Πάντοτε ήμουνα άνθρωπος που ζούσα για να παρατηρώ. Τους
παρατήρησα αρκετά τους Έλληνες της
Ελλάδος όλα αυτά τα χρόνια, τους μικρούς και τους μεγάλους. Δυστυχώς πάντα με
διέκρινε μια σοβαρότητα με αποτέλεσμα να διαφέρω αρκετά όσον αφορά τη
συμπεριφορά μου από τους άλλους και να δείχνω μεγαλύτερος και πιο ώριμος, χωρίς
πραγματικά να είμαι. Αυτό όμως στη τελική με ανάγκασε να το καταστήσω
πραγματικό.
Έζησα 1 χρόνο στην Αμερική και 1 χρόνο στη Γερμανία. Γνώρισα και εκεί τους Έλληνες. Ζώ εδώ και 3 χρόνια στην Αγγλία όπου γνώρισα μια άλλη "γκάμα" Ελλήνων, των πλουσίων αλλά και φτωχών Ελλήνων φοιτητών στο εξωτερικό.
Επαναλαμβάνω, ότι το θέμα μου δεν έχει να κάνει με σύγκριση της Ελλάδος με κάποια άλλη χώρα. Κανείς δεν μπορεί να καταστεί συγκρίσιμος με το άπειρο. Τα σύνολα όμως του απείρου όταν αρχίζουν να αλλάζουν φορά ωθούν την απειρότητα αυτή στο να λάβει διαφορετικό πρόσημο από αυτό που εγώ σε αυτό το θέμα καθιστώ σαν θετικό.
Ο χαρακτηρισμός Έλληνας λοιπόν, για εμένα δεν μπορεί να δηλώνει μια συγκεκριμένη εθνότητα. ΔΕΝ δηλώνει εθνότητα. Δεν δηλώνει φυλή. Δεν μας συμφέρει να δηλώνει φυλή ούτως η άλλως γιατί απο τα γενικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων εμείς έχουμε μόνο δύο. Τη φάτσα και την βιασμένη πόρνη ονόματτι πλέον νεο-ελληνική γλώσσα. Ο Έλληνας είναι πηγή φωτός. Δεν έχει πατρίδα, δεν έχει σταθερές και όρια. Ζεί ελεύθερος για να μπορέσει να διαφεντέψει τη παγκόσμια περιουσία του: το πνεύμα. Και έχει το δικαίωμα και τη δύναμη να το κάνει αυτό, γιατί γνωρίζει πως το μεγαλύτερο αγαθό δεν είναι η ελευθερία, γατί σήμερα φτάσαμε στο σημείο να έχουμε κατηγοριοποιήσει πολλά πράγματα σαν διαφορετικές ελευθερίες. Γνωρίζει λοιπόν ότι το μεγαλύτερο αγαθό είναι ο σεβασμός, προς εαυτόν και αλλήλους. Γνωρίζει τον εαυτόν του, και σαν αποτέλεσμα νοιώθει ασφαλής με αυτό που είναι και όχι μίζερος. Δεν έχει λόγο να υποβαθμίζει κανέναν και τίποτα για να βγεί αυτός από πάνω γιατί ξέρει πως αυτομάτως θα έχει συμβεί το αντίθετο. Θεωρεί πως ο κόσμος γύρω του έχει ελλατώματα και χρέος του είναι να βοηθήσει στην αλλαγή. Δεν ορίεται σαν ζώο, γιατί είναι ανώτερος από το ζώο και τον ζωώδη σημερινό αλλά πολιτισμένο κατά τα άλλα άνθρωπο. Ξέρει ότι η μαγεία και η ολότητα κρύβονται μέσα στα απλά και ίσως μερικές φορές στα απλοϊκά ακόμα πράγματα. Δεν έχει θεούς και θεό να λατρέψει και να προσκυνήσει γιατί γνωρίζει πως ο υιός ουδέποτε προσκυνά τον πατέρα αλλά ζεί για να συνεχίσει το έργο του και εν τέλει να τον ξεπεράσει.
Δεν με ενδιαφέρει τι είπε ο Πλάτων, ή ο Αριστοτέλης, η ακόμα και ο τρισμέγιστος Ηράκλειτος. Δεν με ενδιαφέρει τι έκανε η Αθήνα ή η Μακεδονία ή η Σπάρτη πριν από 3.000 χρόνια. Με ενδιαφέρει τι θα κάνω τώρα. Με ενδιαφέρει πως είναι σήμερα ο κόσμος και ποιές είναι η σημερινές σταθερές οι οποίες ορίζουν τά στερεότυπα. Και όλα αυτά γιατί γνωρίζω σαν Έλληνας, ότι η γνώση του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηράκλειτου και τόσων άλλων ακόμα συμφωνούντων και διαφωνούντων μεταξύ τους, βρίσκεται μέσα μου. Βρίσκεται μέσα στο τρόπο που εγώ θέλω να ζω, που εγώ θέλω και απαιτώ να καταστεί σαν στερεότυπο, σαν πραγματικότητα, σε αντίθεση με τη μίζερη φαντασία που ζουν οι υπόλοιποι. Σαν αδερφός, σαν πατέρας, σαν ίσος προς ίσο, θα τείνω το χέρι προς αυτόν που με υποβαθμίζει για να του δίξω τον δικό μου κόσμο. Το κόσμο του Έλληνα, έτσι όπως εγώ με τις μικρές μου νοητικές δυνάμεις, μπορώ να τον φανταστώ. Δεν είμαι Έλληνας, έχω όμως την πνευματική επιθυμία να γίνω.
Έλληνας είναι χαρακτηρισμός. Πως λέμε έξυπνος, βλάκας, κόκκινος, άσπρος, κακός, καλός, μίζερος; Επίθετα όλα τους, έτσι είναι και η λέξη Έλλην. Δεν με ενδιαφέρει τι είπαν και τι κάναν αυτοί που σήμερα είναι νεκροί. Με ενδιαφέρει η ιστορική τους ύπαρξη και γνώση, με απώτερο σκοπό την αποφυγή των λαθών τους και μόνο. Τον παραδειγματισμό.
Δεν με ενδιαφέρουν μεσσίες, γιατί ξέρω ότι ο μόνος μεσσίας σε αυτόν, τον δικό μου κόσμο, στο δικό μου περιβάλλον, σε αυτό το πλαίσιο το οποίο εγώ επέλεξα να ζήσω, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος, είμαι εγώ. Δεν με ενδιαφέρουν θεοί και δαίμονες, γιατί αυτοί μου προσάπτουν όρια, και τα μόνα όρια τα οποία δεσμεύουν τον Έλληνα είναι τα ηθικά και αυτά τα έχει χαραγμένα μέσα του μετά από απειρες ωρες συνελευσης και δικαστηρίου με μετεχοντες σαν μάρτυρες και δικαστές τον νου, τη καρδιά, την επιθυμία και τη λογική. Δεν χρειάζομαι κάποιον θεό να μου πει ότι δεν κάνει να κλέβω και να σκοτώνω με την απειλή της κολάσεως ή του ταρτάρου (ή των αχανών πεδίων της λήθης στη χειρότερη). Γνωρίζω και μαθαίνω και από μόνος μου. Θεός είναι ο σεβασμός στην ολότητα, στον εαυτό, στους άλλους και στη προσωπική καλλιτεχνική-πνευματική, και αναλόγως των δυνατοτήτων του καθενός, πρακτική εφαρμογή των ιδεών του. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει σωστό και λάθος από τη στιγμή που θα εγκλωβιστώ σε δίλημμα. Υπάρχουν άπειρες αλήθειες, και άπειρα ψέμματα που θα πλαισιώσουν τις υπάρξεις μας.
Και μετά όταν ζείς με αυτές τις σκέψεις, με αυτές τις ηθικές αρχές και εν τέλει με αυτά τα συμπεράσματα από το παρελόν, καταλαβαίνεις ότι την ιδέα και το όνομα του Έλληνα την εκπροσωπείς εσύ εκεί που στέκεσαι και εκεί που μιλάς και πράττεις. Δεν έχει πατρίδα ο Έλληνας, γιατί το πνεύμα του διακατέχει και διέπει τα πάντα σε αυτό το κόσμο.
Η Ελλάδα σαν χώρα δεν μπορεί να με πληγώσει. Δεν μπορώ να νιώσω ότι εγώ είμαι κομμάτι του σημερινού κατακαθιού, του σημερινού πιθήκου, της σημερινής χώρας που έχει τολμήσει να κλέψει ένα χρυσό επίθετο σαν όνομά της. Η Ελλάδα είναι μια ιδέα και όπως όλες οι ιδέες δύσκολα εφαρμόζονται και ακόμα πιο δύσκολα γίνονται πραγματικότητες. Η Ελλάδα δεν με πλήγωσε. Αυτοί που λέγονται, αυτο αποκαλούνται και καγχάζονται με υπερηφάνια ότι είναι Έλληνες ΣΗΜΕΡΑ, και αύριο το ξεχνούν και συμπεριφέρονται σαν ζώα, αυτοί με απωθούν. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, αλλά η μόνη που τους "σώζει" είναι το ότι δεν έχουν παιδεία. Δεν έχουν μάθει, δεν έχουν συγκρίνει το παρελθόν με το οραματιζόμενο μέλλον για να δούν ότι είναι χειρότερο. Οι Έλληνες με έχουν πληγώσει. Και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί Έλληνες εκεί έξω, που απλά αρνούνται κατηγορηματικά να ζήσουν σαν Έλληνες γιατί τους πονάει, και τους υποχρεώνεται μια παθητική και ματαιοκεντρική τάση και στάση ζωής.
Δεν έχω λόγο να συγκρίνω την Ελλάδα με την Αγγλία, η άνθρωποι εδώ ζουν σαν τα ζώα. Θα συγκρίνω όμως τους Έλληνες που ζούν εδώ και την τάση μαϊμουδισμού που τους διέπει. Θα συγκρίνω όλους αυτούς τους "πιο Έλληνες από τους Έλληνες" ομογενείς, που δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους Ελληνικά. Ακόμα και αυτή η περιβόητη διατηρούσα αρχήν του Ελληνικού πνεύματος, η καυχάζουσα εκκλησία, οι ίδιοι οι παπάδες δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους Ελληνικά. Θα πάτε στην Αμερική και θα το δείτε, όπως το ειδα εγώ 12 χρονών παιδί και απόρρησα για να λάβω την απελπιστικά εκωφαντική απάντηση "Αφού τα παιδιά μου δεν θα ζήσουν ποτέ στην Ελλάδα". Και ας μην στεκόμαστε στην Εκκλησία. Πρόβλημά της. Και οι υπόλοιποι Έλληνες της ομογένειας και της διασπορράς σαν μαφιόζοι ζουν, σαν καραγκιόζηδες κινούνται. Είδατε την κωμωδία "Γάμος αλα Ελληνικά;" Σωστά χαρακτηρίζεται σαν κωμωδία γιατί πάντα έχει βάση τραγωδίας. Έτσι είναι οι Έλληνες στο εξωτερικό. Για πάτε Γερμανία, οι μισοί Έλληνες είναι αδερφές. Γυρνάμε στην Ελλάδα και το παίζουμε βαριοί και ασήκωτοι, πάμε πίσω στη χώρα μας, (και στην Αγγλία) και φοράμε τον τρέντι ρουχισμό μας και κουνιόμαστε σαν σημαιάκια. Υπερβάλω θα μου πείτε. Κοιτώ μόνο την μια πλευρά θα μου πειτε.
Απόδειξη του ότι δεν ισχυει αυτό είναι το ότι κάθομαι κα γράφω αυτά που γράφω. Γιατί υπάρχουν και οι αντιθέτως κινούμενοι και συμπεριφερόμενοι Έλληνες. Χαίρομαι που στα τόσα χρόνια που έζησα σαν περιφερόμενος τσιγγάνος, γνώρισα εξαιρέσεις, γνώρισα Έλληνες πραγματικούς, γνώρισα άτομα που θα τους χαρακτήριζα δικαίως με τα μέτρα και τα σταθμά του δικού μου κόσμου πιό Έλληνες από εμένα. Και είναι πολλοί! Και είμαι ένα τίποτα μπροστά σε αυτούς.
Χαίρομαι που γνώρισα αλλοεθνείς με ιδέες πιο διαφωτιστικές από όλους τους σαπιοκανίβαλους διδασκάλους ανα το κόσμο και την Ελλάδα φυσικά. Χαίρομαι που γνώρισα ζητιάνους και ζάπλουτους με πιστεύω και αξίες ανώτερες της σημερινής εποχής. Χαίρομαι που η λέξη Έλληνας ηχεί όχι σαν κάτι το απίστευτο στα αυτιά τους αλλά σαν οδηγός, σαν φάρος.
Και μετά γυρνάς χαμογελώντας
και κοιτάς το κόσμο που δεν κοιτούσες μέχρι τώρα
και βλέπεις μουστακαλήδες με φουστανέλες
να σπάνε πιάτα και να σφυρίζουνε
χορεύοντας όμως όχι τσιάμηκα και ζεϋμπεκιές
αλλά μπιτ και χαουζ.
Και μετά πιάνεις κουβέντα με δυο "αδέλφια"
προειδοποιώντας σε να μην φωνάζεις γιατί μας ακούνε
Και μετά αναρρωτιέσαι, μήπως είμαι για το τρελάδικο
ή μήπως πρέπει να ζήσω μόνος για να γίνω ένα αριστοτελικό τέρας;
Ότι δεν λύνεται, κόβεται...
Ότι δεν κόβεται, ξεχνιέται...
Ότι δεν ξεχνιέται, βελτιώνεται...
Ότι δεν βελτιώνεται, σκοτώνει...
Ότι δεν σκοτώνει, συνεχίζεται....
Έζησα 1 χρόνο στην Αμερική και 1 χρόνο στη Γερμανία. Γνώρισα και εκεί τους Έλληνες. Ζώ εδώ και 3 χρόνια στην Αγγλία όπου γνώρισα μια άλλη "γκάμα" Ελλήνων, των πλουσίων αλλά και φτωχών Ελλήνων φοιτητών στο εξωτερικό.
Επαναλαμβάνω, ότι το θέμα μου δεν έχει να κάνει με σύγκριση της Ελλάδος με κάποια άλλη χώρα. Κανείς δεν μπορεί να καταστεί συγκρίσιμος με το άπειρο. Τα σύνολα όμως του απείρου όταν αρχίζουν να αλλάζουν φορά ωθούν την απειρότητα αυτή στο να λάβει διαφορετικό πρόσημο από αυτό που εγώ σε αυτό το θέμα καθιστώ σαν θετικό.
Ο χαρακτηρισμός Έλληνας λοιπόν, για εμένα δεν μπορεί να δηλώνει μια συγκεκριμένη εθνότητα. ΔΕΝ δηλώνει εθνότητα. Δεν δηλώνει φυλή. Δεν μας συμφέρει να δηλώνει φυλή ούτως η άλλως γιατί απο τα γενικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων εμείς έχουμε μόνο δύο. Τη φάτσα και την βιασμένη πόρνη ονόματτι πλέον νεο-ελληνική γλώσσα. Ο Έλληνας είναι πηγή φωτός. Δεν έχει πατρίδα, δεν έχει σταθερές και όρια. Ζεί ελεύθερος για να μπορέσει να διαφεντέψει τη παγκόσμια περιουσία του: το πνεύμα. Και έχει το δικαίωμα και τη δύναμη να το κάνει αυτό, γιατί γνωρίζει πως το μεγαλύτερο αγαθό δεν είναι η ελευθερία, γατί σήμερα φτάσαμε στο σημείο να έχουμε κατηγοριοποιήσει πολλά πράγματα σαν διαφορετικές ελευθερίες. Γνωρίζει λοιπόν ότι το μεγαλύτερο αγαθό είναι ο σεβασμός, προς εαυτόν και αλλήλους. Γνωρίζει τον εαυτόν του, και σαν αποτέλεσμα νοιώθει ασφαλής με αυτό που είναι και όχι μίζερος. Δεν έχει λόγο να υποβαθμίζει κανέναν και τίποτα για να βγεί αυτός από πάνω γιατί ξέρει πως αυτομάτως θα έχει συμβεί το αντίθετο. Θεωρεί πως ο κόσμος γύρω του έχει ελλατώματα και χρέος του είναι να βοηθήσει στην αλλαγή. Δεν ορίεται σαν ζώο, γιατί είναι ανώτερος από το ζώο και τον ζωώδη σημερινό αλλά πολιτισμένο κατά τα άλλα άνθρωπο. Ξέρει ότι η μαγεία και η ολότητα κρύβονται μέσα στα απλά και ίσως μερικές φορές στα απλοϊκά ακόμα πράγματα. Δεν έχει θεούς και θεό να λατρέψει και να προσκυνήσει γιατί γνωρίζει πως ο υιός ουδέποτε προσκυνά τον πατέρα αλλά ζεί για να συνεχίσει το έργο του και εν τέλει να τον ξεπεράσει.
Δεν με ενδιαφέρει τι είπε ο Πλάτων, ή ο Αριστοτέλης, η ακόμα και ο τρισμέγιστος Ηράκλειτος. Δεν με ενδιαφέρει τι έκανε η Αθήνα ή η Μακεδονία ή η Σπάρτη πριν από 3.000 χρόνια. Με ενδιαφέρει τι θα κάνω τώρα. Με ενδιαφέρει πως είναι σήμερα ο κόσμος και ποιές είναι η σημερινές σταθερές οι οποίες ορίζουν τά στερεότυπα. Και όλα αυτά γιατί γνωρίζω σαν Έλληνας, ότι η γνώση του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηράκλειτου και τόσων άλλων ακόμα συμφωνούντων και διαφωνούντων μεταξύ τους, βρίσκεται μέσα μου. Βρίσκεται μέσα στο τρόπο που εγώ θέλω να ζω, που εγώ θέλω και απαιτώ να καταστεί σαν στερεότυπο, σαν πραγματικότητα, σε αντίθεση με τη μίζερη φαντασία που ζουν οι υπόλοιποι. Σαν αδερφός, σαν πατέρας, σαν ίσος προς ίσο, θα τείνω το χέρι προς αυτόν που με υποβαθμίζει για να του δίξω τον δικό μου κόσμο. Το κόσμο του Έλληνα, έτσι όπως εγώ με τις μικρές μου νοητικές δυνάμεις, μπορώ να τον φανταστώ. Δεν είμαι Έλληνας, έχω όμως την πνευματική επιθυμία να γίνω.
Έλληνας είναι χαρακτηρισμός. Πως λέμε έξυπνος, βλάκας, κόκκινος, άσπρος, κακός, καλός, μίζερος; Επίθετα όλα τους, έτσι είναι και η λέξη Έλλην. Δεν με ενδιαφέρει τι είπαν και τι κάναν αυτοί που σήμερα είναι νεκροί. Με ενδιαφέρει η ιστορική τους ύπαρξη και γνώση, με απώτερο σκοπό την αποφυγή των λαθών τους και μόνο. Τον παραδειγματισμό.
Δεν με ενδιαφέρουν μεσσίες, γιατί ξέρω ότι ο μόνος μεσσίας σε αυτόν, τον δικό μου κόσμο, στο δικό μου περιβάλλον, σε αυτό το πλαίσιο το οποίο εγώ επέλεξα να ζήσω, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος, είμαι εγώ. Δεν με ενδιαφέρουν θεοί και δαίμονες, γιατί αυτοί μου προσάπτουν όρια, και τα μόνα όρια τα οποία δεσμεύουν τον Έλληνα είναι τα ηθικά και αυτά τα έχει χαραγμένα μέσα του μετά από απειρες ωρες συνελευσης και δικαστηρίου με μετεχοντες σαν μάρτυρες και δικαστές τον νου, τη καρδιά, την επιθυμία και τη λογική. Δεν χρειάζομαι κάποιον θεό να μου πει ότι δεν κάνει να κλέβω και να σκοτώνω με την απειλή της κολάσεως ή του ταρτάρου (ή των αχανών πεδίων της λήθης στη χειρότερη). Γνωρίζω και μαθαίνω και από μόνος μου. Θεός είναι ο σεβασμός στην ολότητα, στον εαυτό, στους άλλους και στη προσωπική καλλιτεχνική-πνευματική, και αναλόγως των δυνατοτήτων του καθενός, πρακτική εφαρμογή των ιδεών του. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει σωστό και λάθος από τη στιγμή που θα εγκλωβιστώ σε δίλημμα. Υπάρχουν άπειρες αλήθειες, και άπειρα ψέμματα που θα πλαισιώσουν τις υπάρξεις μας.
Και μετά όταν ζείς με αυτές τις σκέψεις, με αυτές τις ηθικές αρχές και εν τέλει με αυτά τα συμπεράσματα από το παρελόν, καταλαβαίνεις ότι την ιδέα και το όνομα του Έλληνα την εκπροσωπείς εσύ εκεί που στέκεσαι και εκεί που μιλάς και πράττεις. Δεν έχει πατρίδα ο Έλληνας, γιατί το πνεύμα του διακατέχει και διέπει τα πάντα σε αυτό το κόσμο.
Η Ελλάδα σαν χώρα δεν μπορεί να με πληγώσει. Δεν μπορώ να νιώσω ότι εγώ είμαι κομμάτι του σημερινού κατακαθιού, του σημερινού πιθήκου, της σημερινής χώρας που έχει τολμήσει να κλέψει ένα χρυσό επίθετο σαν όνομά της. Η Ελλάδα είναι μια ιδέα και όπως όλες οι ιδέες δύσκολα εφαρμόζονται και ακόμα πιο δύσκολα γίνονται πραγματικότητες. Η Ελλάδα δεν με πλήγωσε. Αυτοί που λέγονται, αυτο αποκαλούνται και καγχάζονται με υπερηφάνια ότι είναι Έλληνες ΣΗΜΕΡΑ, και αύριο το ξεχνούν και συμπεριφέρονται σαν ζώα, αυτοί με απωθούν. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, αλλά η μόνη που τους "σώζει" είναι το ότι δεν έχουν παιδεία. Δεν έχουν μάθει, δεν έχουν συγκρίνει το παρελθόν με το οραματιζόμενο μέλλον για να δούν ότι είναι χειρότερο. Οι Έλληνες με έχουν πληγώσει. Και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί Έλληνες εκεί έξω, που απλά αρνούνται κατηγορηματικά να ζήσουν σαν Έλληνες γιατί τους πονάει, και τους υποχρεώνεται μια παθητική και ματαιοκεντρική τάση και στάση ζωής.
Δεν έχω λόγο να συγκρίνω την Ελλάδα με την Αγγλία, η άνθρωποι εδώ ζουν σαν τα ζώα. Θα συγκρίνω όμως τους Έλληνες που ζούν εδώ και την τάση μαϊμουδισμού που τους διέπει. Θα συγκρίνω όλους αυτούς τους "πιο Έλληνες από τους Έλληνες" ομογενείς, που δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους Ελληνικά. Ακόμα και αυτή η περιβόητη διατηρούσα αρχήν του Ελληνικού πνεύματος, η καυχάζουσα εκκλησία, οι ίδιοι οι παπάδες δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους Ελληνικά. Θα πάτε στην Αμερική και θα το δείτε, όπως το ειδα εγώ 12 χρονών παιδί και απόρρησα για να λάβω την απελπιστικά εκωφαντική απάντηση "Αφού τα παιδιά μου δεν θα ζήσουν ποτέ στην Ελλάδα". Και ας μην στεκόμαστε στην Εκκλησία. Πρόβλημά της. Και οι υπόλοιποι Έλληνες της ομογένειας και της διασπορράς σαν μαφιόζοι ζουν, σαν καραγκιόζηδες κινούνται. Είδατε την κωμωδία "Γάμος αλα Ελληνικά;" Σωστά χαρακτηρίζεται σαν κωμωδία γιατί πάντα έχει βάση τραγωδίας. Έτσι είναι οι Έλληνες στο εξωτερικό. Για πάτε Γερμανία, οι μισοί Έλληνες είναι αδερφές. Γυρνάμε στην Ελλάδα και το παίζουμε βαριοί και ασήκωτοι, πάμε πίσω στη χώρα μας, (και στην Αγγλία) και φοράμε τον τρέντι ρουχισμό μας και κουνιόμαστε σαν σημαιάκια. Υπερβάλω θα μου πείτε. Κοιτώ μόνο την μια πλευρά θα μου πειτε.
Απόδειξη του ότι δεν ισχυει αυτό είναι το ότι κάθομαι κα γράφω αυτά που γράφω. Γιατί υπάρχουν και οι αντιθέτως κινούμενοι και συμπεριφερόμενοι Έλληνες. Χαίρομαι που στα τόσα χρόνια που έζησα σαν περιφερόμενος τσιγγάνος, γνώρισα εξαιρέσεις, γνώρισα Έλληνες πραγματικούς, γνώρισα άτομα που θα τους χαρακτήριζα δικαίως με τα μέτρα και τα σταθμά του δικού μου κόσμου πιό Έλληνες από εμένα. Και είναι πολλοί! Και είμαι ένα τίποτα μπροστά σε αυτούς.
Χαίρομαι που γνώρισα αλλοεθνείς με ιδέες πιο διαφωτιστικές από όλους τους σαπιοκανίβαλους διδασκάλους ανα το κόσμο και την Ελλάδα φυσικά. Χαίρομαι που γνώρισα ζητιάνους και ζάπλουτους με πιστεύω και αξίες ανώτερες της σημερινής εποχής. Χαίρομαι που η λέξη Έλληνας ηχεί όχι σαν κάτι το απίστευτο στα αυτιά τους αλλά σαν οδηγός, σαν φάρος.
Και μετά γυρνάς χαμογελώντας
και κοιτάς το κόσμο που δεν κοιτούσες μέχρι τώρα
και βλέπεις μουστακαλήδες με φουστανέλες
να σπάνε πιάτα και να σφυρίζουνε
χορεύοντας όμως όχι τσιάμηκα και ζεϋμπεκιές
αλλά μπιτ και χαουζ.
Και μετά πιάνεις κουβέντα με δυο "αδέλφια"
προειδοποιώντας σε να μην φωνάζεις γιατί μας ακούνε
Και μετά αναρρωτιέσαι, μήπως είμαι για το τρελάδικο
ή μήπως πρέπει να ζήσω μόνος για να γίνω ένα αριστοτελικό τέρας;
Ότι δεν λύνεται, κόβεται...
Ότι δεν κόβεται, ξεχνιέται...
Ότι δεν ξεχνιέται, βελτιώνεται...
Ότι δεν βελτιώνεται, σκοτώνει...
Ότι δεν σκοτώνει, συνεχίζεται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου