα ταλέντα του και θα εστιάσει σε λάθος κατευθύνσεις. Έτσι φτάνουμε σε αυτό που ονομάζουμε "ανώτερη εκπαίδευση".


Εκπαίδευση

Σε αυτό το στάδιο ο άνθρωπος έχει αναγνωρίσει τη κλήση του, μιλώντας πάντοτε σε γενικότερες έννοιες, μεταξύ μαθηματικών, χειρονακτικών, θεωρητικών, γυμναστικών ή καλλιτεχνικών πεδίων. Υποτίθεται βεβαίως ότι από εδώ και στο εξής το σχολείο σαν οργανισμός του δίνει τις ανάλογες κατευθύνσεις και επιλογές κάθε φορά. Όσο περνάν τα χρόνια αυτό το πεδίο επιλογής γίνεται όλο μικρό σε εύρος έως ότου φτάσουμε στο σημείο της πανεπιστημιακή ή ανώτερης εκπαίδευσης.
Και πάλι η παιδεία παίζει σημαντικό ρόλο. Ένας άνθρωπος ο οποίος σέβεται τον εαυτό του αλλά πλέον και τον συνάνθρωπό του δεν θα επιλέξει να ασχοληθεί με κάτι που δεν του ταιριάζει γιατί πολύ απλά θα αποτύχει. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να αντιληφθεί τη φιλοσοφία των απλούστερων μαθηματικών να γίνει μαθηματικός. Ούτε κάποιος ο οποίος δεν μπορεί να ασχοληθεί με την ιατρική να απαιτεί από τον εαυτό του να γίνει γιατρός. Ποια τα κίνητρά του; Το χρήμα; Η το επάγγελμα ως αυτοσκοπός; Η παιδεία ενός ανθρώπου του διδάσκει ότι όταν κάποιος ασχολείται με κάτι το οποίο δεν τον ενδιαφέρει καθόλου δύσκολα μπορεί να αποδώσει και να έχει έστω και το μικρότερο κέρδος. Αντιθέτως όταν του αρέσει το αντικείμενο στο οποίο επικεντρώνει τις προσπάθειες του, η αποτυχία δεν είναι ποτέ επιλογή αφού όποτε θα σκοντάφτει θα σηκώνεται για να συνεχίσει με περισσότερο πείσμα και επιμονή.


Η παιδεία λοιπόν είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την εκπαίδευση και τη μόρφωση. Είναι η ραχοκοκαλιά του πολιτισμού, η ουσία του να είσαι άνθρωπος, του να κοιτάς ψηλά και να απαιτείς από τον εαυτό σου αυτή τη ρανίδα αθανασίας που αφήνεις πίσω σου υπό τη μορφή υστεροφημίας. Ποτέ δε στοιχηματίζεις σε ένα άλογο που ξέρεις ότι μετά βίας τρέχει. Έτσι είναι και οι φιλοδοξίες. Σεβόμενος τον εαυτό του ένας άνθρωπος μαθαίνει να εξερευνά τις προσωπικές του δυνατότητες και το πως μπορεί να τις επεκτείνει συνεργαζόμενος με άλλους ανθρώπους. Γνώθι σ'αυτόν έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες και δεν είχαν άδικο. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει τις δυνατότητές του, έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει τη θέληση η οποία χρειάζεται για να ξεπεράσει οποιοδήποτε εμπόδιο. Μόνο τότε ένας άνθρωπος μπορεί να καταλάβει την σημασία άλλων σημαντικών εννοιών όπως δημοκρατία, δικαίωμα, καθήκον, οικογένεια, έρωτας, αγάπη, ζωή, θάνατος κτλ.

Αποφθεγματα αυπνίας

1. Ο ρομαντισμός πέθανε όταν έγινε μόδα
2. Στη δουλειά ποτέ μη δουλεύεις, διασκέδαζε. αλλιώς είσαι δούλος.
3. Όταν κοιμάσαι να ονειρρεύσαι ελεύθερα, και όταν είσαι ξυπνιος να εστιάζεις στη πραγματικότητα
4. Οι πραγματικοί άνθρωποι δίνουν χωρίς ποτέ να θελήσουν να πάρουν πίσω κάτι. Αυτοί που δίνουν μόνο και μόνο για να έχουν λόγο να απαιτούν την επιστροφή είναι σάπιοι
5. Η μαγεία της νύχτας δε κρύβεται στα αστέρια αλλά στα όνειρα που βλέπουμε
6. Μπορεί να περιτριγυρίζεσαι από γυναίκες, φίλους, οικογένεια αλλά να είσαι πιο μόνος από ποτε.
7. Το μεγαλύτερο αγαθό δεν είναι η ελευθερία. Είναι ο σεβασμός.
8. Όταν είσαι μόνος σου δώσε αξία στη στιγμή. Κάποια μέρα θα εύχεσαι για 2 λεπτά μοναξιάς και δεν θα έχεις το χρόνο.
9. Πρώτα πάθος, μετά έρωτας και μετά αγάπη. Ποτέ το αντίθετο.
10. Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Ποτέ και για τίποτα μη θεωρήσεις οτι κρατάει για πάντα
11. Οι φίλοι είναι χειρότεροι από τους εχθρούς. Δε περιμένεις ποτέ οτι θα σε προδώσει ένας φίλος.
12. Δώσε αξία στη δύναμη του ψέμματος. Ένα ψέμμα έχεο τη δύναμη να αρχίσει ή να σταματήσει πολέμους
13. Μη βλέπεις το ποτήρι της ζωής ούτε μισο-άδειο, ούτε μισο-γεμάτο. Δεν υπάρχει ποτήρι στη ζωή. Υπάρχεις μόνο εσύ και οι ευθύνες των πράξεών σου
14. Να φιλάς, να αγκαλιάζεις και να λες όμορφα λόγια μόνο όταν πραγματικά το εννοείς. Άλλο πράγμα η ευγένεια, άλλο η ειλικρίνεια και άλλο πράγμα η υποκρισία.
15. Να λές την αλήθεια κι ας πληγώσει τον άλλον παρά να λες ψεμματα για να αποφύγεις το αναπόφευκτο. Το ψέμμα πάντα πληγώνει και περισσότερο από την αλήθεια.

Σεβασμό...

Απόγευμα Κυριακής.
Ανοιξιάτικες τεμπέλες της φύσης στα πρόσωπα όλων. Χαρούμενοι, λυπημένοι, διστακτικοί, απερίσκεπτα αισιόδοξοι, όλοι είναι καθηλωμένοι στη σκιά μιας ανάγκης, δίχως όνομα, δίχως αιτίαση, δίχως σκοπό. Τα ποτά της προηγούμενης μέρας ακόμα ενίσχυαν ακόμα περισσότερο αυτήν την εσωτερική του τάση προς την ανούσια παρατήρηση. Έστριψε ένα τσιγάρο, το άναψε, έβγαλε το σπιράλ σημειωματάριό του και άρχισε να καταγράφει τις σκέψεις του μονολεκτικά.

Ζαλάδα
Ύπνος
Ξύπνιος
Ελεύθερος
Απαιτώ Σεβασμό

Χαμογέλασε ειρωνικά

"Αηδίες, ψιθύρισε, ανακυκλώνουμε τις ίδιες ιδέες αιώνες τώρα, η εξέλιξη φαντάζει σαν ένα σύντομο μονοπάτι με πολλές στάσεις. Για εμάς τη νέα γενιά τι μπορεί να έχει νόημα; Ήμασταν παιδιά, ενηλικιωθήκαμε και ακόμα δεν ξέρουμε τι θέλουμε"

Το μάτι του ξέφυγε σε ένα ζευγάρι που φιλιόταν λίγο πιο πέρα. Αναρωτήθηκε αν ο ένας γνωρίζει τα μυστικά του άλλου και νοιώθουν οικείοι ή απλά αφήνονται στο πρόσκαιρο πάθος. Πόσα ψέματα μπορεί να της έχει πει για να του δοθεί; Πόσες ανασφάλειες του κάλυψε δολοπλοκώντας για να τον τυλίξει; ΄

"Αηδίες, ψιθύρισε, ο κάθε άνθρωπος έχει ένα καλομελετημένο σχέδιο που βασίζεται στις εμπειρίες του για να "ρίξει" αυτόν που του γυαλίζει. Ο κυνηγός οπλίζει το τόξο του πάντα με τα ίδια βέλη άσχετα με τη ποιότητα του θηράματος, θα πεί τις ίδιες φράσεις, θα πάρει τις καλομελετημένες του γκριμάτσες, θα προχωρήσει με προσεκτικές κινήσεις προς την εκπλήρωση του στόχου. Το κάθε θήραμα θα αφήσει τα βέλη να την χτυπήσουν εξαρτώμενη από τις ανασφάλειες και τη ψυχολογική της κατάσταση. Θα δώσει τις απαντήσεις που δίνει πάντα είτε της αρέσει ο κυνηγός είτε όχι, θα είναι ευγενική για να μη τη κακοχαρατκηρίσουν, θα πει ψέματα για να μεν εκθέσει πρόσωπα και καταστάσεις. Ομιχλώδες το τοπίο φίλε μου"

Συνέχισε να γράφει ασυνάρτητες λέξεις στο σημειωματάριο

Σεξ
Βία
Χάος
Καταπίεση
Απαιτώ Σεβασμό

Η προσοχή του αποσπάται από φωνές και γαυγίσματα. Ένας 60χρονος άνδρας κλώτσαγε με μανία ένα σκυλί βρίζοντας, επειδή το σκυλί τόλμησε να περάσει από μπροστά του και να μπλεχτεί στα πόδια του. Οι περαστικοί κοιτούσαν γελώντας. Το σκυλί ξεσπάει σε λυγμούς από το πόνο, αλλά ο μεγάλος άνδρας συνεχίζει να το κλωτσά και να το υβρίζει. Οι περαστικοί σχολιάζουν "πρέπει να γίνει κάτι επιτέλους με αυτά τα σκυλιά, παντού αδέσποτα". Τους ενοχλεί η συνύπαρξη με όλα τα άλλα πλάσματα του θεού και αυτοί ως καλοί χριστιανοί δεν χάνουν την ευκαιρία να δείξουν την ανωτερότητα της ανθρώπινης φυλής. Κλείνει το σημειωματάριο και γρήγορα πηγαίνει προς τον τόπο του εγκλήματος, να σταματήσει τη βαρβαρότητα.

-Συγνώμη κύριε, αλλά δεν νομίζω πως χρειάζεται να κλωτσάτε και να βρίζετε ένα ον που δεν σας καταλαβαίνει.
-Πάρε δρόμο ρε, τι σε νοιάζει εσένα;
-Με ενοχλεί αυτό που βλέπω κύριε, και σας παρακαλώ να σταματήσετε
-Γιατί δικός σου είναι ο σκύλος ρε; ότι δεν παίρνει από λόγια τρώει ξύλο
-Όχι αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε μου πέφτει λόγος, σε παρακαλώ να σταματήσεις

Ο μεγάλος και ώριμος άνδρας συνεχίζει να κλοτσάει το σκυλί το οποίο έχει ξαπλώσει στο έδαφος και από τον πόνο, ίσως από εσωτερικές πληγές, δεν μπορεί να κουνηθεί, να απομακρυνθεί από τον υποτιθέμενο προστάτη του άνθρωπο.

-Δεν θα στο ξαναζητήσω ευγενικά. Σταμάτα.
-Δε κατάλαβα μικρέ, λογαριασμό θα σου δώσω; Άντε χάσου μη σε αρχίσω και εσένα στις κλωτσιές

Αυτός ο άνθρωπος είναι το πρότυπο του γιου του. Είναι πρότυπο για άλλους ανθρώπους. Είναι σίγουρα ένας από αυτούς που διαδηλώνουν στο δρόμο για την παιδεία και τα δικά μου δικαιώματα. Είναι ένας από αυτούς που κλείνουν τις δημόσιες υπηρεσίες για να διαμαρτυρηθούν που θα αρθεί η μονιμότητά τους και το δικαίωμα τους στο επ άπειρον αραλίκι ενώ εγώ πρέπει να σπουδάζω και να πληρώνω τα δικά του γαμησιάτικα

Τον άρπαξε από το γιακά και τραβώντας τον μακριά από το σκυλί τον κοίταξε με απάθεια μέσα στα μάτια αφήνοντας λόγια συγκροτημένης οργής

-Θα μου δώσεις λογαριασμό γελοίε.

Η πρώτη γροθιά του ήταν γρήγορη. Ο μεγάλος άνδρας γονάτισε στο έδαφος. Άρχισε να τον κλοτσάει θυμούμενος τις κλοτσιές που έριχνε στο σκυλί. Ναι ήταν ένας άνθρωπος που τις έτρωγε τώρα. Αλλά τι διαφορά είχε αυτός από το σκυλί;

Οι περαστικοί κοιτούσαν τρομοκρατημένοι, άπραγοι και πάλι αλλά πάντοτε σχολιάζοντας "Πρεζάκιας είναι. Τι θα γίνει με αυτούς επιτέλους; Έχει γεμίσει ο τόπος"

Αμήχανα ο άνδρας κοίταξε τον νεαρό και φώναζε προσπαθώντας να απομακρυνθεί

-Ένα κωλόσκυλο ήταν ρε μαλακισμένο πώς κάνεις έτσι, θα μας σκοτώσεις κόλας;

Κοίταξε τον υπερήφανο άνθρωπο που τώρα σέρνονταν σαν σκουλήκι και φώναζε σαν να του έκλεβαν τη περηφάνια του. Στάθηκε πάνω του αφήνοντας τη σκιά του να τον καλύψει κοιτώντας τον περιφρονητικά

"ότι δεν παίρνει από λόγια τρώει ξύλο"


Λίγες λεπτά αργότερα και αφού η σκηνή βυθίστηκε στο παρελθόν, ξεχασμένη πια από όλους έγραψε στο σημειωματάριο

"Όπου δε πίπτει λόγος πίπτει ράβδος
Άλογα όντα, προστάτες της φύσης
άνθρωποι, εικόνα και ομοίωμα του Θεού-πατέρα τους
Ότι δε παίρνει από λόγια, τρώει ξύλο
προστάτες, τσομπανόβλαχοι

Σταμάτησε να γράφει. Δεν του άρεσε η τελευταία φράση. Τη μουντζούρωσε και έγραψε

Κομπλεξικά ανθρωπάκια
δείχνουν το ποιόν τους και τη δύναμή τους
εκεί που τους παίρνει
Κομπλεξικά ανθρωπάκια
πολεμάτε για εμάς αλλά κάθεστε στις θέσεις μας
κοιμάστε στα σπίτια μας
τρώτε το φαί μας
μισείτε τη φωνή μας
αλλά αγωνίζεστε για τη προστασία των ελευθεριών μας
ενώ δεν είστε ικανοί ούτε ένα σκυλί να προστατέψετε
Υποκριτές, Υποκριτές

Συμπλήρωσε και πάλι με κάποιες ασυνάρτητες λέξεις

Ξύπνιος
Ελεύθερος
Σεξ
Πάθος
Τζόγος
Αχαριστία
Βία
Χάος
Κόμπλεξ
Απαιτώ Σεβασμό

Σεβασμό...

Ξημέρωμα

Ανέτειλε ο ήλιος αυτής της νέας μέρας. Έκρυψε με τις παλάμες του τα νυσταγμένα μάτια του, σαν βρέφος που αποζητά γλυκό ύπνο, αλλά του το στερούνε. Χασμουρήθηκε αφήνοντας ένα πενιχρό βογκητό να ξεφύγει από τα πνευμόνια του. Λίγο η χθεσινή βραδιά με τους παλιούς φίλους, λίγο η ένταση της μέθης που πέρασε, λίγο η νέα εποχή της άνοιξης, λίγο το φως του ήλιου που έδιωχνε μακριά τις σκιές του νου του φέρνανε ένα απρόσκλητο χαμόγελο στα χείλη του. Ακούμπησε με τον αγκώνα του στη κάσα του παραθύρου, εκεί που στηρίζεται το τζάμι. Έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να νοιώσει τη δροσιά του γυαλιού καθώς ακούμπησε το μάγουλό του πάνω του. Ήταν μια κίνηση που την έκανε όταν ήταν μικρός, ίσως επίτηδες για να προκαλέσει τη μητέρα του, καθώς πάντοτε με αυτό το τρόπο λέρωνε τα τζάμια.

Άνοιξε τα μάτια του...

Τα μάτια του, όπως γίνεται πάντοτε σε αυτή την εποχή, έπαιρναν μια ελαφριά καφέ προς γκρι απόχρωση. Ήταν περίεργο. Το χειμώνα και ανάλογα με τις διαθέσεις του και τη ψυχολογική του κατάσταση το χρώμα των ματιών του σκούραινε σε τέτοιο βαθμό που κάποτε του είπανε πως τα μάτια του ήταν μαύρα.

"Αηδίες", σιγοψιθύρισε διακόπτοντας αυτές τις σκέψεις, και έγλυψε τα ξεραμένα χείλη του. Με το βλέμμα του ατένισε το λεκανοπέδιο. Η πόλη απλώνονταν ελεύθερα στο χώρο και μοιράζει σε αυτούς που ξέρουν να παρατηρούν τις πιο όμορφες εικόνες, τους πιο βαθύς συλλογισμούς και συνειρμούς.

Ένα χλαδι στο Πύργο, ένα φιλί στην ακρόπολη, ένας καυγάς στο πάρκο, ξύλο στο προαύλιο του σχολείου, μια απογοήτευση στο σχολικό θρανίο, ένα ενοχλητικό ραβασάκι, οι χειραψίες με τους καθηγητές και τα εύσημα στο πανεπιστήμιο, ο θυμός και η αγανάκτηση για τη κατάσταση και τη σαπίλα των ανθρώπων της χώρας αυτής, οι έντονες πνευματικές αναζητήσεις, οι συζητήσεις με τους θεούς, τους αγγελους και τους δαίμονες, αλλά κυρίως ένα αίσθημα μελαγχολίας που ψιθυρίζει στο αυτί "Πέρασαν τα χρόνια, γεράσαμε και εμείς, θεωρούμαστε πλέον μεγάλοι. Ποιοί; Εμείς.. Οι μικρότεροι της τάξης, οι μικρότεροι της παρέας..." στα 24 μας χρόνια.

Είκοσι τέσσερα χρόνια σε αυτό το κόσμο. Παρατήρηση, θεωρία και πράξη. Ζωή και θάνατος, μίσος, πάθος, έρωτας, αγάπη, απογοήτευση, μιζέρια. Εικόνες μεγαλοπρέπειας, μέθης με τους φίλους, χοροί και τραγούδια γύρω από τις φωτιά σε καλοκαιρινές και ανοιξιάτικες παραλίες, έντονες συναισθηματικές καταστάσεις. Είκοσι τέσσερα χρόνια θεωρίας και πράξης, διάψευσης και επιβεβαίωσης, χαράς και λύπης και μοναξιάς, μοναχικότητας αλλά και συγκεντρωτισμού. Στο επίκεντρο της προσοχής του κόσμου και στην απομόνωση της πραγματικότητας.

Αλλά τα όνειρα και οι φιλοδοξίες πάντα ανεκπλήρωτες. Υποθηκεύουμε το μέλλον μας, πουλάμε τη ζωή μας για ένα βασικό μισθό και χαρίζουμε στα αφεντικά μας τα όνειρά μας σε μορφή φιλοδωρήματος.

Ο ήλιος ανέτειλε πλήρως πλέον. Το έντονο φως τον τύφλωνε "Η πολλή δουλειά σκοτώνει τον αφέντη και η φιλοσοφία το δούλο" ψιθύρισε χαμογελώντας και πλάγιασε στο καναπέ και αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι του, άφησε τις ανούσιες φωνές των δημοσιογράφων των πρωινών εκπομπών να τον κοιμήσουν.