Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Αρνούμαι!



Όσο βάναυσο, δύσκολο, άδικο και αν φαίνεται, ΑΡΝΟΥΜΑΙ να δώσω συγχωροχάρτι στον "κακόμοιρο, καταβασανισμένο λαό". Οι γενιές που αφορά το ζήτημα δεν έζησαν ούτε πολέμους, ούτε εμφυλίους, ούτε οικονομικά κραχ. Δεν βίωσαν καμιά δυσκολία ανάλογη έστω και στο ελάχιστο με αυτές που βιώσαν όλες οι προηγούμενες. Και όμως έχει την απαίτηση αυτή η γενιά να της συγχωρεθούν τα πάντα. Έχει την απαίτηση αυτή η γενιά να της δείξουν έλεος. Κι όμως ούτε αγράμματοι ήσαν, ούτε περιορισμένες διανοητικές ικανότητες είχε, ούτε δούλευε στη φάμπρικα 24/7 για να βγάλει το μεροκάματο. Είχε όλα τα εφόδια, όλα τα φόντα. Δεν σημαίνει τίποτα το ότι εσύ προσωπικά δεν είχες ποτέ βύσμα, τα ξερά πάντα θα καινέ και τα χλωρά, οπότε είναι καιρός λοιπόν να υπερασπιστούμε τη θέση μας και όχι να δείχνουμε έλεος και αλληλεγγύη σε αυτούς που ρούφηξαν τη ψυχή μας όλα αυτά τα χρόνια. Για κάθε ευκαιρία που είχες να πατήσεις πάνω στον άλλον και δε το έκανες θυσίαζες τη προσωπική σου ευημερία και αποκατάσταση. Τη δική σου! Κανενός άλλου. Εσύ ήσουν ο περίγελος, ο γραφικός, ο ρομαντικός, ο ηλίθιος που δεν έκλεβες, που δεν έπαιρνες το εύκολο, καλοστρωμένο και πλατύ μονοπάτι της ζωής Είναι εξοργιστικό να συμπεριλαμβάνεσαι σήμερα λοιπόν εσύ που κράτησες σταθερή θέση στο μπούγιο όλων αυτών του «δε βαριέσαι μωρέ εδώ άλλοι κλέβουν εκατομμύρια εγώ φταίω που κλέβω 100 ευρώ;».

Ως πότε θα ανεχόμαστε τη μετριότητα σαν μέτρο σύγκρισης;
Ως πότε θα δεχόμαστε το «λίγο ένοχος» αντί του ΕΝΟΧΟΣ;
Ως πότε θα καθορίζεται η δικιά σου ζωή από τις σταθερές του νόμιμου, του επιτρεπτού και του ηθικού που αυτοί, με τις μόδες τους, με τα ΜΜΕ τους, με τις προκατασκευασμένες συνήθειες τους μας πλασάρουν;

Αυτοί που ισχυρίζεσαι πως δε φταίνε καθόλου αλλά πληρώνουν περισσότερο είναι αυτοί που ανέβασαν τον Ανδρέα στην εξουσία και έφαγαν με χρυσά κουτάλια. Είναι αυτοί που έκαναν επάγγελμά τους την ιδεολογία τους και βγαίνουν ακόμα και στη σύνταξη με ένσημα από το Κόμμα. Είναι αυτοί που έδωσαν εκλογική νίκη στον Σημίτη μήνες μετά το φιάσκο των Ιμίων ακολουθώντας την προτροπή της χήρας Λιάνη-Παπανδρέου «να ψηφίσουμε για τον Ανδρέα», λες και η διακυβέρνηση της χώρας είναι κληροδότημα των θεών σε ορισμένους. Είναι αυτοί που άκουσαν τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να τους προτρέπει να παίξουν στο χρηματιστήριο και πούλησαν περιουσίες, πήραν δάνεια, δέσμευσαν το μισθό τους για να το κάνουν. Είναι οι ίδιοι που έδωσαν τεράστιο ποσοστό στη ΝΔ ελπίζοντας πως θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω, που θα βολευόντουσαν επί τέλους και αυτοί, που θα έμπαιναν στο μάτι του αντιπαθητικού για αυτούς πασοκου. Είναι αυτοί που όταν ξένοι δάχτυλοι έκαιγαν ολόκληρη την Ελλάδα και μετά μοιραζόντουσαν αποζημιώσεις έκαιγαν τις παράγκες τους μόνοι τους για να πάρουν και αυτοί λεφτά. Είναι οι αγρότες που διέλυσαν από μονοί τους τις καλλιέργειές τους μόνο και μόνο για να λαμβάνουν ευκόλως τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Είναι αυτοί που όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα βυθιζόταν στη κρίση μέσα σε ένα διάστημα 5 μηνών και αφού η νεοδημοκρατική κυβέρνηση απογοήτευσε σε όλους τους τομείς εμπιστεύτηκαν τον «Λεφτά Υπάρχουν», πρώην «ακατάλληλο», όταν ο διεθνής τύπος ήδη έγραφε για επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας, που να το γνωρίζουν όμως αυτό όταν ενημερώνονται μόνο από το MEGA; Είναι αυτοί που καταχράστηκαν και βρώμισαν όλες τις αγνές ανθρώπινες αξίες και έννοιες όπως ελευθερία, δικαίωμα, δημοκρατία, ισότητα, ισονομία. Είναι αυτοί που επειδή η ταυτότητά τους γράφει «Έλληνας» νομίζουν πως αυτομάτως και χωρίς κόπο πρέπει να αναγνωρίζονται από όλο τον κόσμο σαν ισάξιοι των προγόνων μας και να μας έχουν στα όπα όπα, αυτοί να δουλεύουν και εμείς να πετάμε λουλούδια στα μπουζούκια. Ταυτόχρονα όμως φιλοδοξώντας σθεναρά να γίνουμε οι καλύτεροι σερβιτόροι και ξενοδόχοι του κόσμου ξεπουλώντας την αξιοπρέπεια τόσο της ιστορίας μας όσο και της ψυχής μας με τις υπερβολές μας κάτω από τον υποτιθέμενο κερδοφόρο τουρισμό. Είναι αυτοί που όταν τελειώνουν το σχολείο προβληματίζονταν γιατί «δε θα είναι εύκολο να ΔΙΟΡΙΣΤΟΥΝ κάπου». Είναι αυτοί που όταν τους απογοήτευσε το κόμμα τους περίμεναν απλά να αλλάξουν αρχηγό για να επιστρέψουν τη ψήφο τους λες και αποτελεί αξίωμα το ότι πρέπει να ψηφίζεις ότι ψηφίζουν οι γονείς σους επί γενιές ολόκληρες. Είναι αυτοί που όταν και μόνο όταν έχασαν ότι κλεμμένο και δανεικό κατείχαν κατέβηκαν τότε και μόνο τότε στα πεζοδρόμια απαιτώντας να επιστρέψουν στο προηγούμενο καθεστώς προσωπικής ευημερίας τους. Είναι αυτοί που στηρίζουν φανατικά τους εργατοπατέρες τους που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους και σε ένα απλό κάλεσμά τους κλείνουν δρόμους, και δημόσιες υπηρεσίες και κτήρια σαν να ανήκουν μόνο σε αυτούς και όχι ΚΑΙ στους υπόλοιπους μας. Είναι αυτοί που φορούν την ιδεολογία τους σαν παράσημο και θεωρούν πως αυτό τους κάνει δικαιωματικά αρνητές των πάντων, επενδύοντας στην κοινωνική αναταραχή για να ανεβάσουν την εξουσία τους, αρνούμενοι πεισματικά όμως να διεκδικήσουν την εξουσία και να φέρουν τις δήθεν λύσεις που έχουν τόσες δεκαετίες αλλά δε μας τις λένε. Είναι αυτοί που πίνουν νερό στο όνομα του κάθε πολίτικου ακόμα και αν αυτός σήμερα είναι εμπλεκόμενος σε τερατώδη σκάνδαλα όπως αυτό των CDS και της προσχεδιασμένης εισόδου της χώρας μας στο ΔΝΤ. Η λίστα είναι ατελείωτη.

Και αναρωτιόμαστε μετά γιατί δε μπορούμε να βρούμε λύση στα προβλήματά μας; Εμείς είμαστε το πρόβλημα και πρέπει να το καταλάβουμε, να το αντιμετωπίσουμε, να διορθώσουμε τους εαυτούς μας έτσι ώστε να αξίζουμε τη νίκη, την αλλαγή, την επερχόμενη κάποια στιγμή λύση. Μόνο έτσι θα εξασφαλίσουμε πως όταν θα βγούμε από το λάκκο δε θα ξαναπέσουμε με την ίδια ευκολία μέσα. Όσο και αν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όσο θα κατηγορούμε τους εύκολους στόχους της κριτικής που είναι οι πολιτικοί τόσο θα εθελοτυφλούμε, τόσο πιο πολύ θα καθυστερήσει να έρθει η λύση και αργότερα η λύτρωση. Μονοί μας εξάλλου σώζουμε τους εαυτούς μας. Αν είμαστε τόσο αηδιασμένοι από τους πολιτικούς μας ας μην τους ξαναβάλουμε στη βουλή. Κανείς δεν μας τους επιβάλλει και κανείς δεν μας εμποδίζει από το να τους ξεφορτωθούμε δια εξοστρακισμού από το πολιτικό βίο της χώρας. Αλλιώς ας μη κόπτεται κανείς για τη δημοκρατία και τις αξίες της. Καμία επανάσταση δεν ήταν εύκολη, όπως και καμία αλλαγή δεν είναι ευχάριστη. Καιρός να αντιληφθούμε πως ζούμε και γιατί ζούμε έτσι και κατά πόσο φταίμε σε προσωπικό επίπεδο όχι μόνο όσον αφορά τις προσωπικές μας επιλογές αλλά και στο πως επηρεάσαμε το περιβάλλον μας. Το να χαϊδεύουμε τα αυτιά μας είναι άρρωστο. Ακόμα πιο άρρωστο είναι να θεοποιούμε αυτούς που χαϊδεύουν τα αυτιά μας υποσχόμενοι και αυτοί όπως και άλλοι στο παρελθόν που θεοποιήθηκαν, αριστερές ή δεξιές λύσεις, όλα αυτά τα ξενόφερτα μοντέλα διάσπασης των κοινωνικών ομάδων και μέγιστοι διαβρωτικοί καταλύτες της διαλεκτικής, συνεργατικής και αντιληπτικής ικανότητας ενός λαού που αντιφατικά με αυτό σήμερα στην συντριπτική του πλειοψηφία κατέχει πανεπιστημιακό πτυχίο, είναι δηλαδή θεωρητικά υψηλού επιπέδου. Ας τους ξεφορτωθούμε όλους λοιπόν.

Πρώτα λοιπόν χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά. Μετά επιτέλους να ενωθούμε. Να ξεχάσουμε τις διαφορές μας, να διαλύσουμε όλους αυτούς που μας εκμεταλλεύτηκαν και προσωπικά και σαν σύνολο. Να αναλύσουμε ψύχραιμα τη κατάσταση και να εντοπίσουμε τι μας συμφέρει σαν σύνολο, σαν χώρα, σαν λαός, σαν έθνος όσο αντίθετα και αν θα είναι τα συμπεράσματα με τις πρότερες αντιλήψεις μας.Και αποφασιστικά να κινηθούμε προς αυτή τη κατεύθυνση σε μια πραγματική επανάσταση πνεύματος, μια πραγματική συντριβή του παρελθόντος και των εκπροσώπων του. Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση, ταυτότητα, δύναμη και ανεξαρτησία.

Αν αντίθετα κινηθούμε προς αυτή τη κατεύθυνση, χωρίς πρώτα να συνειδητοποιήσουμε όσα προανέφερα, στην ελάχιστη πιθανότητα που θα έχουμε να επανακάμψουμε αξιοπρεπώς θα είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε ξανά, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο.

Δε ξέρω για εσάς, εγώ προσωπικά προτιμώ τη σπείρα της εξέλιξης από το ουροβόρο κύκλο της επανάληψης...

1 σχόλιο:

Nobody είπε...

There's no light,
only candles burning
in this country.

We are the candles.