Πέφτοντας απ' τα συννεφα, ξανα

Λοιπόν, ακούστε.

Ας πλημμυρίσουμε τα μέσα με μηνύματα συμπαράστασης, μίσους, εκτόνωσης, κατηγοριών, αγάπης, αλληλεγγύης, για τα τραγικά συμβάντα που εξελίσσονται και τους νεκρούς που αυξάνονται. 

Ας μοιραστούμε τα σημεία αλληλεγγύης και συγκέντρωσης υλικής βοήθειας για να δείξουμε στο αόριστο κοινό ότι συμπάσχουμε και να μαζέψουμε likes.

Ας υπερασπιστούμε την κυβερνητική ανικανότητα επειδή και οι προηγούμενοι ήταν ανίκανοι, κι ας παραιτούνταν πριν καν ακόμα χαθεί μια ανθρώπινη ζωή.

Ας ασχοληθούμε με χριστιανοταλιμπανέζους όπως ο Αμβρόσιος, γιατί «ο Θεός που εκπροσωπεί φταίει που καήκαν παιδάκια».

Ας ρίξουμε ευθύνες στη φυση, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, στους Ρώσους, στην αντιπολίτευση, στα επιχειρηματικά συμφέροντα που δήθεν κάψαν (και) ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ, για να αποψιλωθεί το δάσος και να εκμεταλλευτούν «τον πλούτο».

Πάνω στον πόνο των καθημερινών ανθρώπων, σαν τσακάλια όλοι γράφουν και αιτούνται προσοχής. Οργανώνουν συλλόγους, σημεία συλλογής, λες και δεν υπάρχουν από τις επίσημες αρχές. Όλα στο βωμό του like, της διαφήμισης, της προβολής. Συμβουλεύουν, σοκάρονται, θλίβονται, οργίζονται.

Όπως πάντα ΑΦΟΥ συμβεί το κακό.

Ευθύνες φυσικά δεν θα αναζητηθούν, παρά μόνο όταν πια δεν θα έχει σημασία. Στο σύμπαν της μπολιασμένης μαλακίας που ζούμε πάντοτε όταν πρέπει να μιλήσουμε για ευθύνες κρυβόμαστε πίσω από το «δεν είναι ώρα τώρα για τέτοια», λες και υπάρχει ποτέ κατάλληλη ώρα.

Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου, υπάρχουν επιτροπές έκτακτης ανάγκης, όπου τις αποφάσεις τις παίρνει ένα μικρό επιτελείο, όπου συντονίζει άπαντες, ενώ η κοινωνία προσπαθεί να συνέλθει και ενώ η δικαιοσύνη αναζητά ευθύνες σε αυτούς που εκλέχθηκαν για να ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ και να ΠΡΟΝΟΟΥΝ. Ταυτόχρονα. Ακούς Βαλκάνιε; ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. 

Στην μπανανία της ρετσίνας, της ταβέρνας και του φραπέ και φυσικά του trademarked “filotimo” μπορούμε να ολοκληρώσουμε ένα πράγμα τη φορά και αυτό άρπα κόλα. Οι απίθανοι πολιτικοί που εκλέγει ο απίθανος αυτός λαός, πετούν με ελικόπτερο πάνω από τα αποκαΐδια και βγάζουν κλιπάκια με ύφος βλοσυρό και σκεπτικό. Ή επισκέπτονται τις περιοχές χωρίς μέικ-απ, απεριποίητοι. Οι ηγέτες βλέπεις, συμπάσχουν και αυτό πρέπει να βγαίνει προς τα έξω. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; Πάντοτε κάποιος άλλος φταίει και ποτέ εμείς.

Όλα τα ξέρουμε.

Δε πειράζει.

Όπως και μετά τις πυρκαγιές του 2007, όπως και μετά τους χιονιάδες του 2016 ή πέρυσι με τη διαρροή πετρελαίου στον Σαρωνικό, όπως μετά τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές από νεροποντές στη Μάνδρα και αλλού, μετά από δυο τρεις μέρες, βαριά μια εβδομάδα, εκτόνωσης στα μέσα θα ασχοληθούμε και πάλι μετά με κάτι άλλο.

Είναι σαν να βλέπεις μονίμως ένα άθλια γραμμένο sequel, όπου κάθε πέρυσι και καλύτερα. 

Η υποκρισία σε αυτή τη χώρα πνίγει κάθε υγιή άνθρωπο που απέμεινε να παρακολουθεί άλαλος και έκθαμβος τη κατάντια, την ισοπέδωση και την γενίκευση που η ιδεολογική φτώχεια της προηγουμένης γενιάς,αυτή η θρησκεία της πολιτικής ισοπέδωσης, έχει καλλιεργήσει στα μυαλά των ανθρώπων. Πάντα ακολουθούνται με θρησκευτική ευλάβεια τα ίδια βήματα: Σοκ, άρνηση, αποδοχή, συνωμοσιολογία για εξιλέωση, μεγάλα λόγια και υποσχέσεις, μια αποζημίωση, τύπου διορισμος στο δημόσιο ή χάρη του ΕΝΦΙΑ και ξανά απ’ την αρχή.  

Άχρηστοι, που όλοι ξέρουμε

Αρκεί να υπονοήσεις χούντα, να υποδείξεις μια χακί στολή για να επικαλεσθείς συναισθηματικά τη χούντα στο μυαλό ενός κόσμου που ούτε έζησε τότε, ούτε ουσιαστικά ενδιαφέρθηκε ποτέ για το τότε, απλά έχει μάθει να τρέμει και να ανατριχιάζει και να σιχαίνεται ότι θυμίζει την εποχή εκείνη. Άλλος ένας κοινωνικός αυτοματισμός κι αυτός (που είναι και της μόδας σαν ορολογία στη χώρα των ημιμαθών). Αρκεί να εφεύρεις 2-3 εύηχα συνθηματάκια για να μπορούν να αναπαράγουν οι συναγωνιστές σου. Αρκεί να βγεις live και να κλάψεις κάνοντας πάλι επίκληση στο συναίσθημα.

Αρκούν όλα αυτά και δε χρειάζεται να έχεις ένα επιχείρημα. Όλοι σε αυτή τη χώρα γνωριζόμαστε τόσο καλά μεταξύ μας, αλλά παρόλα αυτά επιτρέπουμε στο κάθε συνδικαλιστή να μας κοροϊδεύει με αγώνες, συνθήματα και συναισθηματικές επικλήσεις και αρκούν αυτά και μόνο να πάρουμε το μέρος τους.

Επιτρέπουμε σε κομματικά στελέχη να δημοσιεύουν στημένες επιστολές που στοχεύουν πάλι σε επίκληση στο συναίσθημα. Ασχέτως αν δεν έγινε όλα αυτά τα χρόνια μια διαμαρτυρία, μια ένσταση για την βελτίωση του κάθε κλάδου, την αυτορύθμιση, την αυτοκάθαρση. Πάντα για τη τσέπη, πάντα για αλληλοκάλυψη, πάντα αγώνας για τη κλαδική αλληλεγγύη και όχι για τη ποιοτική βελτίωση του κλάδου. Ασχέτως λοιπόν, αν κάθε φορά ο καθένας μάχεται για τη τσεπούλα του, που δεκαετίες τώρα τη γέμιζε αδίστακτα εις βάρος των υπολοίπων. Που ενώ ήταν σαφέστατα άχρηστος έφτασε στη θέση να εκπροσωπεί μια ολόκληρη μερίδα του εργασιακού δυναμικού της χώρας.

Έχω πολλούς στο μυαλό μου όταν μιλάω για άχρηστους. Όλοι μας έχουμε. Στην υποκρισία όμως που ακολουθούμε, και υπό το βάρος της συναισθηματικής επίκλησης αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια. Δε δεχόμαστε να ανοίξουμε τα αυτιά μας στα επιχειρήματα. Επιμένουμε στην ημιμάθειά μας, επιμένουμε στη γαϊδουρινή ψευτοπερηφάνεια, επιμένουμε να θέλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν ζώα, επιμένουμε να στηρίζουμε την αδράνεια, επιμένουμε να στηρίζουμε οτιδήποτε αντιδραστικό που μας εγγυάται την ασφαλή μας ρέκλα και ξάπλα, επιμένουμε. Δεν ακούμε κανέναν και τίποτα. Φοράμε το κράνος μας, τη χακί στολή μας και βγαίνουμε στους δρόμους για να δείξουμε πως ο πραγματικός μας εαυτός είναι απλά ένας καραγκιόζης, που έτυχε να να έχει την τύχη να παίζει το δάσκαλο, το καθηγητή, τον πολιτικό, τον γιατρό, τον μηχανικό, τον δικηγόρο. Και το παράδειγμα στις επόμενες γενιές, τόσο άστοχο, τόσο μίζερο, τόσο αποτελειωτικά αυτοκτονικό. Να βγαίνει ενήλικας και να συμβουλεύει το παιδί να μη δώσει πανελλήνιες, γιατί ο μισθός του θα είναι (μετά από 5 χρόνια που θα τελειώσει) 5 ευρώ.

Φαντάζομαι και ο δασκαλάκος στα χωριά στην κατεστραμμένη μετεμφυλιακή Ελλάδα τα ίδια έλεγε στα παιδιά του... Γιατί έτσι μετράει τη παιδεία αυτός ο ανθρωπάκος με τα ευρώ που τσεπώνει. Ο ανθρωπάκος αυτός που καρπώνεται την εργασία και το πάθος για τη δουλειά του σωστού καθηγητή, τον οποίο όμως για κάποιο λόγο δύσκολα θα τον δεις να συνδικαλίζεται στις υψηλές θέσεις. Γιατί άραγε; Δε πέφτουμε απ' τα σύννεφα. Σε όλους τους κλάδους, σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σε όλα επαγγέλματα αυτοί είναι που κάνουν κουμάντο, που ζωγραφίζουν την εικόνα για κάθε επάγγελμα. Οι φελλοί, οι αμόρφωτοι, οι ημιμαθείς, οι θορυβώδεις. Φαντάσου λοιπόν πως θα βγεί και η επόμενη γενιά...

Δικαιολογημένη Βία;

Πολλοί βιάζονται μέσα στην αγανάκτησή τους να δικαιολογήσουν την βία. Είναι όμως η βία μια λύση στα σημερινά αδιέξοδα; Οδήγησε ποτέ η βία σε βιώσιμες καταστάσεις και λύσεις; Πιστεύω πως όχι. Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα που υπερασπίζονται την άποψή μου αυτή.

Η Γαλλική επανάσταση οδήγησε σε σφαγές και στην εγκαθίδρυση της επονομαζόμενης Τρομοκρατίας, η όποια κατέληξε σε τριανδρία, μοναρχία/αυτοκρατορία και τελικά στη διάλυση της Γαλλίας μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα. Ιδία ακριβώς  και η εξέλιξη τη Ρωσικής επανάστασης.

Όσες κοινωνίες αντίθετα χρησιμοποίησαν το υπάρχον σύστημα και τους κανόνες του για να έρθουν σε θέση να το βελτιώσουν ή και να το αλλάξουν, μεγαλούργησαν και αυτοί και οι πολίτες των. Η πείνα στην οποία αναφέρονται πολλοί σαν το μέγιστο λόγο του εναγκαλισμού της βίας, και βάση αυτής δικαιολογούν τη βία, είναι δυστυχώς ή ευτυχώς μια μεταφορική κατάσταση. Ξέρω πως θα αντιδράσετε, αλλά εφόσον μιλάμε για αλλαγές μιας ολόκληρης χώρας όπως και να το βλέπουμε εμείς, οι άνθρωποι του σήμερα, δεν πεινάει όλος ο λαός όπως πεινάμε οι πραγματικά φτωχοί και υποβαθμισμένοι λαοί αλλού στο κόσμο. Αυτοί θα προσέξετε πως βρίσκονται σε εμφυλιακές ή εμπόλεμες καταστάσεις και θα έλεγα σε άκρως διαφορετικές με τη δικιά μας καταστάσεις.

Η ψύχραιμη ματιά είναι αναγκαία είτε διαφωνείτε με το παραπάνω είτε όχι. Εμείς, σαν απλός λαός δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα με τη βία, παρά μονό να χάσουμε. Ακόμα και στο σενάριο οπού εισβάλει ο λαός στη βουλή και εκτελεί τους πολιτικούς, την επομένη ακριβώς στιγμή, αυτοί που φώναζαν πιο δυνατά από όλους μέσα στον όχλο, αυτοί θα πάρουν την εξουσία και στο όνομα της λαϊκής επανάστασης θα σιωπούν όσους διαφωνούν μαζί τους. Και στο όνομα της προηγούμενης κατάστασης θα απλοποιήσουν κάθε ευθύνη από πάνω τους για την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία θα έχει οδηγηθεί ο λαός μετά. Αν λοιπόν, ενισχύσουμε τη βία και τη δικαιολογήσουμε, το μονό που θα κερδίσουμε είναι μια εξαθλιωμένη κατάσταση στην οποία οι επαναστατικοί κυβερνήτες θα ζητούν από το λαό κι άλλες θυσίες. Θυσίες που αυτή τη φορά θα τις δικαιολογούν και θα τις επιβάλουν υπό την διαλεκτική της "ευθύνης της προηγούμενης κατάστασης/καθεστώτος". Σας θυμίζει κάτι;

 Η λύση γεννάται μονό μέσω της ομαλότητας, μόνο μέσω της υπομονής και μόνο μέσω της σωστής ψήφου στις εκλογές. Ξέραμε όλοι τι θα γίνει πριν τις εκλογές αν έβγαινε ο ένας ή αν έβγαινε ο άλλος και ψηφίσαμε. Πάντα γνωρίζαμε. Πολλές φορές σε διάφορες κρίσεις ειλικρίνειας των πολιτικών μας το έλεγαν ευθέως. Η σημερινή κυβέρνηση πολλές φορές παραδέχτηκε το τι θα συμβεί έστω και με το κλασσικό πολιτικάντικο τρόπο. Τώρα, υποκρινόμαστε κάποιοι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα, αδιαφορώντας για τις περιορισμένες υπαρκτές λύσεις και πιστεύοντας εύκολα αυτούς που απλά με αγανάκτηση και οργή περιγράφουν το πρόβλημα, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν μια θέση ισχυρής βοής στον επερχόμενο χαμό της λαϊκής εξέγερσης που λέγαμε πιο πάνω.

Δε γίνεται να κάνουμε κάθε 2 μήνες εκλογές, ούτε μόλις πραγματώνεται κάτι που δε μας αρέσει, το οποίο όμως γνωρίζαμε ότι θα γίνει από πριν, αλλά συνειδητά ξεχνάμε, ξαφνικά επιλέγουμε να επαναστατούμε, δίνοντας ευκαιρία γιγάντωσης του παράλογου και παράφρονος μαύρου ή κόκκινου φασισμού. Απλά στο τέλος της τετραετίας να θυμόμαστε κάθε μας ένσταση, έχοντας στο νου μας όμως και κάθε εξήγηση. Αν μας πείθει δικαιολογούμε, αν δε μας πείθει καταδικάζουμε με τη ψήφο μας. Το σύνταγμα και η δημοκρατία μας έτσι λειτούργει έτσι όπως εξελίχτηκε από την ίδρυση του κράτους μας μέχρι σήμερα. Και φανταστείτε ότι το παρόν σύνταγμα είναι το πιο δημοκρατικό που είχαμε ποτέ.

Εμείς επιλεγούμε να ονειροπολούμε και να ονειροβατούμε πεισματικά αρνούμενοι να αποδεχτούμε τη πραγματικότητα. Αρνούμενοι να καταλάβουμε πως η χώρα μας χρεοκόπησε και πως αυτά που έχουμε τώρα τα λίγα, δε θα τα είχαμε υπό καθεστώς χρεοκοπίας. Το αν το πιστεύετε αυτό ή όχι είναι θέμα αντίληψης του καθενός και δικαίωμά του. Κανένας όμως δεν έχει το αυθαίρετο δικαίωμα να υπερασπίζεται τη βία και την οργή υπό όποια σημαία αι αν αυτή προωθείται. Γιατί η βία όπως και ο φασισμός, παραφράζοντας τον Μπρεχτ που είναι ξαφνικά και της μόδας τελευταία, στο τέλος θα έχει ως θύμα και εσένα που σήμερα, παράφρονα, εύκολα την υπερασπίζεσαι και την αγκαλιάζεις.

Αποφθεύγματα Σεβασμού (Προφανώς κλεμμένα)

1. Η καλύτερη πληροφορία είναι η σωστή σκέψη.
2. Η πείρα είναι μία φλόγα που φωτίζει μόνον όσους έχει κάψει.
3. Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμες, ο ανόητος ποτέ.
4. Οι άνθρωποι αποφασίζουν με το συναίσθημα και στη συνέχεια τεκμηριώνουν την απόφασή τους με λογικά επιχειρήματα. Μέγα λάθος.
5. Η λύση ενός προβλήματος αλλάζει τη φύση του προβλήματος.
6. Η επαναστατική φάρσα (των φοιτητοπατέρων) δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την μεταμφίεση μιας ασυγκράτητης επιδίωξης βολέματος
7. Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων.
8. Τα λεφτά θα σου αγοράσουν ένα σκύλο, αλλά όχι το κούνημα της ουράς του.
9. Το ν' αγοράζει κάποιος βιβλία είναι καλό, αρκεί να μπορεί ν' αγοράσει και το χρόνο που χρειάζεται για να τα διαβάσει.
10. Αν προσπαθήσεις να αποκτήσεις όλα όσα θέλεις, τότε είτε θα πεθάνεις δυστυχισμένος, ή θα γίνεις εγκληματίας.
11. Τα ψηλότερα τείχη δεν είναι κτισμένα από τούβλα, αλλά από προκατάληψη.
12. Τα σπουδαία μυαλά συζητούν για ιδέες, τα μεσαία μυαλά συζητούν για γεγονότα και τα φτωχά μυαλά για ανθρώπους.
13. Στη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, αυτό το χρωστάει στους αισιόδοξους.
14. Η μέρα θα ανατείλει, είτε σηκωθείς εσύ είτε όχι.
15. Μια από τις σοσιαλιστικές ιδέες είναι ότι το να κερδίζεις χρήματα είναι αμαρτία. Εγώ πιστεύω ότι το να χάνεις χρήματα είναι αμαρτία.
16. Οι μάχες κερδίζονται από ανθρώπους που ξέρουν να αντέχουν.
17. Θάρρος σημαίνει αντίσταση στον φόβο, κυριαρχία πάνω στο φόβο, όχι απουσία του φόβου.
18. Οι άνθρωποι δεν αντιδρούν στην ιδέα της αλλαγής, αλλά στην δική τους αλλαγή
19. Οι άνθρωποι που δεν κάνουν καλό σε κανένα, είναι αδύνατο να νιώσουν ευτυχισμένοι.
20. Εμπειρία είναι το όνομα που δίνει ο καθένας στα λάθη του.
21. Όσο μεγαλύτερη είναι η γνώση ενός ανθρώπου, τόσο πιο ήπια η κρίση του.
22. Για να σε βοηθήσει η τύχη πρέπει πρώτα ο ίδιος να βοηθήσεις τον εαυτό σου
23. Ο άνθρωπος που είναι εγωιστής , υπερηφανεύεται ότι έμαθε πολλά, ο σοφός όμως λυπάται που δεν έμαθε περισσότερα.
24. Δεν υπάρχουν καλοί άνθρωποι, παρά μόνο εκείνοι που γελούν.
25. Το μόνο μέρος όπου η επιτυχία προηγείται της εργασίας είναι το λεξικό.
26. Μην εκνευρίζεσαι αν ο γείτονάς σου έχει το στέρεο ανοιχτό στις δύο το πρωί. Τηλεφώνησέ του στις πέντε και πες του πόσο σου άρεσε.
27. Λογική είναι η τέχνη να κάνεις λάθος με αυτοπεποίθηση
28. Τράπεζα είναι το ίδρυμα που σου δανείζει λεφτά αν μπορείς να αποδείξεις ότι δεν σου χρειάζονται
29. Μην διαφωνείς δημόσια με έναν ηλίθιο. Ο κόσμος μπορεί να μην καταλάβει τη διαφορά.
30. Ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψεις τα όρια του δυνατού, είναι να αρχίσεις από τα αδύνατα.
31. Το άθροισμα της ομορφιάς και της εξυπνάδας είναι πάντα σταθερό.
32. Πολιτική είναι η τέχνη του να μοιράζεις μία πίτα με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστεύει ο καθένας ότι έχει πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι.
33. Δημόσιος υπάλληλος είναι εκείνος που έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση.
34. Κουμουνιστής είναι εκείνος που δεν έχει τίποτα και θέλει να το μοιραστεί με όλο τον κόσμο.
35. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι ή ανήθικα ή παράνομα ή παχαίνουν.
36. Ο έξυπνος παραδέχεται το λάθος του, ο πονηρός δικαιολογείται, και ο βλάκας επιμένει.
37. Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Και δεν είμαι τόσο σίγουρος για το σύμπαν.
38.Το κρεβάτι είναι το πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου. Ενενήντα τοις εκατό των ανθρώπων πεθαίνουν εκεί.
39. Διεθνής βοήθεια είναι η διαδικασία κατά την οποία μεταφέρονται πόροι από φτωχούς πλούσιων κρατών σε πλουσίους φτωχών κρατών.
40. Στην εξίσωση των εργατοπατέρων οι ίδιοι ισούνται με τη διοίκηση, η υπάρχουσα διοίκηση ισούται με το μηδέν, και οι μέτοχοι αποτελούν έναν ενοχλητικό παράγοντα που μανιωδώς κοιτάζουν να αφανίσουν.
41. Όποτε έχεις μια αποτελεσματική κυβέρνηση, εχεις μια δικτατορία.

Άλλης στόφας άνθρωποι

Είναι δείγμα καλλιέργειας, πνεύματος, παιδείας και προφανώς κουλτούρας στη σημερινή εποχή να γράφουν οι άνθρωποι, κυρίως αυτοί που επαγγέλλονται της δημιουργίας του λόγου, εκφράζοντας μιζέρια, αρνητικότητα, οργή, αγανάκτιση, ύβρη και κατάθλιψη. Όχι όμως γιατί πιάνουν τον παλμό της εποχής όπως θέλουν να διαφημίζουν ότι κάνουν, αλλά γιατί ακολουθώντας τη μόδα και κάνοντας συνεχείς επικλήσεις στο συναίσθημα, λαμβάνουν έτσι τη προσοχή, τη γνώση και τους επαίνους του κόσμου. Ετσι, εν αγνοία τους, ωθούν τον περισσότερο κόσμο προς την οχλοποίηση παρά προς στην ανάδειξη του ατόμου και της έννοιας της συνεργασίας των ατόμων σε ομάδες.

Εξάλλου ο εκάστοτε καλλιτέχνης/ποιητής/δοκιμιογράφος, θεωρητικά θρέφεται από το χειροκρότημα (τους επαίνους δηλαδή) του κοινού του και συνεπώς ότι κάνει το κάνει με σκοπό την εκπλήρωση αυτού του στόχου. Η αποστολή τους για την προώθηση της ωριμης σκέψης, της ψυχραιμης ματιάς, της ολοκληρωμένςη ανάλυσης των γεγονότων, θυσιάζεται για αυτον τον έπαινο, για αυτή την αρρωστημένη αναγνώριση.

Υπάρχουν όμως και άλλης στόφας άνθρωποι σε αυτη τη γή. Που σκέφτονται ορώμενοι διαχρονικά, που δεν συναισθηματίζονται αποδεχόμενοι αμαχητί την νοητική ομίχλη της στιγμής, που ζούν δρώντας και όχι αντιδρώντας, που ποιούν το καινούργιο και δεν εκποιούν τη στιγμή αναπαράγοντας, που άρχουν των καταστάσεων και του παλμού και δεν υπάρχουν σαν μέρος ενος όχλου, που δεν ακολουθούν τη μόδα της άμορφης μάζας, σα ρυάκια που καταπίνονται από ποτάμια.

Θέλει θάρρος, θέλει αλήθεια και θράσος, για να κάνεις το βήμα να τους γδύσεις στα μάτια αυτών που τους θαυμάζουνε. Και ας βάλλουν οι χειροκροτητές τους εναντίον σου. Γιατί στη πραγματικότητα δεν μισούν τη κατάσταση, δεν μισούν την εποχή, δεν μισούν το πλαίσιο της πραγματικότητας αλλά κατά βάθος μισούν τον εαυτό τους γιατί γνωριζουν πως αυτοί είναι η βάση, η ρίζα, οι ιδρυτές και συνεχιστές όλων αυτών κατά των οποίων εκφέρονται στα κείμενά τους, στο λόγο τους, στη συμπεριφορά τους. Γιατί μισούν την ιστορία τους, όχι γιατί τη βλέπουν με καθαρό κριτικό μάτι, αλλά γιατί νιώθουν μικροί και ανίκανοι συνεχιστές μιας πορείας και μιας ευθύνης που στάθηκαν ανάξιοι και λίγοι. Η αιωνιότητα τούς χαρακτηρίζει ευκόλως και χωρίς ενδοιασμούς, με βοή και ισχύ που θα αντηχεί στο αύριο, ως υποκριτές.

Χαρακτήρισέ με: Αριστερός ή Δεξιός

Προχθές πέτυχα κάπου την εξής δήλωση:

"Το "αριστερα" και το "δεξια" δεν πεθανε και δεν θα πεθανει ποτε.Γιατι ή θα εισαι με τον κοσμο ή θα εισαι με τα αφεντικα"

  Η πρόταση αυτή χαρακτηρίζει την πνευματική φτώχια που υπάρχει σε αυτη τη χώρα. Σε ποια εγκυκλοπαίδεια γράφεται ότι το κεντρικο σημείο της δεξιάς ιδεολογίας ειναι να εχεις αφεντικά και η αριστερά είναι "με τον κόσμο"; Ποιον κόσμο και ποιά αφεντικά; Εδώ και 70 χρόνια η αριστερά ακολουθούσε αρχικά τα παραγγέλματα της σοβιετικής ένωσης και αργότερα, μετά τη πτώση της, συνέχισε έως σήμερα, να μεταλάσσει και να ξανασερβίρει το παραμυθι του "ειμαστε με τον λαο μεν, αλλά μόνο με τον εργάτη, ο οποίος πάντα είναι βασανισμένος, και όχι με τις άλλες τάξεις, όποιες και να ειναι αυτές, δηλαδή τους πλούσιους". Έτσι αόριστα λοιπόν, τους πλούσιους. Εμεις οι υπόλοιποι δηλαδή που δεν ειμαστε εργάτες σε ορυχεία, δεν ειμαστε λαός, δεν εχουμε δικαιώματα, ακολουθούμε απλά τις επιταγες της πόλωσης και εντασσόμαστε στο αντίθετο από τον δικό τους πόλο. Τα όργανα της ακροαριστεράς υποβοηθουμενα από τον αέρα της "Αλλαγής" έχουν κάνει τέτοια καμπάνια παραπληροφόρησης και παραγραφής της ιστορίας εδώ και 30 χρόνια που σήμερα ο Ελληνικός λαός αδυνατεί να ξεχωρίσει τις διάφορες υπάρχουσες ιδεολογίες. Και η άλλη πλευρά, μεσα στο πανικό της κατάρρευσής της ασχολήθηκε με το πως θα αντιγράψει ότι μπορουσε να αντιγράψει από τον αντίπαλο χάνοντας έτσι μια για πάντα την ουσία του θέματος.

Έχουν απλοποιηθεί όλα για να οδηγηθεί ο κόσμος στο να θεωρουνται μονο οι αριστεροι ως καλοι, φιλάνθρωποι και ασχολουμενοι με τα δικαιώματα του κόσμου. Οι υπόλοιποι δεν ειναι με το κόσμο, θέλουνε το κακο του λαού, να εξυπηρετήσουν ξένα συμφέροντα και να ξεπουλησουν τα πάντα. Θεωρώντας πως δεξιοι τυγχάνει να είναι ο μισος πληθυσμός στη χώρα μας, τότε μιλάμε ειτε για αυτοκαταστροφικές διαθέσεις αυτου του μερους των πολιτών, είτε για ύποπτη ηλιθιότητα των δημιουργών του πολιτικού πλαισίου χαρακτηρισμών και ταμπέλων. Είναι τόσο εύκολο να πιστεύεις οτι ο μισός κόσμος είναι ηλίθιος; Γιατί αυτό κάνεις όταν συμφωνείς με μια τέτοια δήλωση.

  Ειλικρινα ειναι απογοητευτικό που ο Έλληνας προτιμάει πάντα τα πολλά λόγια απο τις πράξεις. Και ακόμα πιο απογοητευτικό είναι πως το εφαρμόζει και στον εαυτό του. Σαν κλασσικό τεμπελόσκυλο θα πιστέψει αυτον που του υπόσχεται άραγμα. Τώρα ή στις επόμενες εκλογές, θα υποστούμε τις συνέπειες λοιπόν της υπαρκτής ακρας αριστεράς και σε επόμενο χρόνο της υπαρκτής άκρας δεξιάς. Γιατί πάλι μετά θα παμε από το ένα στο άλλο άκρο επειδή ξαφνικά η αριστερά "σας πρόδωσε" και σταμάτησε να χαϊδεύει τους αφράτους απο τη ξάπλα πισινούς του "λαού". Και τότε επειδή για παράδειγμα μας γέμισε μετανάστες θα πάνε να γίνουν όλοι χρυσαυγίτες. Γιατί με τη νοοτροπία αυτη, μονο αυτοι θα εχουν απομείνει ασπίλωτοι στα μάτια σας. Αυτοι θα ειναι οι μόνοι πλέον που θα σας υπόσχονται πως φταίει καποιος άλλος για τη κατάντια σας. Οι μόνοι που δε θα σας λένε πόσο επιπόλαιος και ακαλλιέργητος ειναι ο Έλληνας. Οι μόνοι που δε θα σας λενε πως πάντα και για τα πάντα θα φταίει ο λαός που εκλέγει από τα σπλάχνα του τους αντιπροσώπους του και τους ηγέτες του. Ο μόνος που δε θα σας λέει πως πρέπει επιτέλους να αλλάξει ο τρόπος σκέψης του και το επίπεδό του.

  Οι λαοί, τα έθνη, οι κοινωνικές ομάδες, οι οργανώσεις εχουν πάντα τους ηγέτες που τους αναλογουν και τους αξίζουν. Αν στον Έλληνα λοιπόν αξίζει ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή και ο Μιχαλολιάκος την επομένη τοτε φανταστείτε για τι επίπεδο λαού μιλάμε...

Ο Ρατσισμός στην Ελλάδα

  Εδώ και 15 χρόνια πολλοί λένε πως οι Έλληνες είναι ρατσιστές. Διαφωνώ. Ποτέ δεν ήμασταν ρατσιστές, απλά έχουμε έμφυτη την έννοια του μέτρου. Και όταν το μέτρο αυτό προδίδεται, αντιδρουμε, και αντιδρουμε με ένταση. Επειδή όμως και εμείς οι ίδιοι έχουμε χάσει ή παραποιήσει την έννοια αυτη αντιδρούμε πλέον απλά και μόνο για να αντιταχθουμε ακολουθώντας υπερήφανα τον φυσικο νόμο της δράσης - αντιδρασης σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.

  Ξέρετε, λοιπόν γιατί γινανε "ρατσιστές" οι Έλληνες; Γιατι τους φλωμώσανε στη προπαγάνδα και στη πολιτική ορθότητα. Γιατί όποτε η Ελλαδα εκανε ενα βημα προς τη σωστή κατεύθυνση στο θέμα αυτό πάντοτε υπήρχε η μερίδα του τύπου/ κόσμου/ διανόησης, που επειδή η ιδεολογία τους είναι μηδενιστική εκρινε προσπαθώντας να δημιουργήσει ενοχές στον Έλληνα, που δεν έδωσε ακόμα περισσότερα στον ξένο φιλοξενουμενο. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθει μια αυτοτροφοδοτούμενη συμπλεγματική κατάσταση, στην οποία λόγο έλλειψης του μέτρου, φτάσαμε σιγά-σιγα στη φάση των υπερβολών και εν τέλει των ακροτήτων. Η μια πλευρά ήθελε να πάρει τον κάθε μετανάστη. να τον χαρακτηρίσει πρόσφυγα και να τον κάνει Έλληνα μέσα σε ενα βράδυ (ως προς τα δικαιώματα δηλαδη των πολιτών της Ελλάδας) και αποκαλούσε όσους διαφωνούσαν με αυτη την άποψη ως φασίστες και ρατσιστές. Η άλλη πλευρα από αντίδραση εφτασε να ζητά να μπούν τείχη στα σύνορα, να βουλιάζουν τις βάρκες των δουλεμπόρων και να οπλοφορουν ελεύθερα για να μπορούν να αμύνονται φοβισμένοι από όσα εγκλήματα είδαν με τα μάτια τους ανυπεράσπιστοι απο τη πολιτεία. 

  Ειναι προφανές πως καμια απο αυτες τις δυο πλευρες δεν έχουν δίκιο. ΠΡΟΦΑΝΕΣ. Όποιος έχει φύγει απο το χωριό του και έχει ζήσει σε πολυπολιτισμικες χώρες μπορεί να αντιληφθει αυτό που γράφω. Ειναι τελειως διαφορετικό να ζει μια κοινωνια σε καλές συνθηκες, να έχει τους ξενους της στο περιθωριο, να τους βρίζει και να τους κακοποιεί επειδή ειναι ξένοι (πραγματικός ρατσισμός). Αλλο πράγμα ειναι ομως σε μια κοινωνια που παραπαίει και εξαθλιώνεται καθημερινά, να προστίθεται και το βαρος της διαχείρισης, της διάσωσης, της φιλοξενίας, της αποδοχής των απελπισμένων ξένων, των συνηθειών, του επιπέδου και της αισθητικής τους. Η δική μας εξαθλίωση μας κάνει να νιώθουμε καταπίεση όταν βλέπουμε τις πλατείες μας να γμίζουν μουσουλμάνους και να κανουν θρησκευτικές εκδηλώσεις, όταν μόλις τη προηγουμενη χρονιά δεν υπήρχαν καν τόσοι ωστε να κανουν πράξη το γεγονός. Και όλα αυτα υπο το κριτικό μάτι αυτών των ομάδων που καραδοκουν να χαρακτηρίσουν φασιστα τον οποιονδήποτε αντιδρά σε όλα αυτά τα απότομα και ανεξήγητα.Ομάδες οι οποίες εξυπηρετουν τα δικά τους συμφέροντα και παίζουν τα δικά τους παιχνιδια.

  Ο Έλληνας ΔΕΝ ειναι ρατσιστής, απλά δεν είναι και κορόιδο. Όταν λοιπον βλέπει την Αθηνα και τη Θεσσαλονίκη εδώ και μια δεκαετια να γκετοποιείται, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο Λονδίνο όπου υπάρχουν white-free zones, θα αντιδράσει και θα ζητήσει το δίκιο του. Και όταν εμφανίζεται αυτη η παραχαϊδεμενη ομαδουλα και τους χαρακτηρίζει ως ρατσιστές, ενώ αυτοι, που πάντα βρίζουν και σνομπάρουν τον Έλληνα ως φωτεινοί παντογνώστες δεν είναι, η μονη πιθανή εξέλιξη ειναι να μετασχηματιστούν λοιπόν σε πραγματικους ρατσιστές και κατ' επέκταση χρυσαυγίτες, έτσι ώστε να δώσουν το μήνυμα ότι όχι μονο "δε θέλουν άλλους ξενους" αλλά κυρίως "δε γουστάρουν αυτούς που  υπαρασπίζονται τους ξένους" με τέτοιο κομπλεξικό και αδικαιολόγητο τρόπο.

  Ο Ελληνικος λαός όπως και όλες οι μάζες βασίζεται στην αντίδραση και όχι στη δράση. Αν λοιπόν εμφανιστεί κάποιος και κανει μια εντονη δράση βουτηγμένη στην υπερβολή και το συστημα την ανεχθεί και την καθαγιάσει λοιπόν συνειδησιακά, η μάζα ή ο λαός να θέλετε, αυτομάτως θα πάει στην άλλο άκρο για να το ισορροπήσει. Ειναι ενας απο τους λογους που δεν επιθυμώ το ΣΥΡΙΖΑ στη κυβέρνηση. Γιατί μετά θα έχεις καθαγιάσει στη συνειδηση του κόσμου και τη παρουσία της Χρυσης Αυγης στη βουλη, ως τη μόνη απάντηση στις υπερβολές που προωθεί και υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.    

  Και η νομιμοποίηση αυτή θα είναι για πάντα...

Προβλέψεις

  Η πολιτική αστάθεια στην ελληνική επικράτεια θα χρησιμοποιηθει σαν καταλύτης για την δημιουργία δύο υπο-ζωνών στην ευρωζώνη. Ο αντιπαραγωγικός αλλά τουριστικός και γεωστρατηγικός νότος από τη μια και ο παραγωγικός αλλα περιβαλλοντολογικά πιο βαρύς και σκληρός βορράς από την άλλη. Η Γερμανία θα προβεί σε κινησεις υπο τη μορφή δηλώσεων επιθετικού χαρακτήρα σπρώχνοντας με αυτόν τον τρόπο τον υπό συναισθηματική φόρτιση ελληνικό λαό να ψηφίσει, από αντίδραση, αντιευρωπαϊκές δυνάμεις. Επιθυμεί την δημιουργία πρόφασης για να πάρει την σκληρή θέση (ως Ευρώπη και όχι μονο ως Γερμανία) σε αρχικό στάδιο της απαίτησης εξόδου της Ελλάδας από την ΟΝΕ, σε δεύτερο στάδιο μετά από μια υποτιθέμενη μεν, αλλά προσχεδιασμένη δε, υποχώρηση προς στην σύσταση δημιουργίας ενός νομίσματος ενδιάμεσου μεταξύ της παραμονής στο Ευρώ και της φυγής στη Δραχμή (μετά της εξόδου από την ΟΝΕ), δηλαδή μιας ευρω-δραχμής.

  Το παράδειγμα της Ελλάδος θα εφαρμοστεί στις υπόλοιπες χώρες του νότου και απο την ευρω-δραχμή, ευρω-πεσσέτα κτλ θα καταλήξουμε σε ευρώ του νότου και ευρώ του βορρα. Ενός νομίσματος που θα έχει τα χαρακτηριστικά εθνικού νομίσματος αλλά πλήρως εξαρτημένο από το παλαιό βαρύ και ακριβό Ευρώ. Οι ισοτιμίες αυτών θα καθορίζονται πάντα και μόνο σε σχέση με το Ευρώ (του βορρά) όπως και οι τιμές όλων των εισαγώμενων προϊόντων (κυρίως πρώτης ανάγκης). Η ευρωδραχμή θα έχει την ιδιότητα να υποτιμάται και να κόβεται από τη τράπεζα Ελλάδος αλλά στην ουσία τις εισαγωγές θα τις κάνουμε μέσω Ευρώπης. Θα αγοράζει ο Βορράς δηλαδη το προϊόν και εμεις θα το εισάγουμε από αυτούς στη τιμή που θα αποφασίζουν αυτοί, πληρωτέα σε ευρω-δραχμές. Εμείς θα συμφωνούμε σε αυτη τη κατάσταση γιατι διαφορετικά το κόστος εισαγωγής απευθείας απο τη χώρα εξαγωγής θα ειναι πολύ μεγάλο.

Γιατί όμως όλα αυτα;

Δεν συμφέρει προφανώς τον αξονα του βορρά να δημιουργηθει κλίμα αλληλεγγύης μεταξύ των δυο αυτών ζωνών, απαιτώντας έτσι από τους πολίτες των χωρών τους να αποδέχονται τα οικονομικά πακέτα βοήθειας προς τους νότιους χωρίς διαμαρτυρία. Και αυτοί θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον λαό τους στις κάλπες και τα μηνύματα που παίρνουν μέχρι στιγμής δεν είναι θετικά. Η δημιουργία του λεγόμενου ευρω-ομολόγου δεν ειναι τυχαίο οτι ενώ αποτελούσε από την αρχή την πιο συμφέρουσα λύση για όλους, αναβλήθηκε και παρέπεσε στα συρτάρια των Βρυξελλών. Η εκλογή Hollande στη προεδρία της Γαλλίας, σημαίνει πως η Γαλλία από εδώ και στο εξης θα κοιτάξει περισσότερο και αυτη τα δικά της συμφέροντα εν μέσω της κρίσης παρά τα Ευρωπαϊκά, τα οποία τη τελευταία 5ετία είχαν καταλήξει να ταυτίζονται με τα Γερμανικά. Η λύση του ευρω-ομολόγου σε συνδιασμό με τη δημουργία ενος δεύτερου ευρώ άλλης ταχύτητας για το νότο θα βοηθήσει την σταθεροποίηση της Γαλλικής οικονομίας και θα απαλλάξει τον Βορρά από την διαχείριση μιας κρίσης που δειχνει να μην έχει τέλος.

Εντός της Ελλάδας μια κυβέρνηση της Αριστεράς, θα αναγκαστεί να υποχωρήσει στις θέσεις της άμεσης μονομερούς καταγγελίας και κατάργησης του μνημονίου και αυτό υπό τη δικαιολογία ότι υποχώρησε δίνοντας απλά λίγο χρόνο ή αναβάλλοντας τη καταγγελία για κάποιους μήνες,μετά από τη συμφωνία που εκλεισε με τα υπόλοιπα κόμματα για να καταστεί δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας. Τέτοιες αλλαγές στη στάση ενος κομματος που αναλαμβάνει την εξουσία ξαφνικα υπο το μανδύα του μεσσία, δεν ειναι καινουργιες στην πρόσφατη ιστορία μας πραγμα που αποδεικνυει οτι ο λαός δε θα αποδοκιμάσει αυτη τη στάση. Όπως κάποτε οι κορώνες περί εξόδου από την ΕΟΚ και ΝΑΤΟ αντικαταστάθηκαν με τις υπογραφές για τα πακέτα Ντελόρ και την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ τη δεκαετία '80, έτσι και σήμερα η κυβερνώσα αριστερά θα κανει μια στρατηγική μετατόπιση ή οποία πιθανώς να παρουσιαστεί και ως νίκη.

Μετατόπιση στην οποια θα επενδύσει η Γερμανία και οι κύκλοι που επιθυμουν την Ελλαδα είτε εκτός ευρω να λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή, είτε με την Ελλάδα με μιας μορφής ευρω-δραχμής ανοιγοντας και πάλι το δρόμο για μια νέα πολιτική απαγκίστρωσης. Απαγκίστρωσης όχι της Ελλάδας από το μνημόνιο, αλλά του Βορρά από τον σπάταλο και αποδιοργανωμένο νότο.

Είμαι και Έλληνας και MALAKAS;

Σε ενα διάστημα 24 μόνο ωρών, βγήκαν τα βίντεο "I'm Hellene" και "I'm Malakas" που καναν θράυση στο διαδίκτυο. Δυστυχώς εκπροσωπουν τις δυο μοναδικές τάσεις στην ελληνική κοινωνία. Ας δούμε τα δύο βίντεο.

Της Κατερίνας Μουτσάτσου

Του Σπύρου MALAKAS

Αμέσως ξεκίνησαν οι συγκρούσεις σε όλη την διαδικτυακή κοινότητα. Σωρεία αρνητικών σχολείων για το πρώτο βίντεο και ταυτόχρονα οι ίδιοι άνθρωποι να εκθειάζουν το δεύτερο. Αντίστοιχα, οι ίδιο άνθρωποι που εκθείαζαν το πρώτο βίντεο εξύβριζαν το δεύτερο. Τα στρατόπεδα αμέσως σχηματίστηκαν, όποιος συμφωνεί μαζί τον "MALAKAS" και του λέει μπράβο θεωρεί τους διαφωνούντες αμέσως κατώτερου IQ, χρυσαυγίτες, φασίστες, υπάνθρωπους, αρχαιολάτρες και πατριδοκάπηλους, χίλια μύρια. Όσοι ενοχλούνται από τη φάση του χαβαλέ απαντούν σαν υπερπατριώτες που κινδυνεύουν όλοι και όλα από το αντίπαλο στρατόπεδο, λες και αυτοί δεν ήταν που τόσα χρόνια διοριζόταν στο δημόσιο γλείφοντας τα δεξιούς ή τα αριστερούς πισινούς του κάθε βουλευτή. Το θέμα όμως είναι ότι κρινουμε έναν τύπο που έπαιξε με την επικαιρότητα,πιστοί πάντοτε στην πολιτική και ιδεολογική μας προκατάληψη. Αμέσως χωριζόμαστε στα γνωστά και πολύ βολικά στρατόπεδα για να σκοτωθούμε.

Οι αριστερίζοντες, ας ηρεμείστε λιγάκι με την υπεροψία σας και την περίοπτη νοημοσύνη σας δεν είστε μονό εσείς οι έξυπνοι σε αυτό το κόσμο. Είστε και εσείς σύστημα και μόδα πράγμα που αποδεικνύει το λαιφστάιλ του ντυσίματος, εξωτερικής εμφάνισης, συμπεριφοράς ακόμα και προφοράς στο λόγο. Ακόμα και η μουσική που ακούτε, είτε ελληνική είτε ξένη, έχει συγκεκριμένο πάντα προσανατολισμό. Και εσείς οι δεξιοί δεν είστε οι μόνοι που δικαιωματικά αγαπάτε τη πατρίδα σας και το σπίτι σας και το τόπο που γεννηθήκατε, ούτε είναι όλοι όσοι διαφωνούν με τον απότομο τρόπο σας προδότες και ξεπουλημένοι άπλυτοι. Ας εστιάσουν οι αριστεροί στο ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και οι δεξιοί στο ότι είμαστε όλοι Έλληνες να τα βρούμε να κοιτάξουμε να πάμε παρακάτω. Έχουμε γίνει αηδιαστικά μονότονοι πια

Γιατί καλό ειναι να νιώθουμε και εμεις υπερήφανοι για κάτι, έστω και αν αυτό είναι εποποιίες του παρελθόντος όπως εξίσου καλό είναι να εστιαζουμε στο αν μας εκμεταλλευονται και να προσπαθούμε να το ανατρέπουμε. Κακό είναι να είμαστε μίζεροι, έτοιμοι να φάμε όποιον απλά δημιουργεί κάτι που θα βοηθησει τους απελπισμένους να νιώσουν καλύτερα!

Ή θα αλλάξουμε λοιπόν ρότα, ή θα καταλήξουμε κάποια στιγμή στο μέλλον να λέμε "Είμαι και μαλάκας και Έλληνας"

Το Ψέμα της Σημερινής Τέχνης και η Πραγματικότητα της Ελευθερίας

Υπάρχει η φιλοσοφική αναζήτηση, η οποία ορίζει τη διερεύνηση θεμάτων εκτός του ιστορικού παροντικού χρόνου, χρησιμευει σαν πηγη νοητικής κάθαρσης, έτσι ώστε να αποκτούμε τη δυνατότητα να αποσυμπιέζουμε τον ενεργό εαυτό μας από τις παροντικές καταστάσεις, οι οποίες είναι δυσμενέστατες.

Σε κάποια συζήτηση ερωτήθηκα για πιο λόγο οι αριστερά σκεπτόμενοι έχουν περισσότερες καλλιτεχνικές "ανησυχίες" από τους υπόλοιπους ιδεολογικούς τους αντιπάλους. Πρέπει να επισημάνω πως ο σκοπός του blog αυτού δεν είναι η ενίσχυση των διαφορών των δύο γνωστών αντιμαχόμενων ιδεολογικών στρατοπέδων στο κόσμο αυτο της εικονικής ιδεολογικής πραγματικότητας. Ουδείς στην Ελλάδα δεν ακολουθεί πραγματικά και ρεαλιστικά την ιδεολογία του, έτσι όπως αυτη ορίζει, αλλά κινείται βασιζόμενος στη μόδα, βάσει δηλαδή του τι ειναι κοινώς αποδεκτό και του τι δεν είναι δακτυλοδεικτούμενο και διακωμωδούμενο. Αυτοί οι οποίοι διαχρονικά υποκινούν τους παραπάνω χαρακτηρισμούς και κατ' επέκτασιν τις τάσεις, είναι συνήθως οι λεγόμενοι είτε δημαγωγοί, είτε πολιτικοί είτε τα τελευταία 50 χρόνια οι λεγόμενοι "καλλιτέχνες". Μακριά λοιπόν απο κάθε σκέψη αναγνώστη η προκατάληψη της προπαγάνδας αυτού του μέσου που χρησιμοποιώ για να εκφράσω και να διαδώσω σκέψεις και συμπεράσματα. Ίσως άχρηστα, ίσως χρήσιμα ανάλογα με τον ιστορικό χρόνο που το κάθε κειμενο διαβάζεται.

Η τέχνη λοιπόν είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα στο οποίο πολλοί και με πάθος λυκειόπαιδου μετράν τους πόντους και τις πρωτιές ξεχνώντας ότι ένα άριστο δημιούργημα αρκεί για να καλύψει μυριάδες μετρίων δημιουργημάτων και δημιουργών. Βασιζόμενοι λοιπόν σε αυτό καταλαβαίνουμε ότι το να χρησιμοποιούμε την έννοια της τέχνης για να μετρήσουμε "ποιος ειναι καλύτερος ή πιο χρήσιμος" ή οτιδήποτε άλλο σκεφτουν οι υπερασπιστές του ιδεολογικού πολυκερματισμού και ενός γενικότερου διχασμού, είναι άκυρο.

Διυλίζοντας τον κώνωπα, χωρίς ομως να χάνουμε την ουσία αναλωνόμενοι σε βερμπαλισμούς, θα προχωρήσω σε μια παρα πολύ απλή εξηγηση (και όχι δικαιολογία) του γιατι η λεγόμενη "αριστερά" διανόηση έχει περισσότερες ανησυχίες από τη δεξιά μερίδα του λαου. Το οποίο όμως δεν ειναι αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να προβληματίζει, αλλά κάτι άλλο στο οποίο θα καταλήξουμε μαζί καθώς θα εξελίσσεται αυτό το κείμενο. Αυτο δεν θα γίνει για υπερασπιστώ τη μια άκρη ή την άλλη πλευρά, αλλά μόνο για να εξηγήσω και να διάγω μια κάποια συζήτηση χωρίς εστιαση σε ιδεολογικές προτιμήσεις. Ο αναλυτής και παρατηρητής πρέπει να έχει τη πηγαία δύναμη να βγαίνει απο το ιστορικό παροντικό πλαίσιο, να μην κρινει και να αναλύει βασιζόμενος στη συναισθηματική προτίμηση και επηρεαζόμενος από του τι θεωρείται σήμερα ως ορθό και επαρκές. Είμαι σίγουρος για παράδειγμα, πως σε εκατό χρόνια η ιστορική πένα θα γράψει μια άλλη αλήθεια για τα χρόνια τα οποια εμείς βιώσαμε εμπειρικά. Η ιστορική πενα εχει τη δυνατότητα να καταγράφει και να αναλύει τα γεγονότα και τις τάσεις, απο ενα πολύ πιο ευρύ οπτικό πεδίο από το αυτό περιορισμενο που εμεις ως προσωπα και άτομα του παρόντος, έχουμε.

Είναι λοιπόν λογικό το να έχουν οι αριστεροι πολύ περισσότερες καλλιτεχνικές ανησυχίες από ότι οι υπόλοιποι. Και αυτό διότι οι λεγόμενες συντηρητικές ή πρακτικές ή παραγωγικές πολιτκές δυνάμεις είχαν τα παλαιότερα χρόνια τη πρωτοκαθεδρία στα κέντρα εξουσίας, οικονομίας, διοίκησης, ελέγχου και παραγωγής, οπότε στην αριστερά όντας εκτός όλων αυτών και ίσως σε κάποιες περιπτώσεις παραγκωνισμένη από όλα αυτά, της έμενε να εκφραστεί και να υπάρξει διαμέσου της τέχνης η οποία όντας μη βιομηχανοποιημένη και μέχρι πρότινος μη κερδοφόρος και κατ' επέκτασιν μη κερδοσκοπική δύναμη, ήταν πρόσφορο και ελεύθερο έδαφος. Οι λεγόμενες αυτές "ανησυχίες" λοιπόν σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη και δυστυχώς με πολύ συναίσθημα σαπουνόπερας εκφράστηκαν στον Ελλαδικό χώρο μέσω της τέχνης. Δεν αναπτύχθηκαν όμως οι σοβαρες και πραγματικές τέχνες ακόμα και απο τους αριστερούς που υποτίθεται είχαν κάποια περισσότερη ευαισθησία. Μιζέρια, φθόνος, ταπείνωση και κακομοιριά παντου:

-Στη ζωγραφική έχουμε μονο λαογραφίες
-Στη γλυπτική τερατουργήματα υπό τη δήθεν σκεπή του αφαιρετισμου ή του ιμπρεσιονισμου
-Στο θέατρο γλοιώδεις και φτηνές επιθεωρήσεις, τερατώδεις διασκευές ή "ματιές" σε τεράστια έργα του πιο συγχρονου δυτικού ή του αρχαίου θεάτρου.
-Στο κινηματογράφο απολυτως τίποτα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων

Μας μένει η συγγραφική τέχνη των συγγραμμάτων, κειμένων, φιλοσοφιών, στιχουργικής, της ποίησης και της μουσικής.

Επειδή έχει καλλιεργηθεί η αποδοχή της μιζέριας σαν μορφή τέχνης στην Ελλάδα, το αποτέλεσμα ήταν στιχουργικα, μουσικά, οπως και κινηματογραφικά και πολιτικά, αυτή ακριβώς η μιζέρια να θεωρείται μια αποδεκτή οπτική και αισθητική και μάλιστα να αποζητείται στη καθημερινότητά μας, καθώς και το δακρυβρεχτο ύφος να θεωρείται μαγικό. Όσο πιο μίζερο το τραγουδι τόσο πιο αποδεκτό. Όσο πιο δακρύβρεχτο τόσο πιο όμορφο. Όσο πιο επιτηδευμένα στενάχωρο και λεκτικά "πρωτότυπο" δηλαδή περίπλοκο, τόσο πιο "ψαγμένο". Και πάντοτε ισορροπώντας μεταξύ μόδας και του δήθεν εναλλακτικού. Μεταξύ αντιγραφής απο το εξωτερικό και μιας συνθετικής μουσικής απλότητας στα όρια της φτώχιας στη μουσική παιδεία. Υπάρχουν δίσκοι ολόκληροι που η μουσική τους ειναι όλη κι όλη 3 ακόρντα κιθάρας. Μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο ειναι η αναγνώριση αυτής της μουσικής σαν αριστουργηματική. Γιατί; Πολύ απλά γιατί στην Ελλάδα η μουσική δεν διδάσκεται στα σχολεία. Μένω μόνο σε αυτό καθότι η μουσική και οι εμπλεκόμενες με αυτή λοιπές τέχνες έχουν να κάνουν με το γούστο του καθενός αλλά τονίζω τη ύπαρξη της παραπάνω αναφερθείσας κατάστασης σε αυτή τη τέχνη.

Η έλλειψη έργων φιλοσοφίας ομως είναι μακραν εκει που πρέπει να εστιάσουμε, καθότι η μουσική ερχεται και παρέρχεται, ιδίως όταν η ποιότητα αυτής είναι αυτή που είναι παρουσα στην Ελλαδα το τελευταίο αιώνα, δηλαδή ανυπαρκτη.

Απόδειξη της πραγματικότητας, δηλαδή της πραγματικής πνευματικής μας φτωχειας ειναι η μηδενική μας παρουσία στη παγκόσμια διανόηση της φιλοσοφίας.

Δυστυχώς, όλα τα αναλυτικά και φιλοσοφικά κείμενα γινονται πάντοτε ακολουθώντας ακριβώς την ίδια συνταγή αυτή τη φορά όμως μπολιάζοντας τη συνταγή αυτή με άφθονα πολιτικής φύσης μπαχαρικά, με πολιτικές απόψεις δηλαδή, πράγμα αφύσικο και αντίθετο με την έννοια της τέχνης. Η Τέχνη χρησιμοποιείται ως εργαλείο έκφρασης απόψεων και ελευθερίας καί όχι ως εργαλείο ελεύθερης προώθησης πολιτικής υπο τον μανδύα της τέχνης αυτής, καθώς εκεί μπαίνουμε στο χώρο της ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ.

Συνεπώς το ερώτημα στο οποιο οδηγούμαστε, δεν είναι το γιατί έχει η αριστερά περισσότερες καλλιτεχνικές ανησυχίες από τις άλλες ιδεολογικές εκφράσεις, αλλά γιατι έχουμε επιτρέψει όλοι μας, είτε ως αριστεροι είτε ως δεξιοι είτε ως κεντρωοι, να χρησιμοποιείται η τέχνη ως άρμα προώθησης πολιτικής προπαγάνδας. Θα μου πειτε πως αυτο συμβαίνει πάντου στο κόσμο, συνεπώς γιατί είναι κακό να συμβαίνει και εδώ αυτό. Θα μου πείτε πως είναι αδιανόητο για εναν άνθρωπο, πόσο μάλλον για κάποιον που εκφράζεται μέσω της τέχνης, να εκφραστει χωρις να δώσει στίγμα των πιστεύω του.

Αυτό γίνεται πολύ απλά γιατι η τέχνη πλέον χρησιμοποιείται για βιοποριστικούς λόγους. Δηλαδή η τέχνη πλέον ειναι επάγγελμα. Υπάρχει δηλαδή μια συνδιαλλαγή χρηματική, οπότε λοιπόν ο καλλιτέχνης, δηλαδή ο κάθε άνθρωπος, χάνει την ελευθερία σκέψης του. Και αυτή η ελευθερία ειναι ο μονος λόγος και η μόνη αξία που χαρακτηρίζει μια τέχνη που κάνει το αποτέλεσμα άριστο και πέραν της μετριότητας. Πώς όμως ο καλλιτέχνης, ή ο φιλόσοφος, ή ο στιχουργός να εκφραστεί ελεύθερα δημιουργώντας το άριστο, όταν αυτό θα τον φέρει σε σύγκρουση με την πλειοψηφία της μετριότητας που κυριαρχεί με αποτέλεσμα τον παραγκωνισμό του; Πράγμα που, εφόσον η τέχνη πλέον είναι επάγγελμα, τον οδηγεί στη φτώχια. Επιλέγει λοιπον ο επαγγελματίας καλλιτέχνης την συνταγή, την πεπατημένη, τη σίγουρη λύση της μετριότητας.

Και αν αυτό, είναι παγκόσμιο φαινόμενο, δεν αποτελει δικαιολογία για έναν καλλιτέχνη. Τα μεγαλύτερα συγγραμματα γράφτηκαν πολύ απλά γιατι οι δημιουργοί πήγαν κόντρα στη μάζα, σε αυτόν τον πολυδιαφημισμένο "λαό" και τις απόψεις του. Γιατι ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός του πνεύματος άγεται της παιδείας του λαού και όχι ο λαός της παιδείας του δημιουργου. Για αυτό και συγγραφείς όπως ο Καζαντζάκης και ο Λιαντίνης (που ο δεύτερος αποδομεί τον πρώτο σαν μεγάλη μορφή μεν, αλλά δέχεται την μοναδικότητά του) υπήρξαν μεγάλες μορφές του πνεύματος αποκλειστικά και μονο επειδή δεν δέχτηκαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη της εποχής τους, δεχόμενοι πλήθος παραγκωνισμών, ειρωνειών και δυσφήμισης τόσο για το πρόσωπό τους, όσο και για την υστεροφημία τους.

Ο πνευματικός άνθρωπος, δε μπορεί να δεχθεί επηρεασμό από τις πολιτικές απόψεις της εποχής του. Δεν ειναι έτσι ελεύθερος εξάλλου! Γιατί έτσι δεν βοηθά στη καλλιέργεια του πνεύματος του ανθρώπου αλλά στην καλλιέργεια συμπάθειας ή αντιπάθειας ενός ιδεολογικού και κομματικού ρεύματος. Γιατί έτσι καλουπώνεται και περιορίζεται και το αποτέλεσμα της δουλειάς του καταλήγει σε κάτι πολύ διαφημιζόμενο σήμερα αλλά ξεχασμένο πλήρως στο αύριο.

Το μεγαλύτερο αγαθό ίσως είναι η ελευθερία, αλλά γνωρίζουμε πως είναι να ζεις ελεύθερα; Εκεί βρίσκεται το πραγματικό ερώτημα. Και η απάντηση είναι διαφορετική για τον καθένα αλλά μόνο μιας φύσης: Ανεξάρτητη, ανεπηρέαστη και ποτέ μαζική!