Δικαιολογημένη Βία;

Πολλοί βιάζονται μέσα στην αγανάκτησή τους να δικαιολογήσουν την βία. Είναι όμως η βία μια λύση στα σημερινά αδιέξοδα; Οδήγησε ποτέ η βία σε βιώσιμες καταστάσεις και λύσεις; Πιστεύω πως όχι. Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα που υπερασπίζονται την άποψή μου αυτή.

Η Γαλλική επανάσταση οδήγησε σε σφαγές και στην εγκαθίδρυση της επονομαζόμενης Τρομοκρατίας, η όποια κατέληξε σε τριανδρία, μοναρχία/αυτοκρατορία και τελικά στη διάλυση της Γαλλίας μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα. Ιδία ακριβώς  και η εξέλιξη τη Ρωσικής επανάστασης.

Όσες κοινωνίες αντίθετα χρησιμοποίησαν το υπάρχον σύστημα και τους κανόνες του για να έρθουν σε θέση να το βελτιώσουν ή και να το αλλάξουν, μεγαλούργησαν και αυτοί και οι πολίτες των. Η πείνα στην οποία αναφέρονται πολλοί σαν το μέγιστο λόγο του εναγκαλισμού της βίας, και βάση αυτής δικαιολογούν τη βία, είναι δυστυχώς ή ευτυχώς μια μεταφορική κατάσταση. Ξέρω πως θα αντιδράσετε, αλλά εφόσον μιλάμε για αλλαγές μιας ολόκληρης χώρας όπως και να το βλέπουμε εμείς, οι άνθρωποι του σήμερα, δεν πεινάει όλος ο λαός όπως πεινάμε οι πραγματικά φτωχοί και υποβαθμισμένοι λαοί αλλού στο κόσμο. Αυτοί θα προσέξετε πως βρίσκονται σε εμφυλιακές ή εμπόλεμες καταστάσεις και θα έλεγα σε άκρως διαφορετικές με τη δικιά μας καταστάσεις.

Η ψύχραιμη ματιά είναι αναγκαία είτε διαφωνείτε με το παραπάνω είτε όχι. Εμείς, σαν απλός λαός δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα με τη βία, παρά μονό να χάσουμε. Ακόμα και στο σενάριο οπού εισβάλει ο λαός στη βουλή και εκτελεί τους πολιτικούς, την επομένη ακριβώς στιγμή, αυτοί που φώναζαν πιο δυνατά από όλους μέσα στον όχλο, αυτοί θα πάρουν την εξουσία και στο όνομα της λαϊκής επανάστασης θα σιωπούν όσους διαφωνούν μαζί τους. Και στο όνομα της προηγούμενης κατάστασης θα απλοποιήσουν κάθε ευθύνη από πάνω τους για την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία θα έχει οδηγηθεί ο λαός μετά. Αν λοιπόν, ενισχύσουμε τη βία και τη δικαιολογήσουμε, το μονό που θα κερδίσουμε είναι μια εξαθλιωμένη κατάσταση στην οποία οι επαναστατικοί κυβερνήτες θα ζητούν από το λαό κι άλλες θυσίες. Θυσίες που αυτή τη φορά θα τις δικαιολογούν και θα τις επιβάλουν υπό την διαλεκτική της "ευθύνης της προηγούμενης κατάστασης/καθεστώτος". Σας θυμίζει κάτι;

 Η λύση γεννάται μονό μέσω της ομαλότητας, μόνο μέσω της υπομονής και μόνο μέσω της σωστής ψήφου στις εκλογές. Ξέραμε όλοι τι θα γίνει πριν τις εκλογές αν έβγαινε ο ένας ή αν έβγαινε ο άλλος και ψηφίσαμε. Πάντα γνωρίζαμε. Πολλές φορές σε διάφορες κρίσεις ειλικρίνειας των πολιτικών μας το έλεγαν ευθέως. Η σημερινή κυβέρνηση πολλές φορές παραδέχτηκε το τι θα συμβεί έστω και με το κλασσικό πολιτικάντικο τρόπο. Τώρα, υποκρινόμαστε κάποιοι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα, αδιαφορώντας για τις περιορισμένες υπαρκτές λύσεις και πιστεύοντας εύκολα αυτούς που απλά με αγανάκτηση και οργή περιγράφουν το πρόβλημα, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν μια θέση ισχυρής βοής στον επερχόμενο χαμό της λαϊκής εξέγερσης που λέγαμε πιο πάνω.

Δε γίνεται να κάνουμε κάθε 2 μήνες εκλογές, ούτε μόλις πραγματώνεται κάτι που δε μας αρέσει, το οποίο όμως γνωρίζαμε ότι θα γίνει από πριν, αλλά συνειδητά ξεχνάμε, ξαφνικά επιλέγουμε να επαναστατούμε, δίνοντας ευκαιρία γιγάντωσης του παράλογου και παράφρονος μαύρου ή κόκκινου φασισμού. Απλά στο τέλος της τετραετίας να θυμόμαστε κάθε μας ένσταση, έχοντας στο νου μας όμως και κάθε εξήγηση. Αν μας πείθει δικαιολογούμε, αν δε μας πείθει καταδικάζουμε με τη ψήφο μας. Το σύνταγμα και η δημοκρατία μας έτσι λειτούργει έτσι όπως εξελίχτηκε από την ίδρυση του κράτους μας μέχρι σήμερα. Και φανταστείτε ότι το παρόν σύνταγμα είναι το πιο δημοκρατικό που είχαμε ποτέ.

Εμείς επιλεγούμε να ονειροπολούμε και να ονειροβατούμε πεισματικά αρνούμενοι να αποδεχτούμε τη πραγματικότητα. Αρνούμενοι να καταλάβουμε πως η χώρα μας χρεοκόπησε και πως αυτά που έχουμε τώρα τα λίγα, δε θα τα είχαμε υπό καθεστώς χρεοκοπίας. Το αν το πιστεύετε αυτό ή όχι είναι θέμα αντίληψης του καθενός και δικαίωμά του. Κανένας όμως δεν έχει το αυθαίρετο δικαίωμα να υπερασπίζεται τη βία και την οργή υπό όποια σημαία αι αν αυτή προωθείται. Γιατί η βία όπως και ο φασισμός, παραφράζοντας τον Μπρεχτ που είναι ξαφνικά και της μόδας τελευταία, στο τέλος θα έχει ως θύμα και εσένα που σήμερα, παράφρονα, εύκολα την υπερασπίζεσαι και την αγκαλιάζεις.