Λοιπόν, ακούστε.
Ας πλημμυρίσουμε τα μέσα με μηνύματα συμπαράστασης, μίσους, εκτόνωσης, κατηγοριών, αγάπης, αλληλεγγύης, για τα τραγικά συμβάντα που εξελίσσονται και τους νεκρούς που αυξάνονται.
Ας μοιραστούμε τα σημεία αλληλεγγύης και συγκέντρωσης υλικής βοήθειας για να δείξουμε στο αόριστο κοινό ότι συμπάσχουμε και να μαζέψουμε likes.
Ας
υπερασπιστούμε την κυβερνητική ανικανότητα επειδή και οι προηγούμενοι ήταν
ανίκανοι, κι ας παραιτούνταν πριν καν ακόμα χαθεί μια ανθρώπινη ζωή.
Ας
ασχοληθούμε με χριστιανοταλιμπανέζους όπως ο Αμβρόσιος, γιατί «ο Θεός που
εκπροσωπεί φταίει που καήκαν παιδάκια».
Ας ρίξουμε
ευθύνες στη φυση, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, στους Ρώσους, στην
αντιπολίτευση, στα επιχειρηματικά συμφέροντα που δήθεν κάψαν (και) ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΕΣ
ΠΕΡΙΟΧΕΣ, για να αποψιλωθεί το δάσος και να εκμεταλλευτούν «τον πλούτο».
Πάνω στον
πόνο των καθημερινών ανθρώπων, σαν τσακάλια όλοι γράφουν και αιτούνται
προσοχής. Οργανώνουν συλλόγους, σημεία συλλογής, λες και δεν υπάρχουν από τις
επίσημες αρχές. Όλα στο βωμό του like, της διαφήμισης, της προβολής.
Συμβουλεύουν, σοκάρονται, θλίβονται, οργίζονται.
Όπως πάντα
ΑΦΟΥ συμβεί το κακό.
Ευθύνες
φυσικά δεν θα αναζητηθούν, παρά μόνο όταν πια δεν θα έχει σημασία. Στο σύμπαν
της μπολιασμένης μαλακίας που ζούμε πάντοτε όταν πρέπει να μιλήσουμε για
ευθύνες κρυβόμαστε πίσω από το «δεν είναι ώρα τώρα για τέτοια», λες και υπάρχει
ποτέ κατάλληλη ώρα.
Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου, υπάρχουν επιτροπές έκτακτης ανάγκης, όπου τις αποφάσεις τις παίρνει ένα μικρό επιτελείο, όπου συντονίζει άπαντες, ενώ η κοινωνία προσπαθεί να συνέλθει και ενώ η δικαιοσύνη αναζητά ευθύνες σε αυτούς που εκλέχθηκαν για να ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ και να ΠΡΟΝΟΟΥΝ. Ταυτόχρονα. Ακούς Βαλκάνιε; ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.
Στην μπανανία της ρετσίνας, της ταβέρνας και του φραπέ και φυσικά του trademarked “filotimo” μπορούμε να ολοκληρώσουμε ένα πράγμα τη φορά και αυτό άρπα κόλα. Οι απίθανοι πολιτικοί που εκλέγει ο απίθανος αυτός λαός, πετούν με ελικόπτερο πάνω από τα αποκαΐδια και βγάζουν κλιπάκια με ύφος βλοσυρό και σκεπτικό. Ή επισκέπτονται τις περιοχές χωρίς μέικ-απ, απεριποίητοι. Οι ηγέτες βλέπεις, συμπάσχουν και αυτό πρέπει να βγαίνει προς τα έξω. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; Πάντοτε κάποιος άλλος φταίει και ποτέ εμείς.
Όλα τα
ξέρουμε.
Δε πειράζει.
Όπως και
μετά τις πυρκαγιές του 2007, όπως και μετά τους χιονιάδες του 2016 ή πέρυσι με τη
διαρροή πετρελαίου στον Σαρωνικό, όπως μετά τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές
από νεροποντές στη Μάνδρα και αλλού, μετά από δυο τρεις μέρες, βαριά μια
εβδομάδα, εκτόνωσης στα μέσα θα ασχοληθούμε και πάλι μετά με κάτι άλλο.
Είναι σαν να
βλέπεις μονίμως ένα άθλια γραμμένο sequel, όπου κάθε πέρυσι και
καλύτερα.
Η υποκρισία
σε αυτή τη χώρα πνίγει κάθε υγιή άνθρωπο που απέμεινε να παρακολουθεί άλαλος
και έκθαμβος τη κατάντια, την ισοπέδωση και την γενίκευση που η ιδεολογική
φτώχεια της προηγουμένης γενιάς,αυτή η θρησκεία της πολιτικής ισοπέδωσης, έχει
καλλιεργήσει στα μυαλά των ανθρώπων. Πάντα ακολουθούνται με θρησκευτική
ευλάβεια τα ίδια βήματα: Σοκ, άρνηση, αποδοχή, συνωμοσιολογία για εξιλέωση,
μεγάλα λόγια και υποσχέσεις, μια αποζημίωση, τύπου διορισμος στο δημόσιο ή χάρη του ΕΝΦΙΑ και ξανά απ’ την αρχή.
