Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Άλλης στόφας άνθρωποι

Είναι δείγμα καλλιέργειας, πνεύματος, παιδείας και προφανώς κουλτούρας στη σημερινή εποχή να γράφουν οι άνθρωποι, κυρίως αυτοί που επαγγέλλονται της δημιουργίας του λόγου, εκφράζοντας μιζέρια, αρνητικότητα, οργή, αγανάκτιση, ύβρη και κατάθλιψη. Όχι όμως γιατί πιάνουν τον παλμό της εποχής όπως θέλουν να διαφημίζουν ότι κάνουν, αλλά γιατί ακολουθώντας τη μόδα και κάνοντας συνεχείς επικλήσεις στο συναίσθημα, λαμβάνουν έτσι τη προσοχή, τη γνώση και τους επαίνους του κόσμου. Ετσι, εν αγνοία τους, ωθούν τον περισσότερο κόσμο προς την οχλοποίηση παρά προς στην ανάδειξη του ατόμου και της έννοιας της συνεργασίας των ατόμων σε ομάδες.

Εξάλλου ο εκάστοτε καλλιτέχνης/ποιητής/δοκιμιογράφος, θεωρητικά θρέφεται από το χειροκρότημα (τους επαίνους δηλαδή) του κοινού του και συνεπώς ότι κάνει το κάνει με σκοπό την εκπλήρωση αυτού του στόχου. Η αποστολή τους για την προώθηση της ωριμης σκέψης, της ψυχραιμης ματιάς, της ολοκληρωμένςη ανάλυσης των γεγονότων, θυσιάζεται για αυτον τον έπαινο, για αυτή την αρρωστημένη αναγνώριση.

Υπάρχουν όμως και άλλης στόφας άνθρωποι σε αυτη τη γή. Που σκέφτονται ορώμενοι διαχρονικά, που δεν συναισθηματίζονται αποδεχόμενοι αμαχητί την νοητική ομίχλη της στιγμής, που ζούν δρώντας και όχι αντιδρώντας, που ποιούν το καινούργιο και δεν εκποιούν τη στιγμή αναπαράγοντας, που άρχουν των καταστάσεων και του παλμού και δεν υπάρχουν σαν μέρος ενος όχλου, που δεν ακολουθούν τη μόδα της άμορφης μάζας, σα ρυάκια που καταπίνονται από ποτάμια.

Θέλει θάρρος, θέλει αλήθεια και θράσος, για να κάνεις το βήμα να τους γδύσεις στα μάτια αυτών που τους θαυμάζουνε. Και ας βάλλουν οι χειροκροτητές τους εναντίον σου. Γιατί στη πραγματικότητα δεν μισούν τη κατάσταση, δεν μισούν την εποχή, δεν μισούν το πλαίσιο της πραγματικότητας αλλά κατά βάθος μισούν τον εαυτό τους γιατί γνωριζουν πως αυτοί είναι η βάση, η ρίζα, οι ιδρυτές και συνεχιστές όλων αυτών κατά των οποίων εκφέρονται στα κείμενά τους, στο λόγο τους, στη συμπεριφορά τους. Γιατί μισούν την ιστορία τους, όχι γιατί τη βλέπουν με καθαρό κριτικό μάτι, αλλά γιατί νιώθουν μικροί και ανίκανοι συνεχιστές μιας πορείας και μιας ευθύνης που στάθηκαν ανάξιοι και λίγοι. Η αιωνιότητα τούς χαρακτηρίζει ευκόλως και χωρίς ενδοιασμούς, με βοή και ισχύ που θα αντηχεί στο αύριο, ως υποκριτές.