Παρασκευή 18 Μαΐου 2007

Οργή του Σήμερα

Ποιός αποφασίζει τελικά για εμας;
Ποιός κυβερνά αυτό το τόπο;

Είναι η μόνη διαφυγή από τα αδιέοδα πλέον το να το βάλεις στα πόδια και να συνεχίσεις τον αγώνα σου στο εξωτερικό;

Ποιός από εμάς, αν είχε την οικονομική ευχαίρια θα καθόταν σε αυτή τη χώρα;

Και γιατί;

Δηλητηριάζονται οι ψυχές μας καθημερινά, φουντώνουν από το άγχος. Και μιλάμε για άγχος μη φυσιολογικό.

Παράδειγμα:
Είναι φυσιολογικό να αγχώνεται ο φοιτιτής πριν τις εξετάσεις.
Είναι αφύσικο όμως να αγχώνεται για το αν αναγνωρίζονται οι κόποι του.

Δημιουργούμε όνειρα, φιλοδοξίες στόχους, όχι όλοι μας αλλά αυτή η μικρή μειοψηφία των μη πιθηκοειδών νεοελλήνων, και το σύστημα, το κράτος, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι γονείς, η κοινωνία με τη γελοία ανώριμη και τσομπανοβλάχικη συμπεριφορά τους μας κόβουν τα φτερά, μας δηλητηριάζουν τον αέρα που αναπνέουμε, μας διδάσκουν πως η αρχή και ο κανόνας είναι ένας:

ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΟ ΚΩΛΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΣΤΟΥΣ ΝΑ ΚΟΥΡΕΥΟΝΤΑΙ.

Νομος της ζούγκλας...
και εγώ που νόμιζα ότι είμαστε πολιτισμένοι και έχουμε νόμους, καν΄νες, υποχρεώσεις, καθήκοντα και δικαιώματα που όλα αυτά μας κάνουν να διαφέρουμε κατά πολύ απο τα ζώα και τη ζούγκλα τους.

Κάποιοι από εμάς επιλέξαμε να ζούμε με ήθος και υπερηφάνια. Να θεωρούμε κάθε προσωπική επιτυχία μας άθλο γιατί ότι πετύχαμε το πετύχαμε μόνοι μας, με κόπο, με το σπαθί μας που λένε.

Λένε "να έχεις φιλοδοξίες"-"Να στοχεύεις ψηλά"

Πρέπει όμως αυτους τους στόχους να μπορείς να τους βλέπεις. Να είναι εφικτοί.
Βλέπεις μια βουνοκορφή και λες "θα ανέβω εκεί πάνω" και προσπαθείς μέχρι να το κάνεις.

Όταν όλα είναι χαμένα μέσα στην ομίχλη και τη βρωμιά του λαμόγιου, του διεφθαρμένου, του ψεύτη, του υπονομευτή, του πολιτικού της δεκάρας, του καθηγητή που τον ενδιαφέρει το χρήμα και όχι το λειτούργημα που ασκεί, του ανηθικου, του σάπιου, του πλέον κατεστημένου και βρώμικου συστήματος που να στοχεύσεις; Οχι μόνο δε διακρύνεις βουνοκορφές, αλλά ούτε τους πρόποδες τον μικρότερων λόφων.

Σε πατάνε, σε πνίγουν, σε δηλήτηριάζουν καθημερινά με τις ψεύτικες απαιτήσεις τους.

Πουθενά επαγγελματισμός. Πουθενά φιλότιμο, αξιοπρέπεια.

Εντάξει δεν είναι όλα μαύρα.
Αλλά δυσκολεύομαι να δω φώς όταν αντί να ξημερώνει και να μας φωτίζει ο ήλιος, ανάβουμε λάμπες πετρελαιου μπας και βγούμε απ' τη τύφλα μας και τη μιζέρια μας.

Κάποιοι άνθρωποι μάθαμε να μην υποχωρούμε. Να μη δεχόμαστε το εκ φύσεως λάθος και παράδοξο για λογικό και φυσιολογικό μόνο και μόνο επειδή το πλήθος και η μάζα πιπιλίζει τη καραμέλια της φτιαχτής αλήθειας.

Αλλα οι όδηγοί των τριπίθηκων έτσι μας θέλουν. Χωμένους στις σκέψεις μας, χαμένους στη φτιαχτή και ψεύτικη ανασφάλειά μας, να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερο, να νοιώθουμε έξω από τα νερά μας σε κάθε μας βήμα. Γιατί ο σκεπτόμενος άνθρωπος, ο ίδιος ο άνθρωπος δηλαδή είναι εχθρός, είναι καρκίνωμα στο σάπιο σώμα της κοινωνίας τους. Γιατί αν πάψει να πνίγεται και βρεί τρόπο και χώρο και χρόνο να ανασάνει και ορθοποδήσει τότε θα δράσει σαν καταλήτης και οι μάζες των τριπιθήκων θα ξυπνήσουν και από το νόμο της ζούγκλας θα γυρίσουμε στο πολιτισμό.

Στο κόσμο της παιδείας
Στο κόσμο των νέων στο κόσμο του αλληλοσεβασμού
Στο κόσμο της διαφορετικότητας
Στο κόσμο των ιδεων, του πνεύματος
Στο κόσμο των αισθημάτων, των παθών
Στο κόσμο της δράσης της ζωής και όχι της αδράνειας και της στάσιμότηατας, της σαπίλας Στο κόσμο που έχουμε μπροστά στα μάτια μας και δε μας επιτρέπεται να ζήσουμε

Στο δικό μας κόσμο...