Ξημέρωμα

Ανέτειλε ο ήλιος αυτής της νέας μέρας. Έκρυψε με τις παλάμες του τα νυσταγμένα μάτια του, σαν βρέφος που αποζητά γλυκό ύπνο, αλλά του το στερούνε. Χασμουρήθηκε αφήνοντας ένα πενιχρό βογκητό να ξεφύγει από τα πνευμόνια του. Λίγο η χθεσινή βραδιά με τους παλιούς φίλους, λίγο η ένταση της μέθης που πέρασε, λίγο η νέα εποχή της άνοιξης, λίγο το φως του ήλιου που έδιωχνε μακριά τις σκιές του νου του φέρνανε ένα απρόσκλητο χαμόγελο στα χείλη του. Ακούμπησε με τον αγκώνα του στη κάσα του παραθύρου, εκεί που στηρίζεται το τζάμι. Έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να νοιώσει τη δροσιά του γυαλιού καθώς ακούμπησε το μάγουλό του πάνω του. Ήταν μια κίνηση που την έκανε όταν ήταν μικρός, ίσως επίτηδες για να προκαλέσει τη μητέρα του, καθώς πάντοτε με αυτό το τρόπο λέρωνε τα τζάμια.

Άνοιξε τα μάτια του...

Τα μάτια του, όπως γίνεται πάντοτε σε αυτή την εποχή, έπαιρναν μια ελαφριά καφέ προς γκρι απόχρωση. Ήταν περίεργο. Το χειμώνα και ανάλογα με τις διαθέσεις του και τη ψυχολογική του κατάσταση το χρώμα των ματιών του σκούραινε σε τέτοιο βαθμό που κάποτε του είπανε πως τα μάτια του ήταν μαύρα.

"Αηδίες", σιγοψιθύρισε διακόπτοντας αυτές τις σκέψεις, και έγλυψε τα ξεραμένα χείλη του. Με το βλέμμα του ατένισε το λεκανοπέδιο. Η πόλη απλώνονταν ελεύθερα στο χώρο και μοιράζει σε αυτούς που ξέρουν να παρατηρούν τις πιο όμορφες εικόνες, τους πιο βαθύς συλλογισμούς και συνειρμούς.

Ένα χλαδι στο Πύργο, ένα φιλί στην ακρόπολη, ένας καυγάς στο πάρκο, ξύλο στο προαύλιο του σχολείου, μια απογοήτευση στο σχολικό θρανίο, ένα ενοχλητικό ραβασάκι, οι χειραψίες με τους καθηγητές και τα εύσημα στο πανεπιστήμιο, ο θυμός και η αγανάκτηση για τη κατάσταση και τη σαπίλα των ανθρώπων της χώρας αυτής, οι έντονες πνευματικές αναζητήσεις, οι συζητήσεις με τους θεούς, τους αγγελους και τους δαίμονες, αλλά κυρίως ένα αίσθημα μελαγχολίας που ψιθυρίζει στο αυτί "Πέρασαν τα χρόνια, γεράσαμε και εμείς, θεωρούμαστε πλέον μεγάλοι. Ποιοί; Εμείς.. Οι μικρότεροι της τάξης, οι μικρότεροι της παρέας..." στα 24 μας χρόνια.

Είκοσι τέσσερα χρόνια σε αυτό το κόσμο. Παρατήρηση, θεωρία και πράξη. Ζωή και θάνατος, μίσος, πάθος, έρωτας, αγάπη, απογοήτευση, μιζέρια. Εικόνες μεγαλοπρέπειας, μέθης με τους φίλους, χοροί και τραγούδια γύρω από τις φωτιά σε καλοκαιρινές και ανοιξιάτικες παραλίες, έντονες συναισθηματικές καταστάσεις. Είκοσι τέσσερα χρόνια θεωρίας και πράξης, διάψευσης και επιβεβαίωσης, χαράς και λύπης και μοναξιάς, μοναχικότητας αλλά και συγκεντρωτισμού. Στο επίκεντρο της προσοχής του κόσμου και στην απομόνωση της πραγματικότητας.

Αλλά τα όνειρα και οι φιλοδοξίες πάντα ανεκπλήρωτες. Υποθηκεύουμε το μέλλον μας, πουλάμε τη ζωή μας για ένα βασικό μισθό και χαρίζουμε στα αφεντικά μας τα όνειρά μας σε μορφή φιλοδωρήματος.

Ο ήλιος ανέτειλε πλήρως πλέον. Το έντονο φως τον τύφλωνε "Η πολλή δουλειά σκοτώνει τον αφέντη και η φιλοσοφία το δούλο" ψιθύρισε χαμογελώντας και πλάγιασε στο καναπέ και αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι του, άφησε τις ανούσιες φωνές των δημοσιογράφων των πρωινών εκπομπών να τον κοιμήσουν.